Τα κουράγια μας

Όλα τα αληθινά είναι εδώ ακόμα. Και κυρίως όσα χάθηκαν στη φωτιά. Ένα-ένα ξεπηδάνε και μας κάνουν συντροφιά, μας σκουπίζουν τα δάκρυα και γελάμε με τα αστεία της Αναστασίας μας, τραγουδάμε τα τραγούδια του Γιώργου κι ευτυχώς οι πίνακές τους είναι εδώ.

Όπως και η αγάπη του κόσμου αλλά πάνω απ΄ όλα η αλληλεγγύη των συντρόφων από την πρώτη στιγμή όταν ακόμα η φωτιά έκαιγε… οικοσκευή, ρούχα των παιδιών μας Χάλεντ και Αγγελικής, έπιπλα και κυρίως υλικό δουλειάς 50 χρόνων. Που και που ένα κομμάτι χαρτιού από σχέδια κοστουμιών καμένο γύρω-γύρω να σου θυμίζει τη δουλειά του αγαπημένου Κώστα Βελινόπουλου που πρώτος σήκωσε γεμάτος αγωνία και κλάματα το τηλέφωνο, ένα λιωμένο ψεύτικο δακτυλιδάκι μέσα στα μπάζα που θα πληρώσουμε -όταν πάρουμε την “άμεση βοήθεια ” του Δήμου, στον ιδιώτη με τον οποίο έσπευσε να συμβληθεί ο “άψογος” δήμαρχός μας που ασύστολα αποτίμησε τη ζημιά σε μερικά σπίτια.

Μαύρισε ο όμορφος τόπος μας, ο κήπος της Γεθσημανή -ο ελαιώνας πλάι στο Μουσικό Σχολείο- τα καταπράσινα τοπία της καραντίνας με τα παρηγορητικά σπαράγγια που έμαθα περιχαρής να μαζεύω…..

Και τώρα διαβάζω νοερά τα ενθαρρυντικά γράμματα της μάνας όταν φεύγαμε κι οι τρείς μας -Ελένη, Γιώργος, Αναστασία, να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας- και πνίγοντας τα χαμογελαστά της δάκρυα, έγραφε καθημερινά και εγκαρδίωνε. Αχ μάνα μου, ηρωίδα μου. Δεν έφυγες ποτέ.

Είσαι εδώ όπως όλοι και τίποτα δεν κάηκε. Ούτε τα γράμματα της αδερφής μου από την Αμερική που εκεί που πήγαινες να κλάψεις σου πέταγε ένα ξεκαρδιστικό σχόλιο. Όλα μέσα στην καρδιά και τις αναμνήσεις μας.

Είμαστε εδώ για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια και όλα τα όμορφα που μας χρωστάνε και θα γίνουν δικά μας θέλουν δε θέλουν.

Τελειώνοντας αφιερώνω στους αναγνώστες μας ένα τραγούδι του αδερφού μου Γιώργου Γερασιμίδη με την σπάνια φωνή της αδερφής μας Νατάσας Γερασιμίδου -της δικής μου μικρής Αναστασίας που στις 27-8 συμπληρώνονται 20 χρόνια που είναι περισσότερο κοντά μας καθημερινά.