Ο Επικοινωνιακός Πριαπισμός

Μπροστά. Πίσω. Αλλαγή. Μαζί. Σ’ αυτές τις τέσσερις λεξούλες, κρεμάστηκε ο τόπος απ’ το 74′ μέχρι τα πρώτα χρόνια της κρίσης, στην -και Μεταπολίτευση αποκαλούμενη- μεταχουντική περίοδο, που δικαιολογείται ως όρος  ουσιαστικά, μόνον λόγω της κατάργησης της βασιλείας. Σ’ αυτό το σταυροειδές και νοηματικά αφασικό αγκυλωτό τετράλεξο, παίχτηκαν επικοινωνιακά πολιτικά παιχνίδια, απέδωσαν ή καταστράφηκαν εκλογικές εκστρατείες και αναμετρήσεις, εκπλειστηριάστηκε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον τεσσάρων μεταπολιτευτικών γενεών. Λέξεις πολύσημες, με νόημα υποκειμενικό ανά παραλήπτη, ικανές όμως να μετατρέπουν σε χιονοστιβάδα ή αμμοθύελλα, κάθε πολιτική επιδίωξη που κατάφερνε να τις ομογενοποιήσει περιστασιακά, σ’ όλο το φάσμα απ’ την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή ως τα ταπεινότερα, εκδικητικά ενίοτε, ένστικτα επιβίωσης των μαζών, στη στρούγκα της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Πίσω ήταν η χούντα, μπροστά μας είναι η Χρυσή Αυγή. Θα άλλαζε ο τόπος αφού θα έφευγαν οι βάσεις του θανάτου και το εοκονατοϊκό συνδικάτο, τώρα τους εναποθέσαμε το νόμισμα, τα σύνορα, και μαζί πορευόμαστε σα τζιχαντιστές πελάτες δανειστών, στη νέα τάξη καπιταλιστικών πραγμάτων. Μαζί φαγωμένα τα λεφτά, μαζί και υπομονετικά η εφαρμογή των καπιταλοκοντρόλ, λάτρεις του POS, μια χώρα που στέλνει πενταπλάσιους νέους της μετανάστες απ’ όσους υποδέχεται πρόσφυγες των πολέμων, στους οποίους συμμετέχει εμφανώς, με πολλαπλούς καλοπουλημένους στο πόπολο φερετζέδες και καπελάκια συμβατικών υποχρεώσεων. Άλλαξαν τα μαθηματικά και μαθαίνουμε να μετράμε με μνημόνια, ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Πρώτη φορά αριστερά, δεύτερη φορά αριστερά, στην τρίτη αυτοαναφλέγεται. Ένας φόνος, δυο φόνοι και στον τρίτο οι χρυσαυγίτες γίνονται… εθνικιστές. Μια λίστα Λαγκάρντ, δύο λίστες οφσόρ, τρεις και ο κακός μας ψόφος των κλεμμένων. Για να μάθουμε να μετράμε πάνω απ’ το χίλια, χρειάστηκαν πολλά πνιγμένα πτώματα μεταναστών, και πολλά πετσοκομμένα ευρώ από τις συντάξεις. Οι παγίδες στις… εθνικές επιικοινωνιακές εξετάσεις πέρασαν αβρόχοις ποσί απ’ το “βρώμικο ’89”, αφού ήρθαν οι “καθαρές” συγκυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ως τον κολοφώνα της συμπραξιακής δόξας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το πολιτικό επιβιωτικό παιχνίδι, πονηρότερο και πιο επικίνδυνο απ’ το τηλεοπτικό, ξεκίνησε απ’ το Καστελλόριζο. Εκεί κρύβεται το μυστικό του επικοινωνιακού λεξιλογίου, που εδώ και περίπου δύο χρόνια, της μ.Α (μετά τον Αλέξη) εποχής, έχει υποκαταστήσει το πολιτικό κι εν πολλοίς την ίδια την άσκηση ουσιαστικής πολιτικής. Είναι ένα νησί με εξαιρετική γεωστρατηγική σημασία, στην καρδιά των γόρδιων δεσμών κολοσσιαίων συμφερόντων, συμβολικό κουμπί πολεμικού ολέθρου, που χρησιμοποιείται εξ αρχής της κρίσης ως τηλεοπτικό σκηνικό, φόντο για θεάματα άθλιας πολιτικής.

