Ο διαμελισμός κι η ρευστοποίηση του κοινού νου – γνώμης

Τα μέτρα και τα σταθμά της περιβόητης και διαβόητης, αν όχι χειραγωγημένης, οπωσδήποτε διαστρεβλωμένης «κοινής γνώμης», έχουν έρθει σε τέτοιο βαθμό τα πάνω κάτω, που βλέπω και παλιούς και νέους «δημοσιογραφικούς» εφιάλτες. Η εξοικείωση με το τέρας που ‘λεγε κι ο Χατζιδάκις με ξεπερνάει. Αδυνατώ να γεφυρώσω την…ευαισθησία για τον Κορμοράνο, πολύ πίσω στον πόλεμο του Κόλπου, που αποδείχτηκε και περίτρανα αμερικάνικο fakenews  ή τα κροκοδείλια δάκρυα για το μικρό Αϊλάν που έγιναν γενναιόδωροι χορηγοί, ευρωπαϊκής «φινέτσας» στο χτίσιμο καριέρας «καλλιτεχνών» και «ακτιβιστών», με τον δήθεν αιφνιδιασμό από τους αποκεφαλισμούς του Ισλαμικού Κράτους και εσχάτως με την αποτροπιαστική περιφορά λεπτομερειών για την δολοφονία του Κασόγκι.

Συζητιέται επίσημα και ανεπίσημα σε πόσα κομμάτια τεμαχίστηκε το πτώμα του μέσα σε προξενείο, αν ρευστοποιήθηκε η σορός με οξύ και ποιος έχει ακούσει, και θέλει ή δε θέλει να ακούσει, ηχητικά ντοκουμέντα του φόνου που κανείς δεν ασχολείται με το πώς περιφέρονται ανά τον κόσμο, που τάχα μου δήθεν εξεγείρεται κάθε φορά που μπαίνει επί τάπητος το ζήτημα των προσωπικών δεδομένων.

Σφάζονται κυβερνήσεις για το πώς θα απαλλαγεί ή θα κατηγορηθεί ο πρίγκηπας που φυλάκισε κάτι άλλους πρίγκηπες στις σουίτες του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου Ρίτς, αλλά παραμένει, και μάλιστα ως «ιδιοκτήτης» της Μέκκας και της Μεδίνας, ο μεγαλύτερος αγοραστής όπλων στο σπαρασσόμενο αραβικό κόσμο.

Είναι ο ίδιος που βομβαρδίζει ανηλεώς την Υεμένη και βγάζει αποφάσεις καταδίκης σε θάνατο για μερικούς από τους απεσταλμένους του φονιάδες,  με διαδικασίες και σκηνικά που ξεπερνούν ταινίες τύπου Τζέιμς Μποντ, αλλά  με σαρίκι, και όρους προπερασμένου αποικιοκρατικού αιώνα.

Εβδομάδες τώρα παρακολουθώ τα σχόλια τα εγχώρια, κάτω από τα ειδησάρια περί τη φρίκη Κασόγκι, που δε μ’ ενδιαφέρει κυριολεκτικά ούτε η οικογένειά του, ούτε πού έγραφε, ούτε τί έγραφε, αλλά το πώς, που, πότε, από ποιους και γιατί κατακρεουργήθηκε, με την ιδιότητα ενός δημοσιογράφου που μπαίνει σε ένα προξενείο για κάτι χαρτιά γάμου κι απ’ έξω τον περιμένει η αρραβωνιαστικιά του. Η οποία τώρα διαβάζει καθημερινά ότι πρέπει να θάψει, είτε τα λύματα του αγωγού αποχέτευσης του προξενείου, είτε κανά δάχτυλο που θα βρεθεί τυχαία, αυτή μια γυναίκα, του άντρα της.

Στην αρχή νόμιζα, στην προσπάθεια να ανοίξω κουβέντα με φίλους, γνωστούς, συναδέλφους ότι η υπόθεση Κασόγκι τους έκανε να φρικάρουν σε τέτοιο βαθμό που να μη θέλουν να το συζητήσουν. Φευ είναι πολύ χειρότερο. Όλοι κι όλες είχαν δει ή ακούσει «ίδια και χειρότερα» σε ταινίες, στο youtube, στις παρακάμερες της διαδικτυακής φρίκης κι είχαν καταστεί σχεδόν ανίκανοι, όχι να συγκλονιστούν, αλλά έστω να απορήσουν και να ταρακουνηθούν από την πολυδιαφημισμένη τρομοφρίκη της δολοφονίας Κασόγκι.
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στην ευτυχώς ευρύχωρη Κατιούσα μας, φορτώνομαι τύψεις τρόπον τινά επαγγελματικές, του ανεπίκαιρου που θέλει «εδώ να χάνεται ο κόσμος κι εσύ ν’ ασχολείσαι με έναν κονομημένο που πήγε κι έμπλεξε κι ήθελε να κάνει τον μάγκα ή ήταν τόσο αφελής, που πίστεψε ότι θα βγει ζωντανός από τα χέρια του κλασικού αθανατου δράκουλα της εξουσίας. Κι εκεί είναι που με πιάνει η ναυτία, λες κι έχω καταπιεί ένα κοκτέηλ από Σαρτρ, Κάφκα και Ταραντίνο, σε μια εποχή που καμιά πολυεθνική, αλλά και καμιά επαναστατική «πρωτοβουλία» δεν έχει εφεύρει το κατάλληλο αντιεμετικό.

Η μόνη λογική σκέψη που μπορώ να παράξω είναι μετά βεβαιότητας ότι θα μας προκύψει, μα ταινία, μα σειρά στα νετφλίξια,  που θα εικονογραφήσει όλες τις εκδοχές του εμπορευματοποιημένου τεμαχισμού Κασόγκι, ίσως αφήνοντας το ενδεχόμενο να είναι ζωντανός, για να υπάρχει και sequel. Και να δικαιωθεί το παλιό σύνθημα του Κουνενέ (CNN) που έλεγε ότι τίποτα δεν είναι πιο τραγικό, πιο δραματικό, πιο θεαματικό κλπ από την πραγματικότητα…