REVOLTERPIECES – Η αποτυχία δεν παγώνει την εξέλιξη

Για όποιον είναι πάνω από μερικούς χρόνους στο κίνημα, τα συναισθήματα είναι σε ένα μεγάλο φάσμα γνωστά και βιωμένα καλά. Από την αισιοδοξία, αυτή που σου γεννιέται όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αποφασίζει να σηκωθεί από τη γονατισμένη του στάση, στην απογοήτευση μπροστά σε μικρές ή μεγάλες ήττες ή όταν έχεις ρίξει ένα βουνό δουλειάς και δε βλέπεις άμεσα αλλαγή στην πραγματικότητα γύρω σου. Ένα από τα μεγαλύτερα ποσοτικά και ποιοτικά συναισθήματα στη φάση αυτή είναι ο φόβος.

Ο φόβος που γεννιέται από τη γνώση των πάσης φύσεως κινδύνων που αντιμετωπίζει ένας επαναστάτης, σε συνδυασμό με το ένστικτο της επιβίωσης, το να θες να “σώσεις τη γούνα σου”. Και πως αλλιώς; Ένας επαναστάτης έχει ένα σκασμό κινδύνους και εμπόδια να αντιμετωπίσει. Από το φόβο της απόλυσης σε ένα κόσμο που το να τη βγάζεις οικονομικά είναι όλο και πιο δύσκολο. Να έχεις να πληρώσεις ένα βουνό λογαριασμούς και να στέκεσαι μπροστά σε καλοζωισμένα αφεντικά τα οποία ο νόμος έχει εξοπλίσει με το δικαίωμα να σε μεταχειριστούν όπως θέλουν και να τους λες ότι εσύ θα διεκδικήσεις αυτά που σου αξίζουν και ότι θα συγκρουστείτε όπως και να ‘χει.

Από το φόβο της μήνυσης για τη δράση σου από την εργοδοσία ή και το κράτος ανά περίπτωση, να σταθείς περήφανος μπροστά σε ένα δικαστικό σύστημα που έχει εξαιρετικά υψηλές επιδόσεις στο να τσακίζει ανθρώπινες ζωές και χωρίς δεύτερη σκέψη να παλέψεις για να το νικήσεις στο παιχνίδι του. Να κοιτάξεις στα μάτια τους καλοπληρωμένους δικαστές και να τους πεις ότι “δεν αναγνωρίζω κανένα νόμο σας. Ούτε το κράτος σας”.

Στο φόβο του να έχεις να σταθείς μπροστά σε μια σειρά εξοπλισμένα μέχρι τα μπούνια ΜΑΤ για να υπερασπιστείς λχ την απεργία σου ή το δικαίωμα σου να διαμαρτυρηθείς. Όχι με hit’n’run τακτικές, να χρησιμοποιείς το πλήθος για ασπίδα, να στέκεσαι εκεί και να μη φεύγεις γιατί αν φύγεις, έχεις χάσει. Και στη τελική να καταλήγεις να κρέμεσαι από μπουκαπόρτες καραβιών γιατί, ρε πούστη, δε θα περάσετε. Απλά. Αν μη τι άλλο, για τη περηφάνια της άρνησης και μόνο.

Στο φόβο του να σε στοχοποιούν για το ποιος είσαι και το τι κάνεις διάφορα παρακρατικά ναζιστικά σκουλήκια, που μόνο τρόπο δράσης έχουν τα χτυπήματα στα μουλωχτά και στα πισώπλατα. Ή να σου τυχαίνει να ζεις σε “ζόρικη” γειτονιά και να κρατάς ψηλά τη σημαία, να σε ξέρει όλη η γειτονιά για τη δράση σου, να μη κωλώνεις μια ακόμα και όταν σε απειλούν ανοιχτά με διάφορους τρόπου όπως το να σου αφήνουν σημειώματα στο αμάξι απειλώντας σε.

Ακόμα, όταν η ταξική πάλη οξύνεται, στο φόβο να σε συλλάβουν ακόμα και για μια εφημερίδα και να περάσεις ένα διάστημα σε κελιά και στα βασανιστήρια. Να έχεις φάει το ξύλο της ζωής σου από κάθε ελληνόψυχο γουρούνι στα ΕΑΤ-ΕΣΑ γιατί ας πούμε σε χαφιέδεψε ο γείτονας σου επειδή διάλεξες να διαβάζεις την εφημερίδα που δεν εγκρίνει μια δράκα αμόρφωτων στρατόκαυλων που δρουν εν εντολή των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.

