Στον επόμενο τόνο…

Η ζημιά της προσαρμογής της μεγάλης μερίδας του λαού στις αναγκαστικές κωλοτούμπες, στην υποταγή των κάθε λογής κοντρόλ και κυρίως στα ψίχουλα αμοιβών και δικαιωμάτων, τώρα φαίνεται. Η εντατική «προσπάθεια» του ΣΥΡΙΖΑ να αποδομήσει κάθε έννοια λαϊκής αντίστασης πατώντας σε ευκαιριακές συλλογικότητες, μανιπιουλαρίσιμα γκρουπούσκουλα και αστικές μεθοδεύσεις, πασπαλισμένες με χοντροκομμένη επικοινωνιακή χρυσόσκονη διεθνούς εξυπηρετικής προβολής, απέδωσε καρπούς. Τους δρέπει με επιδεικτική άνεση και εξασφαλισμένο άλλοθι το συντηρητικότερο και ανέκαθεν αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και τις εισπράττει η αυτοδύναμη δεξιά πολιτική ηγεσία, καταφέρνοντας με εξαιρετική άνεση να παρουσιάζει το τίποτα για κάτι, το κάτι σαν το άπαν και το επικίνδυνο και απεχθές σαν φάρμακο κι όχι φαρμάκι.

Στα επίκαιρα, λόγω τυπικής έναρξης του οικονομικού έτους και Θεσσαλονίκης, ψίχουλα μέτρων και φοροαπαλλαγών ήρθαν και ακούμπησαν τα αναπτυξιακά τέρατα και πουλήθηκαν ως ευκαιρία. Η επίθεση στα Εργασιακά παίρνει τη μορφή του blitz-griek, του αιφνιδιαστικού πολέμου, με μοναδικό στόχο το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, ως το τελευταίο προπύργιο αντίστασης, με παραδομένες προ πολλού τις ενσωματωμένες στον κόσμο των αφεντικών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Εδώ βέβαια είναι απολύτως βέβαιο ότι θα την πατήσει και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί οι εργατικοί αγώνες δεν είναι το προ πολλού εγκαταλελειμμένο λουλουδάτο πουκάμισο του Βαρουφάκη, που λειτούργησε ως σύμβολο «αριστερής» αντίστασης που προσφέρεται και για στήλες κοσμικογράφων.

Υπάρχουν ήδη τα πρώτα δείγματα παραλυτικού εφησυχασμού απέναντι στα όσα έσπειρε η κυβερνώσα αριστερά και τώρα θερίζει η κυβερνώσα δεξιά. Οι πρώτοι ωφελημένοι π.χ. από την πρόχειρη και χωρίς ουσιαστική συζήτηση αλλαγή του Ποινικού Κώδικα είναι οι χρυσαυγίτες μετά ή άνευ κοινοβουλευτικού μανδύα. Στρογγυλοκάθεται στο Ευρωκοινοβούλιο ο Λαγός και βγήκαν να βανδαλίζουν και να βρωμίζουν, μόνο για την ώρα, φασισταριά γραφεία του ΚΚΕ και μνημεία ηρώων, την ώρα που ο Έλληνας επίτροπος στην Κομισιόν, «ένα ταπεινό παιδί από τη δυτική Θεσσαλονίκη», αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο της υπεράσπισης αυτού ακριβώς του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, το μοντελάκι που υπηρέτησαν και υπηρετούν φανατικά όλα τα κόμματα πλην Λακεδαιμονίων του ΚΚΕ.

Η δήθεν εξαφανισμένη Χρυσή Αυγή, σε επίπεδο βάσης κι αυτό είναι το επικίνδυνο, επιταχύνει την προώθηση των πάσης φύσεως μελών και οπαδών της σε ένοπλες δομές, νόμιμες και τυπικές, χωρίς να ανοίξει η μύτη, ούτε καν στο διαδίκτυο, των αριστερούληδων και δημοκρατίσκων, που συντηρούν έτσι κι αλλιώς το ενδεχόμενο της μεγάλης συναίνεσης όταν χρειαστεί. Οταν έχεις τσιτάτα του Χίτλερ στα εγχειρίδια της ΕΛΔΥΚ κι ένα μάτσο χρυσαύγουλα να στελεχώνουν τα ένοπλα τμήματα της εθνοφρουράς στην ύπαιθρο και τα νησιά, τότε το σάπιο στο βασίλειο της αριστερής Δανιμαρκίας γίνεται κακοπαιγμένη δεξιά παράσταση σαιξπηρικής τραγωδίας made in Greece.

Πίσω απ’ τη διαβεβαίωση ότι δεν θα απολυθεί κανένας δημόσιος υπάλληλος θα κρύβεται κι ένας υπάλληλος, ή και δύο ή και τρεις ή και χίλιοι δεκατρείς, σύνδεσμος με την ΕΥΠ, αλλά στο βιντεοκλίπ της τάξης και της ασφάλειας θα πρωταγωνιστούν πότε διοικητές μουσικών σχολείων και πότε υπερασπιστές αρχαιοτήτων και πάλι απ’ την αρχή παιχνίδια επί προσωπικοτήτων, τσάρων της οικονομίας και Ρασπούτιν κι άλλα τέτοια γραφικά. Είναι θέμα …τονισμού. Θα χουμε λιγότερα γκράφιτι αλλά και περισσότερη ευρωελληνική ανοχή σε βόμβες διασποράς ιδεολογικού γραφίτη, γιατί η Μακεδονία είναι πρώτα απ’ όλα πολιτικό προϊόν, κι ύστερα φαιό νταμάρι Αμερικανών και λοιπών συμμάχων.

Με τούτα και μ’ εκείνα ο λαός μένει ουσιαστικά απροετοίμαστος απέναντι στις ορατές φλόγες που περιστοιχίζουν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, κι όταν η Άγκυρα θα μιλάει για τα συμφέροντά της πιέζοντας ακόμα και με θέματα όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, εμείς θα ασχολούμαστε με το πλιάτσικο σε καλά φυλαγμένα πυρομαχικά. Και το ερώτημα απ’ τα θεμελιώδη της οικοδόμησης του Φόβου, ως μέσου χειραγώγησης, «πού πήγαν τα κλεμμένα όπλα;», θα επισκιάζει για όσο χρειαστεί το πού πήγαν τα κλεμμένα λεφτά των τέως αγανακτισμένων και νυν ικανοποιημένων.

Η συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας είναι και διεθνών και ευρωπαϊκών προδιαγραφών, και γίνεται με τόση διαστρεβλωτική ευκολία, όση εξασφαλίζει η εικονική πραγματικότητα της ψηφιακής εποχής. Κι ίσως κάποιοι παλιότεροι να θυμούνται πως για να συγχρονίσεις το ρολόι σου καλούσες έναν τριψήφιο αριθμό κι άκουγες «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι …Χ» . Τώρα μεταξύ του τόνου ΣΥΡΙΖΑ και του τόνου ΝΔ κανείς δεν αναρωτιέται γιατί απέκτησε το δικαίωμα να νομίζει ότι έχει τη δική του ώρα, που όμως είναι η ώρα των μεγάλων αφεντικών και το ρολόι του γυρίζει αντίστροφα.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 14 – 15/9 2019