REVOLTERPIECES – Όχι, δεν είσαι αποτυχημένος

Ο καπιταλισμός ειδικότερα και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο γενικότερα κρατάει τόσο πολύ καιρό (μα τόσο.πολύ.καιρό.) που έχουμε ενσωματώσει πλήρως τη λογική και την ηθική του σχετικά με το τι σημαίνει “επιτυχία” στη ζωή, κάτι που συνδέεται πρωτίστως με την επαγγελματική και οικονομική μας κατάσταση, ασχέτως αν όλο αυτό δεν λειτουργεί παρά μόνο ως μηχανή της οποίας, αν δεν είμαστε το γρανάζι, είμαστε σίγουρα το καύσιμο- το σίγουρο είναι ότι οι οδηγοί είναι άλλοι.

Τόσο πολύ τις έχουμε καταπιεί τις κυρίαρχες λογικές- λογικές της κυρίαρχης τάξης όπως έλεγε και ο Μαρξ- που πολλές φορές καταλήγουμε να νοιώθουμε αποτυχημένοι στη ζωή, να μας θεωρούμε κάτι λιγότερο από την πραγματική μας αξία σαν άνθρωποι συνολικά, να γεμίζουμε αμφιβολίες για την ποιότητά μας και τις επιλογές μας, γιατί δεν πετύχαμε σε ένα παιχνίδι που εξ αρχής δε γίνεται να πετύχουν όλοι (άρα πάντα η πλειοψηφία θα είναι “αποτυχημένη”) και που είναι φτιαγμένο δομικά εναντίων μας. Τα όνειρα μας και τα θέλω μας εγκλωβίζονται εκεί μέσα και τίποτα άλλο δε μπορούμε να θεωρήσουμε σαν θετική συνθήκη. Ένας απολυμένος για συνδικαλιστική δράση τι θα έπρεπε να νοιώθει; Αποτυχημένος γιατί δε μπορεί να παρέχει στην οικογένειά του ή περήφανος που έπραξε προς το κοινό καλό; Και πέρα από το ότι θα έπρεπε, τι γίνεται στη πράξη; Αυτό είναι ένα στοίχημα που δίνεται ξανά και ξανά.

Στην τελική, γιατί να θες να “νικήσεις” σε ένα παιχνίδι που ο πραγματικός νικητής καταλήγει παράσιτο εις βάρος των άλλων; Τα πρότυπα αυτού του συστήματος είναι άνθρωποι που βιώνουν μια λουξ ή κουλ (υπάρχουν πολλά μοντέλα που σου πουλάει το σύστημα για να χωρέσεις στα καλούπια του) ζωή, κεφαλαιοποιώντας όμως στην ουσία τη δουλειά άλλων. Αυτό είναι “νίκη” στον καπιταλισμό. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να το ζήσουμε όλοι, συμβιβαζόμαστε να νοιώθουμε “νικητές” αν τουλάχιστον μας εκμεταλλεύονται “πετυχημένα”. Το ότι το ξεχάσαμε αυτό είναι μάλλον το μεγαλύτερο σημείο της ήττας μας.

Υγ. Αντιγράφω από τη συνέντευξη που έδωσε στο site η σκηνοθέτης Κίρσι Λιματάινεν, ενδεικτικό της ποιοτικής διαφοράς της διαπαιδαγώγησης του ανθρώπου μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού:

“(…)και σήμερα, λοιπόν, ο καταναλωτισμός, οι διαφημίσεις, η αγορά, ο ανταγωνισμός… Όλα αυτά πηγαίνουν τον κόσμο σε λάθος κατεύθυνση. Νομίζουν πως για να είναι πετυχημένος κανείς, πρέπει να έχει λεφτά. Στο παρελθόν ήταν πιο πολύ πως… είσαι πετυχημένος, αν διαβάζεις, σπουδάζεις, αν μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Και ότι σκέφτεσαι το “εμείς” όχι το “εγώ”…”

Τα συμπεράσματα δικά σας…