Στην εξελικτική πορεία του λεξιλογίου, το οποίο έπρεπε να κρύβει την ενσωματωμένη πλήρως στο κυρίαρχο καπιταλιστικό ευρωατλαντικό σύστημα πολιτική επιλογή όλων, πλην ΚΚΕ, των κομμάτων, με την ανάπτυξη του διαδικτυακού εργαλείου, με τα κοινωνικά δίκτυα-πεδίο δόξης λαμπρό για τις Αγορές, και την ευκολία προβολής εικόνας (το τρολάρισμα είναι φυσικό παρεπόμενο στο ελεγχόμενο από δυο- τρία μονοπώλια του κλάδου διαδίκτυο, συν το σκοτεινό παράλληλο ίντερνετ της μαύρης ελεύθερης αγοράς) δομήθηκε διεθνώς και κραυγαλέα ιθαγενώς, ένας Επικοινωνιακός Πριαπισμός. Μια τερατώδης μετάλλαξη του πάλαι ποτέ λεγόμενου κιτρινισμού.

Δεν θα σταθώ εδώ στη ρεαλιστικότερη, εξόφθαλμη εκδοχή του. Το αρχικό τετράλεξο, αντικαταστάθηκε δια του αριστερού λεξικού με τα ακροδεξιά συμπληρώματα, από  τις λέξεις Μνημόνιο, Διαπραγμάτευση, Πρόσημο, Ελπίδα. Για να χωράνε κι όλα τα… εκούσια κι ακούσια “λάθη” τρίτων (σαν τον παλαιό δαίμονα του τυπογραφείου) οπότε ένα “στα τέσσερα”, ένα “στα αρχίδια μου”, κι ένας λαιμοδέτης με έγχρωμα πέη (υπονοούμενο του πήρες έναν που…ο) μαζί με τις κλαρινομαγκιές υγιεινής προέλευσης και βαρβατοαριστερίλας, έπρεπε να ακολουθηθεί η τακτική επιχειρηματολογία του ανεύθυνου. Σαφέστερα του Μη Υπαίτιου. Κοντολογίς, μεταξύ αστείου των βρωμοκουβέντων και σοβαρού της αποποίησης ή και της στήριξής τους, με non paper πολλές φορές, οι αναγκασμένοι να αποφασίζουν με βαριά καρδιά και πολλή δυσθυμία το σφάξιμο των λαϊκών μαζών, κατέφυγαν στον Επικοινωνιακό Πριαπισμό. Για να αποδείξουν ότι η οδυνηρή και διαρκής στύση που προσφέρει η εξουσία δεν συνδυάζεται και με σεξουαλική απόλαυση! Είναι ασθένεια που τη φέρουν με γενναιότητα και θεραπεύεται με δόσεις στον ακριβό πολιτικό χρόνο, με ορίζοντα το 2060. Όταν ο τωρινός πρωθυπουργός  θα είναι 85 ετών, οι  συνομήληκοί του συμπάσχοντες στο γήρας, και οι λίγο μεγαλύτεροι στα θυμαράκια των ενδιάμεσων μνημονιακών σταδίων. Στο δρόμο που χάραξαν πορεύεται και η δεξιά αντιπολίτευση που άλλωστε διεκδικεί φιλόδοξα την πατρότητα του μικροβίου με τσεκουράτα τιτιβίσματα.

Ο Επικοινωνιακός Πριαπισμός είναι στην εποχή μας ό,τι ήταν η φασιστική ρητορική στη δεκαετία του ’30. Είναι η τερατώδης λαϊκίστικη σκωληκοειδής απόφυση που πνίγει τα τεχνολογικά θαύματα του Παγκόσμιου Ιστού, στο αίσθημα μεγαλείου που ο κάθε χρήστης μπορεί να προβάλει, ώσπου να γίνει ο ίδιος το μέτρο με το οποίο κάθε παιδί οφείλει να μετράει τ’ άστρα.

Λιάνα Κανέλλη.