Στην εντατική

Με έναν διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά ο πρώην πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος εισέβαλε ξανά στην επικαιρότητα και κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας. Την επικαιρότητα και την καθημερινότητα που ορίζουν και εν πολλοίς κατασκευάζουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και μας βομβαρδίζουν με μπόλικη ενημέρωση για να εμπεδώσουμε.

Σε αντίθεση με τις αλλεπάλληλες «ζωντανές συνδέσεις» με την εντατική του Ευαγγελισμού, όπου ενημερωνόμαστε με κάθε λεπτομέρεια για την εξέλιξη της υγείας του τραπεζίτη Παπαδήμου, τις επισκέψεις που δέχεται (μέχρι και τον Αντ.  Σαμαρά είδαμε και ακούσαμε μετά από τόσο καιρό), τις ιατρικές γνωματεύσεις και δηλώσεις, σχόλια, υποθέσεις και «αντιπαραθέσεις» (οι γνωστές, μεταξύ κυβέρνησης – αξιωματικής αντιπολίτευσης)… ανάσα για τους δυο από τους τρεις τραυματισμένους εργάτες που νοσηλεύονται κι αυτοί στην εντατική (άλλων νοσοκομείων), μετά το προχτεσινό σοβαρό εργατικό «ατύχημα» στην εταιρεία υγραερίου TOP GAS, στον Ασπρόπυργο.

Ούτε ένα μονοκάμερο δεν χαραμίζουν γι’ αυτούς οι διευθυντές «ειδήσεων και ενημέρωσης», ούτε για δυο αράδες δεν βρίσκουν χώρο ―κι ας όφειλαν― οι αρχισυντάκτες στα δελτία τους, ούτε μια ατάκα συμπάθειας δεν περισσεύει απ’ τους μαρκουτσοφόρους – πληκτρολογούντες εκφωνητές – σχολιαστές, έστω ως κίνηση ανθρωπιάς προς τρεις ανθρώπους που κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους την ώρα του μεροκάματου, χωρίς δική τους ευθύνη ― στην ανακοίνωση του υπουργείου μετά τη σχετική αυτοψία, που έγινε με καθυστέρηση και μετά από παρέμβαση (!) εκπροσώπων του κλαδικού Συνδικάτου, γίνεται λόγος για «τρεις παραβάσεις των κανόνων Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία» από την εργοδοσία.

Αλλά για ποια ανθρωπιά μιλάμε;!

Τις ώρες που γιγαντώνονται και παίρνουν αποκρουστική μορφή η βαρβαρότητα και ο κυνισμός του συστήματος της εκμετάλλευσης και των λειτουργών του, ξεκαθαρίζει η ήρα απ’ το στάρι και κάθε συστημικός κατεργάρης ταμπουρώνεται πίσω απ’ τον πάγκο του. Για το σύστημα που νόμο κι ευαγγέλιο έχει τα θησαυροφυλάκια των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών ―με μια λέξη, των καπιταλιστών―, οι εργάτες δεν αποτελούν τίποτ’ άλλο παρά γρανάζια στις μηχανές που παράγουν τα κέρδη τους και η ζωή τους λογίζεται ως αναλώσιμη.

Το έγκλημα θα παρατείνεται, με τη δική μας ανοχή – συνευθύνη, όσο δεν θα γίνεται αντιληπτό ότι κόντρα στα αδιέξοδα που ορθώνονται γύρω μας, ―οικονομικά, ψυχολογικά, αξιακά― μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή εδώ και τώρα και δεν αποτελεί ονειρεύσιμη ύλη για αιθεροβάμονες. Κι όσο το έγκλημα θα παρατείνεται τόσο τα θύματα θα πληθαίνουν και η ζωή του εργάτη, του άνεργου, του συνταξιούχου, των νέων θα μπαινοβγαίνει στην εντατική, μαζί με την αντικειμενική ενημέρωση.

Μέχρι να γίνει συνείδηση ότι το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» δεν είναι απλά ένα ευρηματικό σύνθημα, αλλά αδιαμφισβήτητη αλήθεια και ταυτόχρονα επείγουσα ανάγκη και ο λαός να πάρει την απόφαση και να στείλει παράσιτα και κατεργάρηδες στην εντατική και στον αγύριστο της Ιστορίας.