REVOLTERPIECES: Ευθύνεται η ΕΣΣΔ για το Ολοκαύτωμα;

Πριν λίγες μέρες, μια από τις εφημερίδες του free press πολιτισμού μας, η Athens Voice, μέσα από τη πένα του κ. Κωνσταντίνου Λεντάκη, διδάκτορα στο Πάντειο και πρώην συμβούλου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μας… “ενημέρωσε” πως δίχως τη συμβολή των σοβιετικών μέσα από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ, το Ολοκαύτωμα δεν θα είχε συμβεί, κατηγορώντας λίγο-πολύ την ΕΣΣΔ για αντισημιτισμό1. Σε γενικά πλαίσια, η κατηγορία περί αντισημιτισμού όσον αφορά το κομμουνιστικό κίνημα είναι χαρακτηριστική του πώς λειτουργεί συνολικά η αστική αντικομουνιστική αφήγηση: όσο ο αντισημιτισμός ήταν επίσημη και κανονιστική ιδεολογία στο Δυτικό κόσμο, οι κομμουνιστές κατηγορούνταν για υποχείρια των Εβραίων. Όταν αυτό άλλαξε, τότε ως εκ θαύματος οι κομμουνιστές μετατράπηκαν σε αντισημίτες! “Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις” η αστική ιστοριογραφία.

• Αφίσα από τις ΗΠΑ το 1939 που ταυτίζει κομμουνισμό και ιουδαϊσμό. Ένα χρόνο πριν σε δημοσκόπηση στις ΗΠΑ, το 60% του πληθυσμού δήλωνε πως θεωρούσε τους Εβραίους “άπληστους” και “ανειλικρινείς”, όπως και ότι “είχαν μεγάλη εξουσία στις ΗΠΑ”²

Πριν και μετά το Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ

“Ο Μολότοφ βρίσκονταν στην κεφαλή του τραπεζιού κατά τη διάρκεια μιας τελετής υποδοχής προς τιμήν του Ρίμπεντροπ. Όταν μίλησε ο Στάλιν, έκανε μια πρόποση “στον Λαϊκό Κομισάριο των σιδηροδρόμων μας, τον Lazar Kaganovich” – ο οποίος ήταν Εβραίος – και ο οποίος κάθισε στο τραπέζι μια θέση δίπλα από τον φασίστα υπουργό των Εξωτερικών. “Και ο Ρίμπεντροπ έπρεπε να πιει στην υγειά μου.” Ο Kaganovich μου είπε αυτή την ιστορία”

– Φέλιξ Τσουεβ “Ο Μολότοφ θυμάται”³

Για την αναγκαιότητα από μεριάς ΕΣΣΔ του συμφώνου μη επίθεσης (και όχι φιλίας ή συμμαχίας, όπως ψευδώς αναφέρουν οι ρεβιζιονιστές της Ιστορίας), για τις προσπάθειες της ΕΣΣΔ να δημιουργήσει αντιφασιστικά μέτωπα με τις δυτικές χώρες και πώς αυτές οι προσπάθειες πέσαν στο κενό, για το πώς τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν η πολιτική μορφή αυτής της προσπάθειας, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Το ότι η ΕΣΣΔ ήταν βαθιά προετοιμαζόμενη για τον επερχόμενο πόλεμο, είναι επίσης γνωστό⁴. Για το σύμφωνο του Μονάχου μεταξύ Αγγλίας-Γαλλίας και Γερμανίας ξέρουν όλοι όσοι ξέρουν την ιστορία του Μεσοπόλεμου. Το αίμα που πρώτοι και καλύτεροι είχαν ήδη δώσει οι κομμουνιστές σε Ιταλία⁵, Γερμανία⁶, Ισπανία⁷, Ελλάδα⁸και σε δεκάδες άλλες χώρες απέναντι στους φασίστες, μόνο ντουβάρια δε το ξέρουν. Το ότι το πραγματικό όνομα του Άξονα ήταν“Σύμφωνο Αντί-Κομιντέρν”⁹…δυστυχώς δεν το ξέρουν αρκετοί- και όχι τυχαία, καθώς πρόκειται για μια λεπτομέρεια που η αστική ιστοριογραφία αφήνει επίτηδες κάτω από το χαλί. Το ποιοι ήταν αυτοί που απελευθέρωσαν το Άουσβιτς, το ξέρουν όλοι όσοι ξέρουν την Ιστορία λίγο καλύτερα από το να έχουν δει απλά το “La Vita E Bella” του Ρομπέρτο Μπενίνι. To αν λοιπόν οι κομμουνιστές χρωστάνε στο φασιστικό λογαριασμό, το ξέρει κάθε ένας άνθρωπος που δεν είναι τελείως αποβλακωμένος από την κυρίαρχη αφήγηση. Δεν χρειάζεται εδώ ενδελεχής ανάλυση. Πιο ενδιαφέρον είναι να δούμε το εβραϊκό ζήτημα και τη σχέση του με το κομμουνιστικό κίνημα.