Ακόμα και να φοβάσαι την ώρα που κρατάς το όπλο στο χέρι και απέναντι σου έχεις εκπαιδευμένα κομμάντα, εσύ που μισείς τη βία και το μόνο που θα ‘θελες είναι να επικρατήσει η ειρήνη στην ανθρωπότητα. Γιατί πολλοί μιλάνε “στο μεράκλωμα” τους για κάθε ένοπλο εξεγερμένο, καλή ώρα εδώ στα δικά μας για τον ΔΣΕ, λες και μιλάνε για κάτι εύκολο, αλλά κάτι μου λέει ότι μιας και “αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι είναι ο ίδιος ο λαός”, αυτά τα λαϊκά στρατεύματα αποτελούνται από ανθρώπους που αγαπάνε την ειρήνη και τους ανθρώπους, το αντίθετο από επαγγελματίες του πολέμου που ηδονίζονται στη θέα ενός μακελέματος. Και που μαζί με όλα, έχουν να νικήσουν και τους φόβους τους πρώτα από όλα.

Ακόμα και φόβο μην τύχει να είσαι αυτός που θα σώσει τη γούνα του όταν όλοι τριγύρω σου τσακίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από το κτήνος που έχουν να αντιμετωπίσουν. Αλλά και αντίστροφα, μην είσαι αυτός που θα λυγίσει. Μην γίνεις αυτός που δε θα καταφέρει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων. Πρώτα από όλα γιατί εκτός από την επιθυμία σου για να νικήσει η ανθρωπότητα στην Ιστορία, έχεις και τεράστια αγάπη μέσα σου για τους συντρόφους σου και το τελευταίο που θα ‘θελες θα ‘ταν να τους απογοητεύσεις.

Φόβοι υπάρχουν πολλοί. Όπως είπαμε, το ένστικτο για την επιβίωση είναι μεγάλο στοίχημα για να νικήσει ο κάθε ένας. Όμως εκατομμύρια άνθρωποι στην Ιστορία το κάναν. Άνθρωποι, όχι υπεράνθρωποι, αλλά σίγουρα μάγκες άνθρωποι που κάναν αρκετή δουλειά με τον εαυτό τους, δουλειά που ξεκινάει από το να μη θες να κοιτάς αλλού όταν βλέπεις το άδικο και καταλήγει στο να κοιτάς κατάματα το θάνατο, καμμιά φορά τραγουδώντας τη Διεθνή. Και είναι τιμή να είσαι ένας από αυτούς. Ευθύνη μεγάλη να πατήσεις στους ώμους τους για να πας παραπέρα.

Με τον Φρανκ έχουμε φτιάξει ένα κομμάτι για το ταξίδι του πώς είναι να ξεπερνάς το φόβο. Εφικτό, αρκεί να θυμάσαι πάντα πως “η αποτυχία δεν παγώνει την εξέλιξη”. Να θυμάσαι πάντα ότι είσαι μέρος μιας στρατιάς που θα νικήσει στο τέλος, όσο και να πάρει. Αφιερωμένο σε κάθε τίμιο άνθρωπο που αμφισβήτησε τη τάξη των πραγμάτων ενός δομικά άδικου κόσμου και στήριξε την άρνησή του μέχρι το τέλος. Με την ευχή να σταθούν και οι επόμενοι στο ύψος τους.

Γεννήθηκα για να κυλήσει ο ρους, δε θέλω δικαίωμα στη νύστα
Βγαίνω τη νύχτα, καίω τη γούνα μου, υποφέρω
Ξέρω τι φοβάστε από μένα και έτσι χαίρομαι
Τώρα που φλέγομαι σας γάμησα κουφάλες
Τώρα υποχωρήσαν οι ζαλάδες
Τώρα ξεκαθάρισαν τα πάντα δίχως ένδυση
Δεν παίζει τίποτα στη τύχη πάρ’ το ως ένδειξη
Η αποτυχία δε παγώνει την εξέλιξη…