Παλιά ήταν το φακελάκι το σύμβολο της διαφθοράς. Για τους καλοπροαίρετους ερμηνευόταν σαν εκείνο το παλιό πεσκέσι, ένα φρεσκοσφαγμένο κοτόπουλο, ένα κεφαλάκι καλό τυρί, που κουβάλαγαν στα αστικά κέντρα, πότε ως ανταμοιβή, πότε ως υπερεκχειλίζουσα ευγνωμοσύνη, οι χωριάτες. Κι άνοιγε ένας κύκλος ηθικολογίας σύννομος και περιστασιακός, κι έκλεινε όποτε εμφανίζονταν στον ορίζοντα ψήφοι – κουκιά και εκλογές, λες και το όχι τόσο συνηθισμένο όσπριο έπαιρνε εκδίκηση από τα κρέατα στην κλίμακα της ….συνήθους διαφθοράς για λόγους προσωπικούς και σοβαρούς. Παράλληλα με την υγεία υπήρχε και κείνη η άλλη κατηγορία, πιο σκοτεινή, πιο αδιαφανής, της ένστολης και γενικώς υπηρεσιακής διαφθοράς για τα αυθαίρετα που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, σταματούσαν στα μπετά και μετά, ξαφνικά και μαγικά συνέχιζαν και τελείωναν γρήγορα ώσπου να αρχίσει ο τρίτος κύκλος λαδώματος για να φτάσει σ’ αυτά ηλεκτρικό, νερό και πιο παλιά και τηλέφωνο. Πού να φανταστούν οι σημερινοί νέοι ότι σ’ ένα σπίτι για να μπει μια γραμμή τηλεφώνου μπορεί να πέρναγαν και δύο και πέντε και δέκα χρόνια. Κι έτσι ρεαλιστικά και «ρομαντικά» μαζί σ’ όλο τον κύκλο της μεταπολίτευσης, της οποίας τα πενήντα χρόνια γιορτάζονται φέτος με υπόκωφες ταξικές φανφάρες, η διαφθορά έγινε μόνιμο τατουάζ στο πετσί του νεοελληνικού κοινωνικού κορμού.
Ομως η παραμονή της Ελληνικής Δημοκρατίας για μεγάλο χρονικό διάστημα στα ευρωπαϊκά σαλόνια, τις βρυξελλιώτικες ευρωζωνικές παρακάμερες και η μεταμόρφωση του τόπου μας σε ΝΑΤΟικό προπύργιο, κάτι σαν παραλλαγή της κόκκινης προβιάς σε γαλαζόμαυρη και καθόλου μυστική, άλλαξαν και το τατουάζ της διαφθοράς σε έγχρωμο και φαντεζί.
Το …φακελάκι έγινε ρολογάκι, αυτοκίνητο, έμβασμα κ.λπ. Ηρθε και η κοινωνική δικτύωση και μες την απέραντη κουρελού των προβεβλημένων υποκειμενικών «επιτευγμάτων», πρόσθεσαν στη διαφθορά το φως της έπαρσης, της ξεδιαντροπιάς, της νομιμοφάνειας που φέρνει η επιδειξιομανία των καιρών και ο συνοικιακός χολιγουντιανός μιμητισμός. Και γεμίσαμε γνωστούς άγνωστους της διπλανής πόρτας με ρολογάρες, κουστουμάρες, αυτοκινητάρες και βιλάρες. Γιατί βλέπεις η διαφθορά είναι σύμφυτη της εξουσίας, και με τα σύγχρονα μέσα η αστική δημοσιοϋπαλληλική τάξη μύησε και την λουμπενοποιημένη εργατική, ως πολιτικός ινφλουένσερ, στο δόγμα «αντί να ζηλεύεις αυτά που έχω έλα να σου δείξω πώς αποκτούνται απ’ την εκμετάλλευση της ιδιωτικής …γραφειοκρατίας». Το στολισμένο νταβατζιλίκι είναι άλλωστε πιο πειστικό από το πάλαι ποτέ τσαμπουκαλίδικο και βαρυμαγκίτικο.
Πρόοδος λοιπόν που λέει κι ο Μητσοτάκης. Αναδιάρθρωση της χώρας εντός εκτός κι επί τα δυτικά. Τα καινούρια μαθηματικά από τη δωροδοκία ως την Τεχνητή Νοημοσύνη είναι τα μαθηματικά της τσέπης. Γέμισε ο τόπος ατομικά οικονομικά θαύματα. Σαν τον γάμο της Κανά ένα πράγμα. Αρσενικοί και θηλυκοί κάτοχοι της κατάλληλης νευραλγικής θέσης σε δήμο, Περιφέρεια, υπουργείο, με δυο ψάρια συνεργούς και πέντε ψωμιά συναδέλφους, χορταίνουν καθημερινά δεκάδες τσέπες και στήνουν ένα γάμο – πανηγύρι θηριωδών εσόδων στην τσέπη τους. Ποιος περιμένετε να εκπλαγεί μ’ αυτή την πρόοδο; Το κοινό της κερκίδας, της τηλεόρασης, που έμαθε να βλέπει τα καλάθια και τα γκολ ως εκατομμύρια και τη μονοφαγία πείνα με καρύδα ως βατήρα για τρόπαιο εκατό χιλιάδων; Σε μια κοινωνία που τα μαθήματα επιχειρηματικότητας γίνονται από το νηπιαγωγείο, η διαφθορά έχει προβλεφθεί κι εμπεδωθεί ως πτυχιακή εργασία επιβίωσης. Αμα δεν σε πιάνουν κιόλας, έχεις και διδακτορικό με υπογραφή του πρύτανη τράπερ.
Υποτίθεται ότι η πατρίδα είναι ιερό πράγμα. Και είναι γι’ αυτούς που την υπερασπίστηκαν με αίμα, χωρίς αμοιβή και μισθοφορικά προνόμια. Για τους άλλους υποτίθεται. Αφησα για το τέλος την πιο επικίνδυνη, την πιο βαθιά, την πιο βάρβαρη μορφή διαφθοράς που είναι η συμμετοχή της πατρίδας σ’ έναν σχηματισμό σαν το ΝΑΤΟ, που γιορτάζει 75 χρόνια φέτος ένοπλης επεμβατικής, ξεκάθαρα ιμπεριαλιστικής υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Σ’ αυτήν τη σκακιέρα δεν παίζονται οικοδομικές άδειες ή χειρουργικές προτεραιότητες στα νοσοκομεία. Σ’ αυτήν οι λαοί γίνονται διεφθαρμένα πιόνια που χειροκροτούν Αζοφίτες και δικτατορίσκους της πλούσιας Αφρικής και Μπίμπηδες σαν τον Νετανιάχου, διά των αντιπροσώπων τους που συνήθως κυβερνάνε πλειοψηφικά, ως μειοψηφίες με πειραγμένα εκλογικά συστήματα. Και χειροκροτάνε δηλαδή μα την αιχμαλωσία, μα την αμυντική χρεοκοπία, μα τον χαμό τους από την εμπλοκή σε ξένο πόλεμο και μακρινό, συμμέτοχοι σε μισθοφορικό στρατό.
Η μεγαλύτερη διαφθορά είναι να εξοικειωθείς μαζί της. Είναι να σε πείσει το σύστημα ότι ο μόνος τρόπος να είσαι αδιάφθορος είναι να αποδεχτείς πως θα είσαι θύμα του. Και τότε μπερδεύεται η αμμουδιά με την κινούμενη άμμο, που δεν σηκώνει ούτε πετσέτα ούτε ξαπλώστρα ούτε ανεμελιά.
