Στον ύπνο σταυραετοί (στον ξύπνιο στρατιωτάκια)

Ο στίχος στον οποίο αναφέρεται ο τίτλος προέρχεται από το τραγούδι “Έρημα κορμιά” του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πλέον όμως τα έρημα κορμιά δεν είναι μόνο στον έρωτα, οι χαμένες πολιτείες τους ξεπερνούν τον (εικονικό;) κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μπαίνουν στην εργασία. Σαν έρημα κορμιά, σαν σπασμένα ποτηράκια περιφέρονται οι εργαζόμενοι πλέον. Τσακισμένα όνειρα αντάμα με φόβο και απελπισία, κάτι ανάμεσα στους μοιραίους του Βάρναλη και τα ενωμένα ρομποτάκια  των panx Romana. 

Και μέσα σε όλα αυτά στο πολυσύμπαν των social media γίνεται η έκρηξη: όλα άλλαξαν σήμερα, σημείο τομής, ελπίδα, τίποτα το ίδιο. Κάνατε επανάσταση και σε μας δεν είπατε τίποτα που αναρωτιόταν και στο “Λούφα και παραλλαγή”. Τι το τόσο συγκλονιστικό έγινε; Μια συναυλία του Λεξ. Μπορούν άραγε οι συναυλίες να αλλάξουν τη μίζερη πολιτική κατάσταση που ζούμε; 

Εδώ και μήνες προσπαθώ να βγάλω άκρη με το επικουρικό μου στο νοσοκομείο. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, είμαι υπερβολικός, δεν έχω υπομονή, δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργεί το δημόσιο, και ό,τι άλλη παπάτζα μπορεί κάποιος να ακούσει. Πυροσβεστήρες με φωνή παντού. Η γραφειοκρατία φταίει και όλα θα λυθούν, εξάλλου πάμε καλά, ο ένας πήρε μια δεκαριά ψήφους παραπάνω, vamos bien. Και η ΔΑΚΕ πρώτη. Μετά την αποχή των γιατρών. Να φταίει που δεν κάναμε καμιά συναυλία και εδώ;

Βέβαια υπάρχουν και οι συναυλίες μέσα στους καπνούς και τα δακρυγόνα, όχι από τα χρωματιστά καπνογόνα της κερκίδας, αλλά από τις δυνάμεις καταστολής. Όπως των rage against the machine. Σε αυτές τις συναυλίες όμως τόσο το κοινό όσο και καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τη μουσική και τους στίχους σαν ιαχή μάχης για μια σύγκρουση που θα περάσει από το φαντασιακό στους δρόμους, ενέργεια που δημιουργεί ύλη. Αυτό που έγινε στη Νέα Σμύρνη δεν ήταν κάτι τέτοιο. Την άλλη μέρα οι 25000 από το κοινό θα πάνε κανονικά στη δουλειά τους, θα βλέπουν τους συναδέλφους τους να απολύονται, να εκβιάζονται ή και να πεθαίνουν. 

Αυτό που έγινε στη Νέα Σμύρνη ήταν μια εκτόνωση. Δεν είναι κακή φυσικά και η εκτόνωση, όταν δεν υπάρχει εναλλακτική άλλη. Από το να τα κρατάς μέσα σου καλύτερα. Θα βοηθούσε και τον φίλο μου τον Άρη όταν ενώ είχε πάρει στις πλάτες του τόσα πράγματα στο εργαστήριο του έκοψαν τη σύμβαση και δεν άνοιξε ρουθούνι και τώρα δε μπορούμε να βγάλουμε πρόγραμμα. Θα βοηθούσε και μένα όταν πάω να σκάσω κάθε φορά που ακούω ότι το επικουρικό μου δε βγαίνει αλλά προκηρύσσονται χιλιάδες θέσεις αστυνομικών, για αυτό το λόγο θα πάω και στους Slipknot και στους Sepultura, ο καθένας με τις προτιμήσεις του. Τον Χρήστο από την άλλη που σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα δεν θα τον βοηθούσε ιδιαίτερα. 

Η εκτόνωση έχει και όρια. Και τα όρια είναι κυρίως όσο αφορά το κάθε άτομο μεμονωμένα και ψυχολογικά. Και οι συλλογικότητες; Και αυτές κατά κάποιον τρόπο εκτονώνονται, καλύπτουν την αποτυχία τους να οργανώσουν ή να εμπνεύσουν το οτιδήποτε πίσω από μια μεγάλη συναυλία που δε δείχνει τίποτα παραπάνω από το ότι υπάρχει κόσμος με συσσωρευμένη οργή που δεν ακούει μόνο τραπ και κλαπατσίμπαλα. Αυτή την αριστερά χρειαζόμαστε όμως, που θα κρύβεται πίσω από ξένες νότες για να μη δει ποτέ την πραγματικότητα; 

Και η πραγματικότητα δυστυχώς είναι πως η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου στα όνειρά της επαναστάσεις αναζητεί αλλά όταν ξυπνάει πάνε και οι επαναστάσεις, πάνε και οι εξεγέρσεις. Μια από τα ίδια. Σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι, άντε και κάνα ποτό το Σάββατο. Η γενναιότητα μένει στα όνειρα και περιμένει τη νύχτα να πέσει για να εμφανιστεί. Και τη μέρα για να φέρει τους συμβιβασμούς, τις υποχωρήσεις, τους δισταγμούς. Και εντάξει, τα άτομα, ας πούμε, εγκλωβίζονται μέσα από την καθημερινότητα και ψάχνουν έστω και μια μικρή διέξοδο. Η ριζοσπαστική κατά τα άλλα αριστερά είναι ικανοποιημένη με όλο αυτό; Και αν ναι τι μας λέει αυτό για μια τέτοια αριστερά; 

The revolution won’t be televised έγραφαν στους τοίχους από το Seattle έως το Δεκέμβρη. Και φτάσαμε στο σημείο να πανηγυρίζουμε για μια μεγάλη συναυλία και να μετράμε τα like στο Facebook και το Twitter. Virtual εξεγέρσεις από μια virtual αριστερά. Που όμως δε μπορεί να προσφέρει τίποτα σε όσους έχουμε πραγματικά προβλήματα. Αν θέλουμε να εκτονωθούμε δημιουργικά όταν πνιγόμαστε από την αδικία του συστήματος τότε όντως χρειάζονται και ο Λεξ, και ο Λιάκος, και ο Βέβηλος, και ο Θανάσης, και ο Βασίλης, και οι Slipknot, και οι Sepultura. Και για αυτό είναι μεγάλοι καλλιτέχνες γιατί μπορούν να αποτυπώσουν τις αγωνίες του κόσμου. Οι συνδικαλιστές όμως, οι οργανωμένοι και οι ακτιβιστές δεν έχουν τέτοιο ρόλο γιατί το πολύ πολύ θα καταλήξουν γελωτοποιοί έστω και άθελά τους.  

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, μέλος τριμελούς επιτροπής γιατρών ΓΝ Άρτας