REVOLTERPIECES -Τα ερείπια της εμπειρίας

Ο χρόνος και η αντίληψη που έχουμε περί αυτού είναι ένα από τα πιο περίεργα πράγματα στη ζωή. Αυτό που ονομάζουμε μέλλον, αυτό που λέμε παρελθόν. Το γεγονός ότι ονομάζουμε “αυτονόητα” το μέλλον ως “μπροστά μας” ενώ το παρελθόν ως “πίσω μας”- κάπου είχα ακούσει ότι υπάρχει μια φυλή η οποία ονοματίζει το παρελθόν ως “μπροστά” γιατί είναι στην οπτική σου ακτίνα, ενώ το μέλλον είναι “πίσω” γιατί είναι ακόμα άγνωστο. Δηλαδή βάζουν τα μάτια και όχι το περπάτημα σαν επίκεντρο της αντίληψής τους.

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε γράψει στις Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας το παρακάτω:

Υπάρχει ένας πίνακας του Klee με το όνομα Angelυs Novus. Απεικονίζεται εκεί ένας άγγελος που φαίνεται έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι όπου μένει προσηλωμένο το βλέμμα του. Τα μάτια του είναι διάπλατα ανοιχτά, το στόμα του ανοιχτό και οι φτερούγες του τεντωμένες. Έτσι ακριβώς πρέπει να είναι και ο άγγελος της ιστορίας. Το πρόσωπό του είναι στραμμένο προς το παρελθόν. Όπου εμείς βλέπουμε μια αλυσίδα γεγονότων, αυτός  βλέπει μία μοναδική καταστροφή, που συσσωρεύει αδιάκοπα ερείπια επί ερειπίων και τα εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του. Θα ήθελε να σταματήσει για μια στιγμή, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να στήσει ξανά τα χαλάσματα. Μια θύελλα σηκώνεται όμως από τη μεριά του Παράδεισου αδράχνοντας τις φτερούγες του και είναι τόσο δυνατή που δεν μπορεί πια ο άγγελος να τις κλείσει. Η θύελλα τον ωθεί ακαταμάχητα προς το μέλλον, στο οποίο η πλάτη του είναι στραμμένη, ενώ ο σωρός από τα ερείπια φθάνει μπροστά του ως τον ουρανό. Αυτό που εμείς αποκαλούμε πρόοδο, είναι αυτή η θύελλα.

Στο τρόπο που σκεφτόμαστε, έχει τεράστια σημασία πέρα από την ποιότητα των βιωμάτων και η ποσότητα τους. Δεν είναι παρά ο συνδυασμός και των δύο, με βάση πάντα το πώς τα μεταφράζουμε στον εγκέφαλο μας, αυτό που ονομάζουμε “εμπειρία”. Και έχουμε την τάση, όσο περισσότερα “ερείπια” βλέπουμε, ταυτόχρονα να κατανοούμε την πραγματική τους σημασία αλλά και να διαχειριζόμαστε αλλιώς την ουσία τους. Πως μεταφράζεται αυτό επί του πρακτέου;

Στα 1991, οι Pearl Jam κυκλοφόρησαν το δίσκο τους Ten, μέσα στο οποίο υπάρχει η μάλλον μεγαλύτερη επιτυχία τους που ακούγεται ακόμα φανατικά από διάφορο κόσμο, το Black. Στο κομμάτι αυτό ο τραγουδιστής Eddie Vedder μιλάει για το χωρισμό του από την πρώην κοπέλα του, με την οποία ακόμα και τότε ήταν από ό,τι καταλαβαίνουμε φουλ ερωτευμένος (I know one day you ‘ll have a beautiful life/I know you ‘ll be a star in somebody else’s sky/ But why can’t it be mine?) και προσπαθεί να ξεπεράσει το σοκ που έζησε μέσα από την έκφραση μέσω της Τέχνης. Έχουμε 2017. Ο Vedder κατά πάσα πιθανότητα πλέον δεν νοιώθει ότι ένοιωθε τότε για τη κοπέλα του. Ο χρόνος σκότωσε αυτό το σπουδαίο συναίσθημα, έστω και αν αυτό ήταν συναίσθημα πόνου, μέσα από την αποστασιοποίηση του τώρα με το τότε αλλά και με το πλήθος των εμπειριών που αυτός έφερε μαζί του- αν αυτά τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα. Και νομίζω αυτό είναι το πιο τραγικό μέσα στην κατάσταση αυτή, ότι ο χρόνος σκοτώνει τα πάντα μέσα από τη συσσώρευση εμπειριών.