Η σημαία του Αισώπου

Τον Αύγουστο λέμε πως είναι παχιές οι μύγες. Τις χάφτουμε και χορταίνουμε έτσι όπως βγαίνουν από το εθνικό διαστρεβλωτήριο, ιδιοκτησίας της τσιπρέικης επικοινωνιακής νομενκλατούρας, που πετάει γαλανόλευκο μελάνι σουπιάς για να περισώσει τα περιτρίμματα των ανελικών απόψεων με τα οποία συγκρατεί τον ιστό αράχνης της εξουσίας.

Η πιο χοντρή μύγα του φετινού Αυγούστου ήταν το γκανιάν δίδυμο αριστεία-σημαία. Γιατί ως γνωστό το καλοκαίρι, Έλληνες  σε διακοπές και μη, επιδίδονται στο φυσικό πολιτικό σπορ του φτυσίματος των καρπουζοκούκουτσων! Και τί πιο εύκολο απ’ το να μπερδέψεις τη μύγα που σου ’χει σταθεί στο λαιμό με το κουκούτσι του καρπουζιού. Μέχρι  βεβαίως να βγει μια δίαιτα για πεινασμένους που να λέει ότι απ’ τις μύγες παίρνεις πρωτεϊνες κι από τα κουκούτσια καλούς υδατάνθρακες και βιταμίνες.

Και η συζήτηση έπεσε στο επίπεδο των μύθων του Αισώπου (στη φωτό  ως «κουλός» ψηφοφόρος). Διότι ναι μεν τον επικαλούμεθα τον Αίσωπο και τους μύθους του, αρκετός κόσμος δε παιδαγωγεί μ´ αυτόν, αλλά ποτέ δεν είπαμε ούτε στους σημαιοφόρους, ούτε στα μη άριστα παιδάκια, ότι ο σοφός τους πρόγονος ήτο δούλος σε όλες τις εκδοχές. Είναι δε βέβαιο ότι κι αυτόν τον έφαγαν οι άριστοι, και δη άγιοι, του ιερατείου των Δελφών.

Κατά μία εκδοχή τον έστειλε ο Κροίσος στους Δελφούς να κουβαλήσει τις προσφορές του, όπως οι σύγχρονοι  κροίσοι τις φιλιππινέζες στο σούπερ μάρκετ. Τους κατηγόρησε ο δούλος για απληστία και ότι τα πιάνανε για τη μαντεία, του φύτεψαν στο γυλιό του μια χρυσή φιάλη, τον κατηγόρησαν για κλέφτη και τον πέταξαν απ’ την κορφή του Παρνασσού. Κι ο Αίσωπος γλίστρησε στην άβυσσο χωρίς τα σκι της πίστας του υψηλού τουρισμού. Για ν’ αντέχουν οι μύθοι του μέχρι σήμερα, μάλλον άριστος ήτανε, οπότε προσοχή σημαιοφόροι…

Σε άλλη εκδοχή ο Αίσωπος ήταν εκτός από δούλος και βοσκός. Όταν έτρεξε να βοηθήσει έναν άλλο δούλο, ως αλληλέγγυος της εποχής, ο επιστάτης – δράστης εισηγήθηκε να τον πουλήσουν για να μη του χαλάει τη δουλειά και τον αγόρασε ο Σάμιος σοφός Ξάνθος που ήταν και ταξιδιάρης. Έτσι ο Αίσωπος έμαθε τον κόσμο. Κι όταν απέκτησε την κατάλληλη υπεραξία ο Ξάνθος τον μοσχοπούλησε στο σοφό Ιάδμονα (δεν υπάρχει σοφός στα λαμπρά μας χρόνια που δεν είχε δούλους να τον βοηθάνε να παράγει σοφία). Ο Ιάδμονας λοιπόν, ήταν κάτι σαν νεοδημοκράτης της εποχής. Σεβόταν την αριστεία. Αναγνώρισε την αξία του Αισώπου κι επειδή προφανώς η σοφία του ήταν αρχαιοχρηματιστηριακή τον απελευθέρωσε, σαν τις αγορές ένα πράμα. Ο Αίσωπος που ζούσε τον μύθο του στην Ελλάδα, (το σποτ του ΕΟΤ είναι τόσο αρχαίο), σ’ αυτή την εκδοχή πάει στους Δελφούς και κάμνει τα ίδια. Το αφεντικό αλλάζει. Καταφέρνει ο Ιάδμονας, και για την ακρίβεια οι κληρονόμοι του,  να αποζημιωθούν για το φόνο του απελευθερωθέντος δούλου Αισώπου.

Η αποτίμηση περί αρίστων στην ελληνική ιστορία και μυθολογία είναι ανατριχιαστική. Τους αναγνωρίζουμε μόνο για να τους καρατομήσουμε, δολοφονήσουμε, εξοστρακίσουμε, ρευστοποιήσουμε …Στην…πανάρχαια σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα η αριστεία είναι μαγκιά. Είναι η διάκριση, έστω και στιγμιαία, χωρίς συνέχεια, χωρίς συμφωνημένη μεθοδολογία ανάδειξης και κρέμεται από την αγοραία δουλική εκφασισμένη αντίληψη περί ελληνικού μεγαλείου, για να κοκορεύεται κάποιος ότι άριστος είναι οποιοσδήποτε. Λόγου χάρη ένας ελληνοαμερικάνος που έχει μπει στο Λευκό Οίκο ή στο καζίνο ή στη Σία και τα σηκώσει όλα. Ό,τι πουλάμε από συστάσεως νεοελληνικού κράτους ως πολιτισμική παράδοση του πνεύματος, της σοφίας, της επιστήμης, της τέχνης, για να μας δανείζουνε μετά χωρίς ενοχές, στο φυσικό ιστορικό χρόνο, το έχουμε εξανδραποδίσει, αναδεικνύοντας σε εθνικό ποτό το σωκρατικόν κώνειο.

Ο Αριστοτέλης καταδικάστηκε σε θάνατο, το ’σκασε στη Χαλκίδα και πέθανε από κατάθλιψη και στομαχικό νόσημα, προφανώς γιατί του γύρισαν τ’ άντερα.  Ο Δημοσθένης που ρητόρευε χωρίς λογογράφους εξορίστηκε, απειλήθηκε με βασανιστήρια κι αυτοκτόνησε με δηλητήριο στην Καλαβρία.

Μια πράξη αριστείας θα ήταν ένα μάθημα στα ελληνικά σχολεία, σε όλες τις βαθμίδες, για το πώς διαμορφώνεται το κριτήριο στην κοινωνική συνείδηση ανά εποχή, εντός εκτός Ελλάδας, έτσι ώστε οι μελλούμενες γενιές να μη φοβούνται την αλήθεια της δικής τους εποχής και να μην την συνθλίβουν μεταξύ νόμπελ αναγνωρισιμότητας και βιβλίου ρεκόρ Γκίνες.

Γιατί οι σημαίες έχουν το περιεχόμενο που τους δίνεις κι όποιος τις βγάζει στο πολιτικό παζάρι,  καλά θα κάνει να θυμάται το σταυρό ως σβάστικα και τον αητό ως σύμβολο ακόμα κι εκεί που επιλέγεται να έχει ένα, δύο ή πολλά κεφάλια. Το δε υπέροχο πολυτραγουδισμένο άσμα που    «εθνικοποίησαν» οι λαϊκές μας μάζες και το κάνανε σημαία, θέλει τον αητό χωρίς φτερά…