Στο όνομα της Λουζία

Στο άκουσμα της είδησης, κόντρα στο κλίμα των ημερών που θέλει το μυαλό να μετατρέπεται σε οιονεί κουλούρι Θεσσαλονίκης, έγινα βάνδαλη, ανθρωποφάγος κι άρχισα να ονειρεύομαι κομμένα ποδάρια ακριβών ποδοσφαιριστών και φθηνών πολιτικών. Καθώς λατρεύω το ποδόσφαιρο και Μουντιαλικά είμαι οπαδός της εθνικής Βραζιλίας, μίσησα για μια ακόμα φορά το χρήμα και την καπιταλιστική εμπορευματοποίηση της αγαπημένης μου μπάλας.

Στη χώρα που ο Πελέ έγινε καραδεξιός υπουργός (εμένα μ’ άρεσε ο αδικημένος Γκαρίντσα) όπου δύσκολα ξεχωρίζεις το ποδόσφαιρο της αλάνας απ’ τη σάμπα της, κάηκε λέει το Εθνικό Μουσείο του Ρίο ντε Τζανέιρο, απόγευμα Κυριακής μετά το κλείσιμο του. Νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, το άφησαν στην τύχη του. Αυτό το σπουδαιότερο ίσως μουσείο της Λατινικής Αμερικής με τη μεγαλύτερη επιστημονική βιβλιοθήκη του Ρίο, ταυτόχρονα παλαιοντολογικό, ανθρωπολογικό, εθνολογικό, αρχαιολογικό και ιστορικό.

Χρόνια κατήγγειλαν οι εργαζόμενοι ότι οι τοίχοι καταρρέουν, ηλεκτρικά καλώδια κρέμονται, συντήρηση δε γίνεται καμία λόγω έλλειψης χρημάτων και μάλιστα τα τελευταία χρόνια περικόπηκαν σημαντικά και οι εκατό χιλιάδες ευρώ, οι απαραίτητες για τη στοιχειώδη συντήρησή του.

Σ’ αυτήν τη φωτιά κάηκε τεράστιος παγκόσμιος ανθρώπινος πλούτος, ανάμεσα τους σκελετοί δεινοσαύρων, θησαυροί της Μεσογείου μεταφερμένοι από Πορτογάλους και το ηλικίας 12.000 χρόνων λείψανο, το αρχαιότερο ανθρώπινο, η “Λουζία”.

Κι εκεί που από δίπλα διαβάζω πως το λεγόμενο σκάνδαλο Λούλα ΝΤΑ Σίλβα αφορά 1,1 εκατομμύρια δολάρια πετρελαϊκό ρεγάλο, δηλαδή ούτε μιας βδομάδας αμοιβή Βραζιλιάνου αστέρα της μπάλας, υπολογίζω και τα εκατό χιλιάδες δολάρια και θέλω να κόψω χέρια, πόδια των εμπόρων της μπάλας και των εθνών.

Ένα μυτάκι, ένα πλασεδάκι, ένα καλό σουτ με φάλτσο στο γαμημένο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και της μπάλας θα είχε σώσει όχι μόνον το Μουσείο , αλλά και το σκελετό του ανθρώπινου πολιτισμού!