REVOLTERPIECES – Τα δικά μας παιδιά

Όποιος ακούει τη μουσική του ευρύτερου (ή και στενότερου) κύκλου μας, θα έχει παρατηρήσει οτι λέμε σχετικά συχνά ότι εμείς δεν έχουμε και μεγάλη σχέση με τους περισσότερους της hiphop σκηνής. Ότι στη πλειοψηφία των ελλήνων ράππερ βλέπουμε ένα “βαθύ ΠΑΣΟΚ”. Ότι δεν έχουμε σκοπό να γίνουμε αρεστοί για πράγματα που δεν εννοούμε και δεν ψήνουμε να κάνουμε υποχωρήσεις σε αυτό. Το στίγμα μας και η ανάλυσή μας είναι τα μόνα στα οποία παραμένουμε ανυποχώρητοι. Ακόμα και αν μας απασχολεί πού και πού πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε να φτάσει σε πιο πολλά αυτιά, ποτέ δε γίνεται καν συζήτηση για να κάνουμε υποχωρήσεις στο περιεχόμενο και στην ουσία, αλλά πάντα σκεφτόμαστε πως θα κάνουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα. Και αυτό γιατί πάνω απο όλα, η ανάγκη που μας σπρώχνει να δημιουργήσουμε είναι να κρατήσουμε ζωντανή την κοινότητα που οικοδομούμε με αυτούς που θεωρούμε “δικά μας παιδιά”.

Ποιοί είναι όμως τα “δικά μας παιδιά”; Σε ποιους απευθυνόμαστε και νοιώθουμε οικεία όταν ραπάρουμε και γράφουμε μουσικές;΄Οταν γράφουμε κείμενα σαν αυτό ή όταν φτιάχνουμε video; Ποιους βλέπουμε ως “συντρόφους και όχι οπαδούς” στη τελική; Ο καθένας από μας έχει τη δική του πορεία μέσα στο χρόνο και ενδεχομένως να έχει ένα δικό του ορισμό για να απαντήσει στο ερώτημα. Εγώ θα κάνω μια προσπάθεια να κάνω μια προσέγγιση που αφορά εμένα αλλά που είμαι αρκετά βέβαιος ότι θα εκφράζει και τους άλλους σε κάποιο βαθμό.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που στέκονται όρθιοι και περήφανοι κόντρα σε αυτό τον κατακλυσμό μούχλας που μας περιτριγυρίζει. Ακόμα και αν έχουν στη πλάτη τους τα όποια λάθη τους, τις αντιφάσεις τους και τις υποχωρήσεις τους ανά περίπτωση. “Δε ψάχνουμε αγίους αλλά αληθινούς”.

Δικά μας παιδιά είναι αυτά που ξέρουν ότι σε αυτό το κόσμο οι εκμεταλλευόμενοι έχουν το δίκιο και τα ρίχνουν όλα στη φωτιά για αυτούς. Ακόμα και αν δεν προέρχονται από αυτούς.

Δικά μας παιδιά είναι όσοι έχουν το θάρρος να λένε την αλήθεια τους ακόμα και όταν αυτή δεν είναι ευκολόπεπτη και μπορεί να χαλάει και μερικές καρδιές πού και πού.

Δικά μας παιδιά είναι όσοι ψάχνουν νέους τρόπους συνέχεια να γίνονται καλύτεροι στο να προσφέρουν τον εαυτό τους σε μια υπόθεση που είναι μεγαλύτερη από τους ίδιους.

Δικά μας παιδιά είναι όσοι σκέφτονται και λειτουργούν με τη σκέψη όταν ακούν τη μουσική μας και δε μένουν στο συναίσθημα. Που δε βολεύονται με βαριεστημένες και κλισέ αναλύσεις και που προσπαθούν να καταλάβουν την πραγματικότητα όσο πιο βαθιά μπορούν. Αυτοί που ξέρουν ότι από το να έχεις πολλές εύκολες απαντήσεις, καλύτερα να κάνεις λίγες και εύστοχες ερωτήσεις.

Δικά μας παιδιά δεν είναι οι τυχόν “φανατικοί μας οπαδοί”. Γιατί τα δικά μας παιδιά ξέρουν καλύτερα από αυτό. Δε γουστάρουμε αυτούς που δημιουργούν σχέση Μεσσία με το κοινό τους- είτε mainstream μοδάτους είτε underground προφήτες.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος δε γυρνάει γύρω από την αποψάρα τους και δέχονται να ακούσουν και να συνδιαμορφώσουν τη δράση και το λόγο τους και με άλλους.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που δεν νοιώθουν άνετα μέσα στο κόσμο αυτόν, νοιώθουν ξένοι και πλήρως αποφασισμένοι να κάνουν κάτι για αυτό.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που δε λογαριάζουν τις θυσίες σαν μπακάληδες με συν και πλην προσπαθώντας στη σούμα να βγούν κερδισμένοι. Δίνουν ό,τι έχουν, λίγο ή πολύ, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας τους, γιατί δε θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Που δε ψάχνουν επιβεβαίωση του Εγώ τους μέσα απο την όποια δράση τους αλλά ψάχνουν να καλύψουν το πόνο που τους γεννά ο κόσμος αυτός.

