Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι…

Τη μουσική του Θάνου την ακούσαμε όλοι, από τα παιδικά μας χρόνια. Όλοι είδαμε κάπου, κάποιον, κάποτε να χορεύει την «Ρόζα». Αλλά ο Θάνος ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν η μελοποιημένη ποίηση που σε ωθούσε να ψάξεις πώς να αλλάξει ο κόσμος. Και αυτό ήταν το σοβαρό. Οι φιλόσοφοι απλά εξήγησαν τον κόσμο, το θέμα είναι να τον αλλάξεις, όπως έλεγε και ο Μαρξ.

Μπορούσε να εξηγεί με μία φράση, τόσο δοτικά και δωρικά, έννοιες δύσκολες όπως τον τρόπο να γράφει μουσική, λέγοντας ό,τι «ο λόγος απαιτεί». Μέσα σε μία μικρή μόνο φράση προσδιόρισε τον ναζισμό, ως «τη βιομηχανοποίηση του εγκλήματος». Και λίγες μέρες πριν φύγει, μας είπε τι σημαίνει δώρο, ζωή και ανθρωπιά, προτρέποντάς μας «αντί για δώρο φέτος να δώσετε αίμα».

Μας ορμήνεψε πως να απολαμβάνουμε τη ζωή, λέγοντας «να σταματάμε τον χρόνο, άλλωστε από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι που φεύγουμε έχουμε 4160 έως 4200 σαββατοκύριακα». Μας έβαλε στο στόμα τον Καββαδία, παροτρύνοντάς μας να «χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία», με σκοπό να ταράξουμε τούτον τον κόσμο. Ήταν πάντα από εκείνους που πίστευαν «στους σεισμούς που μέλλονται για να ‘ρθουν» όπως έγραψε και ο αγαπημένος του Μπερτολτ Μπρεχτ.

Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν ένας συνθέτης που δεν ήθελες μόνο να ακούς το έργο του αλλά και τον λόγο του. Γιατί ονειρευόταν «την κοινωνία που ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει». Κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να μελοποιήσει έτσι την ιδέα του να τα βάζεις με τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, τη ποίηση και την ανθρωπιά… Σε ευχαριστούμε Θάνο…

Και ξαφνικά «ένα μικρό ατσάλινο μαχαίρι» έρχεται και μαθαίνουμε για την αρρώστια σου. Αλλά κράτησες τον λόγο σου. Η αρρώστια τα βρήκε σκούρα μαζί σου. Και έτσι μας δίδαξες πως πρέπει να παλεύουμε μέχρι την τελευταία μας ανάσα. Γιατί «το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος. Το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι...»

ΥΓ: Συγγνώμη Θάνο, δεν έχω δάκρυα για σένα. Τα ξόδεψα όταν σε πρωτοείδα να παίζεις τους «7 Νάνοι στο S/S Cyrenia». Τότε που Θάνος και πιάνο γινόταν ένα.