ΕΣΣΔ και εβραϊσμός

“Ο εθνικός και φυλετικός σοβινισμός είναι ένα απομεινάρι των μισάνθρωπων εθίμων της περιόδου του κανιβαλισμού. Ο αντισημιτισμός, ως μια ακραία μορφή φυλετικού σοβινισμού, είναι το πιο επικίνδυνο κατάλοιπο του κανιβαλισμού.

Ο αντισημιτισμός λειτουργεί προς όφελος των εκμεταλλευτών, όπως το αλεξικέραυνο, που εξοστρακίζει τα χτυπήματα των εργαζομένων ενάντια στον καπιταλισμό. Ο αντισημιτισμός είναι επικίνδυνος για τους εργαζόμενους καθώς είναι μια λανθασμένη πορεία που τους οδηγεί έξω από τον σωστό δρόμο και τους φέρνει στη ζούγκλα. Ως εκ τούτου οι Κομμουνιστές, ως συνεπείς διεθνιστές, δεν μπορεί παρά να είναι ασυμβίβαστοι ορκισμένοι εχθροί του αντισημιτισμού.

Στην ΕΣΣΔ ο αντισημιτισμός τιμωρείται με τη μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα του νόμου ως ένα φαινόμενο βαθιά εχθρικό προς το σοβιετικό σύστημα. Σύμφωνα με το νόμο οι ενεργοί αντισημίτες αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου”.

-Ιωσήφ Στάλιν, 1931¹⁰

Ο αντισημίτης είναι ταξικός εχθρός. ΕΣΣΔ, 1928

Μια από τις βασικές κατηγορίες του άρθρου της AV, είναι ότι η θρησκευτική ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας εξορίστηκε στα γκούλαγκ, για να αποδυναμωθεί το θρησκευτικό αίσθημα των Εβραίων. Αυτό όμως δεν είχε να κάνει με τους Εβραίους συγκεκριμένα: το διάστημα 1928-1941 στην ΕΣΣΔ έλαβε χώρα μια αντιθρησκευτική καμπάνια, στο επίκεντρο της οποίας μάλιστα ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία και η επιρροή της στον σοβιετικό λαό¹¹. Έτσι, με τη χρήση αποσπασματικών πληροφοριών, είναι εύκολο να βγάλει κάποιος ό,τι συμπέρασμα θέλει– εδώ, για το δήθεν “αντισημιτισμό” της ΕΣΣΔ. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο, αντίθετα, είναι κάτι που το 99% των αντικομουνιστών ιστορικών κάνει για να φτιάξει μια Ιστορία που χωράει στις από πριν δημιουργημένες αφηγήσεις.

Με την ίδια λογική μιλάει για τις πολιτικές της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, όπου πάλι βλέπει αντισημιτισμό γιατί… οι περισσότεροι από τους θιγόμενους ήταν Εβραίοι!

“Μετά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στις άτυχες αυτές χώρες, οι Σοβιετικοί κολλεκτιβοποίησαν τα αγροκτήματα και κρατικοποίησαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις των οποίων οι ιδιοκτήτες σε πολύ μεγάλο αριθμό ήταν Εβραίοι. Η πλειοψηφία των Εβραίων που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και τα αγροκτήματα τους εκτοπίστηκαν μαζί με τις οικογένειες τους σε γκούλαγκ και στο Καζακστάν, επειδή θεωρούνταν αστοί αντεπαναστάτες σύμφωνα με τις Μαρξιστικές ιδεοληψίες του Κρεμλίνου.”

Ενδιαφέρον εδώ έχει το εξής: η κατηγορία εδώ δεν είναι ότι οι Εβραίοι στοχοποιήθηκαν για αυτήν τους την ταυτότητα. Μάλιστα το ίδιο το κείμενο δεν μιλάει καν για το όλον των Εβραίων, αλλά για όσους εξ αυτών ήταν καπιταλιστές. Το συμπέρασμα είναι ότι, σύμφωνα με τον κ. Λεντάκη, οι κουλάκοι αυτοί θα έπρεπε να αφεθούν απείραχτοι ακριβώς γιατί είναι Εβραίοι. Οι κομμουνιστές όμως, αδιαφορούν για το τι εθνικότητας/ θρησκείας/ φυλής/ σεξουαλικού προσανατολισμού είσαι. Εχθρός ο καπιταλιστής, φίλος ο εργάτης. Κάθε άλλη ταυτότητα κρίνεται με βάση αυτό.
Την περίοδο λοιπόν όλα αυτά λάμβαναν χώρα, η ΕΣΣΔ δημιουργούσε την Εβραϊκή Αντιφασιστική Επιτροπή¹². Κατά τη διάρκεια του πολέμου πολλοί Εβραίοι καταφεύγουν στην ΕΣΣΔ για να σωθούν από τη ναζιστική Ευρώπη¹³, ενώ το 1944 η ΕΣΣΔ στηρίζει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ¹⁴. Το 1948 μάλιστα ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε de jure την ίδρυσή του. Δεδομένα που δεν κολλάνε σε καμία αφήγηση που προσπαθεί να λασπώσει την ιστορία της ΕΣΣΔ με τέτοιου είδους κατηγορίες.

