Συνέντευξη στον εαυτό μου

Υπάρχουν συγγραφείς που γράψανε βιβλία για όσα ζήσανε, για τους τόπους τους, για τις αναμνήσεις τους, για όσα θεώρησαν ότι δεν ειπώθηκαν.

Μετά από χρόνια δουλειάς και κόπου σ’ αυτό που υπηρέτησα ντροπαλά και χωρίς ξιπάσματα, ένα τεράστιο κενό με διακατέχει για όσα δεν είπα ποτέ, κυρίως για όσα δε με ρώτησαν ποτέ.

Όχι για τις «περγαμηνές» μου, όχι!

Που δεν είναι δα και πολλές σε πάνω από πενήντα χρόνια και είναι -όσες υπάρχουν- όχι μόνο για τους πολλούς άγνωστες αλλά και γι’ αυτούς που είναι ειδικοί κι ενημερωμένοι.

Δε με ρώτησε ποτέ κανείς για τους λόγους που άφησα ταμπέλες και χρήματα για να «ζεσταθώ» καλλιτεχνικά και ιδεολογικά σε μια θεατρική φωλιά φτιαγμένη εξ ολοκλήρου με τα χέρια της οικογένειας.

Όχι, δε μας ανήκει ο χώρος, τον φτιάξαμε, τον χτίσαμε, τον ομορφαίνουμε διαρκώς αλλά πληρώνουμε με το αίμα της καρδιάς μας ενοίκιο και φυσικά δεν διεκδικούμε εύσημα γι’ αυτό.

Όχι, δεν κάναμε χώρο για να παίζουμε τα απωθημένα μας -που δεν υφίστανται- αλλά για να λειτουργούμε συλλογικά και να έχουμε λόγο σε όσα συμβαίνουν γύρω μας και με τα έργα μας και με τη στάση μας. Κυρίως χωρίς μεγαλοστομίες και δεκανίκια.

Όχι, δεν πρωτοτυπούμε ούτε πρωτοπορούμε.

Και, ναι, είμαστε εργάτες στη δουλειά που μας συντηρεί και γι’ αυτό δουλεύουμε σκληρά κι όσο μπορούμε καλύτερα επαγγελματικά κι όχι από χόμπι.

Αξιέπαινοι όσοι στις ελεύθερες ώρες τους κάνουν και κάτι καλλιτεχνικό, τους αξίζουν έπαινοι, αλλά εμείς ζούμε από τη δουλειά μας όπως οι παλιοί μας συνάδελφοι που δεν ήταν μανίκι στη γούνα κανενός.

Ο απολογισμός μας περιέχει σπουδαίες συνεργασίες αλλά και πολλή απαξίωση από μερίδα του τύπου της ελεγχόμενης προβολής αλλά –δυστυχώς, πλην συγκεκριμένων περιπτώσεων-δεν απολαμβάνουμε τη δέουσα προσοχή κι από κει που θα περιμέναμε.

Δεν τελειώσαμε ακόμα. Με νύχια και με δόντια συνεχίζουμε μέχρι τελικής…

Υγεία και καλή καρδιά.