Πορωμένοι πόροι

Εκούσια ή ακούσια, ήμουν εξοικειωμένη με τον όρο «προσωπάρχης». Πολύ συχνά ταυτιζόταν με την έννοια του διευθυντή προσωπικού και ως όρος στεκόταν και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, από όπου εράνισα εμπειρία εξαρτημένης εργασίας. Πάνε κάμποσα χρόνια, κάπου εκεί στα τέλη του περασμένου αιώνα, που είδα τις πρώτες ταμπέλες σε πόρτες ημιγκλαμουράτων γραφείων, αλλά και επισκεπτήρια-μπιλιετάκια με τον όρο «διευθυντής ανθρωπίνων πόρων».

Με το διευθυντής κοινό, άντε και το δικαίωμα του άρχειν επί προσώπων, η έννοια έμοιαζε να μπήκε σ’ έναν προσομοιωτή σύγχρονης κανονικότητας. Δεν τον συνήθισα. Εκείνη η αντίληψη, και μάλιστα σφραγιδοποιημένη, ότι ο άνθρωπος είναι πόρος, εξακολουθεί να μου κάθεται στο λαιμό. Η διεύθυνση ανθρωπίνων πόρων επιβιώνει. Περισσότερο σε άλλες γλώσσες και κυρίως πολυεθνικές εταιρείες. Το στύψιμο του πόρου όμως δηλώνεται ρητά και απερίφραστα στον όρο και οι διευθυντες γίνανε C.O.’s.

Τον όρο τον σκέφτηκα κι αναγούλιασα παρακολουθώντας τις κομψές, τάχα μου δήθεν μοναδικές, εξαιρετικής υποστηρικτικής βαρύτητας, δηλώσεις του Ντόναλντ Τουσκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί του «δικαιώματος της Κύπρου να εκμεταλλεύεται τους φυσικούς της πόρους και φυσικά μέσα στη δική της ΑΟΖ». Φυσικός πόρος το πετρέλαιο. Αφύσικος πόρος μάλλον, ο άνθρωπος είναι για τον Τουσκ, με την πράσινη γραμμή να διαχωρίζει τους ελληνικούς πόρους από τους τούρκικους πόρους – ανθρώπους, ακόμα και μετά την ένταξη της ενιαίας Κύπρου στην ΕΕ.

Ύστερα ήρθε κι ο κ. Γιούνκερ, και πρότεινε ωσάν θρησκευτικός πατριάρχης πόρων στους απροκάλυπτα ισλαμίζοντες ερντογανικούς, να μας γυρίσουν τους δυο στρατιώτες που «χάθηκαν στα χιόνια», σα δώρο ορθόδοξο του Πάσχα, σχεδόν αντιποιούμενος την ιδιότητα του κ. Βαρθολομαίου. Κυριολεκτώ, η Βάρνα με πήρε σβάρνα.

Έχοντας ακούσει τον αμερικανό πρέσβη να αποκαλεί την Ελλάδα μεντεσέ των μονοπωλίων, και συνολικά κάθε αναφορά στην Ελλάδα ως Αιγαίο και την περιοχή του Έβρου ως βουνοκορφή των Ιμαλαΐων που χάθηκαν δυο ορειβάτες, μένω με την απορία περί πόρων που πορώνουν τις μάζες, ελληνικές και τούρκικες, ανάγοντας την εκμετάλλευση είτε «φυσική», είτε «τυχαία» σε αξιοποίηση, που αφορά οποιονδήποτε εκτός των πόρων.

Η πολτοποίηση των κινδύνων που απειλούν με αιματοκύλισμα τη χώρα και τη γειτονιά μας, καθώς ανατάσσονται και αναδιατάσσονται τα γεωπολιτικά πρωτίστως ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή, που γίνεται με την εκτόξευση και καθιέρωση αδόκιμων, αλλά βολικών στο κεφάλαιο και τους υπηρέτες του, όρων, είναι τόσο επικίνδυνη και φρενοκτόνα, όσο να πιστεύει κανείς τη δήλωση της Χρυσής Αυγής ότι δεν έχει σχέση με τα αλλιώς ονοματισμένα γκρουπούσκουλα βίας και θανάτου, που ξεμύτισαν ξανά στις γειτονιές, ψάχνοντας τον επόμενο Φύσσα και τον επόμενο Λουκσμάν…

Αυτή η πορολογία έχει πορώσει σε τέτοιο βαθμό την κυβέρνηση, ώστε ο Γιάννης Δραγασάκης να δηλώνει ότι η περιφέρεια κεντρικής Μακεδονίας είναι το νέο αναπτυξιακό υπόδειγμα της χώρας, του οποίου τα χαρακτηριστικά μπορούν να τα αξιοποιήσουν «μόνο στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου βαλκανικής ανάπτυξης». Εκεί ταβλιάστηκα! Τόσοι πόροι, τόσοι όροι και τόσοι πόλοι συνανάπτυξης με άφησαν ν’ αναρωτιέμαι, μήπως τα μη επανδρωμένα σκάφη, που γέμισαν τον ελληνικό ουρανό και ποτίζονται στο πλούσιο σε φυσικούς και ανθρώπινους πόρους έδαφος της δόλιας ευρωπατρίδας μου, είναι τελικά μοδέρνοι βυζαντινοί αετοί ή και χρυσαετοί, που παίρνουν την όψη του γύπα, για να μην έχουν οι πόροι απορίες.

Λιάνα Κανέλλη