Τα μάθαμε έτσι, τα πήραμε, μας τα κληροδότησαν…
Το θέμα είναι: θα προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε;
Τα μάθαμε έτσι, τα πήραμε, μας τα κληροδότησαν και μας τα πέρασαν μέσα στο DNA μας, δίχως να μας ρωτήσουν.
Απόψεις που δεν καταφέραμε να αξιολογήσουμε και τις κάναμε ένα με το πετσί μας, πεποιθήσεις που μέσα μας κατακάθισαν, δίχως να μπορέσουμε να τις κρίνουμε σωστά.
Μας έμαθαν να αποστηθίζουμε δώδεκα χρόνια στο σχολείο, δίχως να εμβαθύνουμε στο πραγματικό νόημα της γνώσης. Σκοτωνόμασταν να πάρουμε έναν έλεγχο γεμάτο <<άριστα>> και δε μάθαμε πώς να γίνουμε άνθρωποι με κρίση και με νόηση.
Μας έμαθαν να είμαστε υποταγμένοι στην αυθεντία. Του γονιού, του δασκάλου, του οποιουδήποτε μεγαλύτερου από εμάς. Μάθαμε πως οτιδήποτε πει ή κάνει κάποιος μεγαλύτερος από εμάς, υποχρεωτικά είναι και το σωστό, δίχως να κρίνουμε και να αξιολογούμε την πράξη του.
Μας έμαθαν πως για το βιασμό ευθύνεται η γυναίκα γιατί «προκαλεί»; κανείς δε μας είπε πως πρέπει να χτίσουμε μία κοινωνία στην οποία ο άνδρας θα μαθαίνει να μην ασκεί βία και να μη βιάζει. Μας γέμισαν ενοχές για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, τη στιγμή που ο άνδρας θεωρούνταν σημαντικός επειδή άλλαζε ερωτική παρτενέρ όποτε ήθελε.
Μάθαμε πως το χρήμα είναι αυτοσκοπός; όχι απλώς ένα μέσο για την κάλυψη κάποιων αναγκών.
Μάθαμε να μισούμε οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουμε. Οτιδήποτε ήταν διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει, μάθαμε να το αντιμετωπίζουμε ως κατώτερο, λιγότερο, μιασμένο. Δε μάθαμε πως η διαφορετικότητα είναι αυτή που δίνει ομορφιά στη ζωή μας.
Μας έμαθαν πως πρέπει να κοιτάμε «το σπιτάκι, τη δουλίτσα μας, τα ρουχαλάκια μας». Δε μας έμαθαν πως είμαστε μέρος του κόσμου και πως το ενδιαφέρον μας πρέπει να υπάρχει σε όλα.
Τα μάθαμε έτσι, τα πήραμε και μας τα κληροδότησαν. Το θέμα είναι: θα προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε;