Δικά μας παιδιά δεν είναι αυτοί που δε φοβούνται ποτέ και τίποτα. Που “δε μασάνε” και δε λογαριάζουν φόβους και απειλές, αλλά αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερβούν τους φόβους τους αυτούς. Που κάθε φόβο, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, τον βλέπουν σαν πρόκληση.

Δικά μας παιδιά δεν είναι αυτά που δεν ηττηθήκαν ποτέ, αλλά αυτά που παλέψαν ξέροντας εξ αρχής ότι μπορεί και να ηττηθούν.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που ξέρουμε και μιλάμε σε κοινούς αισθητικούς και διαισθητικούς κώδικες. Που έχουμε ένα κοινό πολιτισμικό υπόστρωμα. Που ακόμα και αν έχουμε και κάποιες διαφωνίες, έχουμε την κοινή γλώσσα να τα συζητήσουμε.

Δικά μας παιδιά είναι αυτοί που ξέρουν αυτόν τον κόσμο από την ανάποδη και περνάνε τις φρίκες τους, βιωματικές και ψυχολογικές και βρίσκουν στη δουλειά μας ένα αποκούμπι. Νοιώθουν, σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, ότι δεν είναι μόνοι. Και τα δικά μας παιδιά καταλαβαίνουν πότε είμαστε και εμείς στις δικές μας φρίκες.

Δικά μας παιδιά μπορεί να είναι και άνθρωποι με τους οποίους μπορεί να μην έχουμε επαφές πλέον, αλλά να μας ενώνει ένα παρελθόν το οποίο δε σβήνει. Άνθρωποι που πλέον “δεν είμαστε φίλοι, ούτε εχθροί, απλά ξένοι με κοινές αναμνήσεις.”

Δικά μας παιδιά είναι όλοι όσοι θέλουμε να μοιράζονται τις γνώμες τους για αυτό που κάνουμε. Που έρχονται και μας βρίσκουν μετά απο συναυλίες ή κάπου εκεί έξω ή σε κάποια γωνιά του διαδικτύου και νοιώθουν την ανάγκη να “επιστρέψουν” το μήνυμα που έχουμε στείλει στον σύγχρονο ωκεανό της πληροφορίας. Και που άμα λάχει, μας κάνουν και κριτική, μέσα απο την οποία μπορούμε και εμείς να γίνουμε καλύτεροι. Και αν καμμιά φορά άνθρωποι που με πλησιάσαν για να μου πουν έστω ένα “μπράβο”, με είδαν να λειτουργώ κάπως απόμακρα, τους ζητώ συγνώμη και αν τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο, ας ξέρουν οτι δεν το έκανα απο υπεροψία.

Τα δικά μας παιδιά είναι σύντροφοι και όχι οπαδοί. Και αυτό σημαίνει οτι μέσα σε αυτούς δεν είμαστε οι πρωτοπόροι ή οι μούρες, αλλά ότι πολλές φορές μπορεί εμείς να παίρνουμε θάρρος ή μαθήματα ζωής απο αυτούς. Και ότι αν κάτι μας διαφοροποιεί είναι ότι σε μας (και όχι μόνο) έλαχε να κάνουμε τη δική τους/μας ζωή τραγούδι. Και καταλαβαίνουν ότι σε όλον αυτόν τον πόλεμο που εξελίσσεται, το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Και μας στηρίζουν, υλικά και ηθικά. Αυτοί που αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια μαζί μας στο να διαδώσουμε τη δουλειά μας. Στο χειροκρότημα που ρίχνουν στα live μας, όχι για να νοιώσουμε εμείς σταρούμπες, αλλά για να ανέβει το κλίμα και να περάσουμε όλοι καλά. Γιατί μέσα σε όλο αυτό, αναγνωρίζουν και το δικό τους συλλογικό και ατομικό εαυτό. Και τα δικά μας παιδιά όταν έχει αγώνα, είναι εκεί.

14/12 Απεργία
15/12 Συναυλία Στέκι Εργαζομένων Νεολαίας Πατησίων – Κυψέλης

“είναι τα παιδιά στα ξερατά της κοινωνίας που αρρώστησε επι τούτου”