Λέει παρακάτω το κείμενο:

Οι Σοβιετικές εθνικοποιήσεις των Εβραϊκών επιχειρήσεων και κτημάτων και οι εκτοπισμοί των Εβραϊκών οικογενειών στο Καζακστάν και στα γκούλαγκ, δημιούργησαν οικονομικά κίνητρα, ώστε να πάρουν μέρος στο Ολοκαύτωμα οι Σοβιετικοί πολίτες. Μετά την εισβολή των Γερμανών αυτές οι περιουσίες αναδιανεμήθηκαν στους ντόπιους, οι οποίοι πλέον είχαν οικονομικό συμφέρον να συνεργασθούν με τους Γερμανούς για να σιγουρευτούν, ότι οι αρχικοί Εβραίοι ιδιοκτήτες τους δε θα επιβίωναν για να τις πάρουν πίσω.

Η λογική λοιπόν εδώ είναι η εξής:

• -Η ΕΣΣΔ κοινωνικοποιεί τις περιουσίες των καπιταλιστών, Εβραίων και μη

• -Η ναζιστική Γερμανία εισβάλει σε αυτές τις χώρες, ξαναφέρνοντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία στην οικονομία και την κοινωνία και μοιράζοντας τις ιδιοκτησίες των Εβραίων σε άλλες εθνότητες

• -Κάποιοι που υποτίθεται ότι πάλευαν για την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ξαφνικά, και χωρίς να χρεωθεί καν σε αυτούς μεταστροφή, αρπάζουν ιδιοκτησίες κάποιων αστών

• -Τι έχουμε λοιπόν στο τέλος της ημέρας να προσάψουμε στην ΕΣΣΔ; Ότι “κάποιοι” που “συνεργάστηκαν” με αυτήν στη συνέχεια έγιναν φασίστες και οικειοποιήθηκαν τις περιουσίες των Εβραίων- μόνο των Εβραίων προφανώς, όχι των υπολοίπων. Αυτό είναι το μεγάλο “κατηγορώ” του κ. Λεντάκη προς την ΕΣΣΔ. Όχι κάτι που έκανε σαν κράτος, όχι κάτι που έκαναν τα ΚΚ της περιοχής, κάτι που “κάποιοι” -που δεν προσδιορίζονται καν- ίσως κάνανε κάτι αντικομουνιστικό στον πυρήνα του. Free press αρθρογραφία στα καλύτερά της.
• -Αλήθεια, η διαδικασία ήταν τόσο τσάτρα-πάτρα όπως περιγράφεται; Οι ιδιοκτησίες δίνονταν σε όποιον να ναι, χωρίς αξιολόγηση από το ναζιστικό καθεστώς; Ακόμα και άνθρωποι που ήταν κομμουνιστές ή συνεργάτες των κομμουνιστών, στην πλειοψηφία εργάτες και μικροαστοί παίρναν αέρα Κεφάλαιο; Και το Κεφάλαιο αυτό δε παρέχονταν σε καπιταλιστικές εταιρίες ας πούμε; Ένα εργοστάσιο, ένα σούπερ μάρκετ κτλ το έπαιρνε ένας τυχαίος επειδή “κατηγορούσε τους Εβραίους” και όχι κάποιος μονοπωλιακός όμιλος του ναζιστικού καθεστώτος; Θέλει διερεύνηση το θέμα, ακούγεται τουλάχιστον προβληματικό όλο αυτό.

.

