Τα δόντια

Κι επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας, που λέει κι ο ποιητής, ο φετινός όχι με εκλογές, ήδη τετελεσμένες δις, αλλά με προγραμματικές δηλώσεις. Καταρχάς, είπα να γράψω πριν τις ακούσω. Για λόγους ασφαλείας. Και καταρχήν είναι στο αστικό μας κοινοβούλιο πάντα γενναιόδωρα υποσχετικές και με μαθηματική ακρίβεια ευέλικτες, προσαρμόσιμες και ανατρέψιμες ανά πάσα στιγμή οι ανάγκες του κεφαλαίου το απαιτήσουν.

Άλλωστε το τοπίο έχει ήδη ξεκαθαρίσει σε ύφος, ήθος και στυλ, εντός εκτός και επί τα αυτά, που λέγαμε παλιά σε μη ψηφιοποιημένα σχολεία και μυαλά. Η πρώτη στον εικοστό πρώτο αιώνα ΤικΤοκ Βουλή, πάντως, προέκυψε ως vintage μπαξές. Έχει ταυτόχρονα άρωμα φθίνοντος Βυζαντίου. Έχει και ναζιστικής έμπνευσης αναζωογονημένη αρχαιότητα και δη με περικεφαλαία. Εχει και εμπορευματοποιημένο μποχοέθνικ προσωπολατρικό ιδεολογικό τιποτισμό. Εχει επαναφορά κομμάτων στην προτέρα κατάσταση των συνιστωσών τους. Εχει αντεστραμμένους ήλιους στο ψυχρό κομμάτι του χρωματικού φάσματος και, βεβαίως, την κλασική σύμπραξη κέντρου και δεξιάς που ομογενοποιεί σταθερά, δεκαετίες τώρα, η εποξική κόλλα της εξουσίας.

Και επειδή, σύντροφοι, ακόμα δεν έχει αποφανθεί ο λαός αν είναι ακριβέστερο το φιλόζωος ή ζωόφιλος, κρατάει πισινή και τα βαστάει και τα δύο. Και επειδή οι τάχα μου σοβαροί, ακόμα κι αν έχουν δει την ταινία της Βλαχοπούλου «Η βουλευτίνα», επιμένουν να στραμπουλάνε τη γλώσσα τους με εκείνο το «βουλεύτρια». Και επειδή η σταθερά πιο δυναμωμένη, πιο δυναμική, το ΚΚΕ δηλαδή, όχι απλώς είναι στη θέση του, στο πλευρό του λαού, οι μέρες που έρχονται ξέρουμε ότι θα είναι περισσότερο δύσκολες από ωραίες. Γιατί αυτά τα ποσοστά, στον ύστερο και εξοπλισμένο ψηφιακά καπιταλισμό, δεν αλλάζουν. Γκρεμίζονται. Ανατρέπονται. Με αγώνες και όχι με ανοιγοκλεισίματα της ψαλίδας φτωχών – πλουσίων και ευπώλητες θεωρίες αντιμετώπισης και τακτοποίησης του χάους, των παιγνίων, των θηρίων κ.λπ. κ.λπ.

Στο διά ταύτα, λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με την αγεφύρωτη διαφορά της σκυλίσιας ζωής από τη ζωή του Πίνατ. Στην πρώτη, που είναι και ταινία, και μάλιστα κωμωδία, ένας εκατομμυριούχος στοιχηματίζει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς λεφτά… σε μια λαϊκή γειτονιά του Λος Αντζελες. Στη δεύτερη ο τέως αδέσποτος και σε καταφύγιο, συμπαθέστατος Πίνατ, έγινε σταρ με την εμφάνισή του στο διεθνές οικονομικό κανάλι «Bloomberg». Ηταν τυχερός. Τον επέλεξε ο πρωθυπουργός. Για κατοικίδιο την καθόλου λαϊκή γειτονιά, στου Μαξίμου. Προκύπτει σχεδόν αβίαστα το συμπέρασμα ότι με προαπαιτούμενα, πληρωμές υποχρεώσεων των μνημονίων και νανοαυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, τα σκυλιά – πολίτες αποκλείεται να κερδίσουν το στοίχημα. Ενας είναι ο Πίνατ. Οι υπόλοιποι πολίτες – που δουλεύουν σαν τα σκυλιά και έχουν ανάμεσά τους και κάτι μαύρα που υπόσχονται άσπρες σαν τη στάχτη μέρες – στην τετραετία που έρχεται διατρέχουν έναν τεράστιο κίνδυνο. Να θεωρούν φυσικό και αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης να σερβίρεις βρεγμένος για πέντε μήνες τα διπλανά σου ξαπλωμένα σκυλάκια, ώστε με φιλοδώρημα γερό να επιζείς και τους άλλους εφτά. Μπαίνουμε στη ζωή – σεζόν. Με σεζόν θα μετράμε τις απώλειες. Αν αυτό συμβεί, η κοινωνία θα είναι αποδεκτή ως φυσικό φαινόμενο και τα αφεντικά της ως μάγοι της φυλής των ανθρώπων, που για να ‘χουμε την ησυχία μας, όπως μας λένε ότι είπαν οι περισσότεροι και έτσι ψήφισαν, πρέπει να τους αφήνουμε κι αυτούς να μας πετάνε κεραυνούς ή λιακάδες κατά τα γούστα τους.

Ήρθε η ώρα όχι απλώς να γαβγίζουμε, αλλά να δαγκώνουμε. Τα δόντια τα ταξικά ξαναφυτρώνουν εκεί που δεν το περιμένεις, ακόμα κι αν τα ‘χουν βγάλει με βασανιστήρια ή στον …ύπνο. Θυμηθείτε το, δείξτε το και τολμήστε το ακόμα και στις διακοπές.