ΚΚΕ και Εβραίοι

Να μιλήσουμε και για τα δικά μας “χώματα”; Να μιλήσουμε για τη μαζική συμμετοχή των Εβραίων στην ΕΑΜική αντίσταση, κάτι που παραδέχεται και το- κάθε άλλο παρά φιλοκομουνιστικό– ΚΙΣ¹⁵; Να μιλήσουμε για τον κομμουνιστή και ΕΛΑΣίτη Μωυσή Μπουρλά¹⁶; Για φιγούρες σαν την καπετάνισσα Σαρίκα που μέσα από τον ΕΛΑΣ Εύβοιας πάλεψε για την τριπλή απελευθέρωση της σαν γυναίκα, Εβραία και ταξικά εκμεταλλευόμενη; Ποιόν πραγματικά τιμάει όποιος ξεχνάει τον λόγο του αρχιραβίνου Βόλου Μωΰσή Πεσάχ προς τον ΕΛΑΣ για τη συμβολή του ενάντια στο μακέλεμα αυτό¹⁷;
Να θυμίσουμε ότι στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν θύματα μόνο Εβραίοι αλλά και μια σειρά άλλα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα, μεταξύ αυτών και σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου αλλά και κομμουνιστές; Να θυμίσουμε ότι ο Γ.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ήταν κρατούμενος στο Νταχάου; Με τι ευκολία άραγε πετιούνται όλα αυτά στα σκουπίδια για να εξυπηρετήσουν κάποιοι την αντικομουνιστική του ατζέντα; Θύματα και θύτες γίνονται ένα;
Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Και η συλλογική μνήμη λέει ο πόνος του Ολοκαυτώματος εκφράστηκε στη Τέχνη της Ελλάδας, και αυτό έγινε ίσως καλύτερα από ποτέ από δύο κομμουνιστές. Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το να εξισώνεις κομμουνισμό και ναζισμό, είναι να εξισώνεις το Άσμα Ασμάτων με το “Άουσβιτς”¹⁸της μπάντας του χρυσαυγίτη βουλευτή Ματθαιόπουλου.

.

Μια σημείωση για τη φύση του αντισημιτισμού σαν ιδεολογία

Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μια αναφορά σε ιδεολογικό επίπεδο για το θέμα του αντισημιτισμού.

Η κυρίαρχη αφήγηση του κράτους του Ισραήλ και των υποστηρικτών του είναι πως “όποιος είναι αντισιωνιστής, είναι αντισημίτης”. Αυτό στην ουσία μεταφράζεται πως όποιος είναι ενάντια στις πολιτικές διαχείρισης (και εξόντωσης) του παλαιστινιακού λαού, είναι λίγο-πολύ, κατ’ αυτούς, οπαδός του Χίτλερ. Αυτή η καραμέλα βέβαια βρίσκει τοίχο στην πραγματικότητα: Η στάση της μεταπολεμικής δυτικής ακροδεξιάς σχετικά με τον εβραϊσμό είναι η εξής: Όταν μιλάνε για τους Εβραίους στις κοινωνίες μας, μιλάνε για υποκείμενα τα οποία πρέπει να εξαλειφθούν, να εξοριστούν, να λοιδορηθούν. Από την άλλη, όταν μιλάνε για το Ισραήλ, τότε μιλάνε για το σύμμαχο της Δύσης στην περιοχή, τα συμφέροντα του οποίου πρέπει να υπερασπιστούμε για τη διάσωση του Δυτικού πολιτισμού εν γένει.

Οι κομμουνιστές πάλι, λειτουργούν αντίθετα. Στο πρόσωπο του Εβραίου εργάτη βλέπουν το σύντροφο, το συνάδελφο, τον ταξικό αδερφό. Και έχουν σταθεί στο πλευρό του πολλάκις απέναντι στον αντισημιτισμό. Η κομμουνιστική κριτική στο Ισραήλ δεν έχει να κάνει με την ύπαρξή του σαν κράτος του εβραϊκού πληθυσμού, αλλά με τις ρατσιστικές και εθνοκαθαρτικές του πολιτικές και το ρόλο του στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σαν μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, πρόβλημά του.

Η μνήμη του Ολοκαυτώματος είναι κάτι πολύ σημαντικό για να το χρησιμοποιούν κάποιοι για να κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι σημαντικό γιατί ήταν το σημαντικότερο έγκλημα που έγινε ποτέ στην ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι σημαντικό γιατί είναι το αποτέλεσμα αιώνων καλλιεργούμενου αντισημιτισμού. Και έχει να μας δώσει πολλά μαθήματα για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ανθρώπινη ιστορία και το πώς πρέπει να κινούμαστε στο μέλλον.

Είναι τουλάχιστον λυπηρό να γίνονται προσπάθειες να εξαχθεί πολιτική υπεραξία, ειδικά όταν είναι απέναντι σε αυτούς που ήταν θύματά του αλλά και αυτούς που το τελειώσαν.

ΥΓ. Όποιος ενδιαφέρεται για τους υπεύθυνους του Ολοκαυτώματος έξω από το NSDAP, έχω μια καλή ιδέα που μπορεί να ξεκινήσει να ψάχνει¹⁹.