Τα ζόμπι των αστικών πολέμων

Υπάρχουν στην Ιστορία, την παλαιότερη και τη σύγχρονη, πόλεμοι και πόλεμοι. Γι’ αυτό οι κομμουνιστές, προβαίνοντας σε μια κρίσιμη διάκριση και μελετώντας την κάθε περίπτωση ξεχωριστά και συγκεκριμένα αλλά πάντοτε από την άποψη της εργατικής τάξης και των λαϊκών συμφερόντων, καταδικάζουν τους πολέμους που διεξάγονται ανάμεσα στους λαούς για τα συμφέροντα της κάθε άρχουσας τάξης και υπερασπίζονται πάντα τους ταξικούς πολέμους των εργαζομένων ενάντια στους εκμεταλλευτές τους (των δούλων ενάντια στους δουλοκτήτες, των δουλοπάροικων ενάντια στους φεουδάρχες, των εργατών ενάντια στους καπιταλιστές…) καθώς και τους απελευθερωτικούς αγώνες των διαφόρων λαών ενάντια στους ιμπεριαλιστές και στους αποικιοκράτες.

Δε βρισκόμαστε πια στην εποχή εκείνη που οι αστοί, στην επαναστατική τους φάση, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης ως τα τέλη περίπου του 19ου αιώνα, πολέμησαν για να καταργήσουν τη φεουδαρχία. Αντιθέτως, εδώ και πάνω από έναν αιώνα, οι αστοί έχουν περάσει στην αντίδραση, διεξάγοντας ιμπεριαλιστικούς πολέμους και καταπνίγοντας στο αίμα τους λαούς που αγωνίζονται για ν’ αποκτήσουν πραγματικό περιεχόμενο εκείνα που οι αστοί είχαν κάποτε στην επανάστασή τους ως συνθήματα (Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ισότητα, Αδελφότητα…) και καταστέλλοντας με τη βία κάθε ταξικό αγώνα που γίνεται για την κατάργηση των τάξεων και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αν περάσουμε από τις παραπάνω γενικές θέσεις στην ελληνική πραγματικότητα, θα δούμε ότι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόλεμο βρίσκεται σε ριζική αντίθεση όχι μόνο με τη θέση της ελληνικής άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων, οι οποίοι εμπλέκουν ποικιλοτρόπως τη χώρα μας στους διάφορους νατοϊκούς πολέμους, αλλά και με τη θέση των φασιστών και των ναζί (προγόνων, απογόνων και συγχρόνων) που διψούν για το αίμα άλλων λαών «προς δόξαν του ελληνικού έθνους». Η στάση, όμως, των κομμουνιστών διαφέρει επίσης και από τη στάση εκείνων των «αριστερών» που καταδικάζουν τον ταξικό αγώνα και την βία σε κάθε περίπτωση («κάθε βία είναι φασιστική απ’ όπου κι αν προέρχεται»), οι οποίοι επιθυμούν την ειρήνη όχι μόνο μεταξύ των λαών αλλά και μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Κι αφού «κάθε βία είναι φασιστική», τότε, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, θα πρέπει λογικά να θεωρούμε φασιστικό και τον ένοπλο αγώνα του ελληνικού λαού κατά του ναζισμού κι οποιαδήποτε βία κατά του φασισμού. Κάπως έτσι ταυτίζουν κάποιοι τους κομμουνιστές με τους φασίστες και τον Στάλιν με τον Χίτλερ.

Οι νεοναζί, ανάμεσα στα ιδεολογικά τους κείμενα, δημοσιεύουν και το εμετικό «Το σπαθί και ο άνδρας του πολέμου», όπου εκφράζουν το θαυμασμό τους για τον πόλεμο, προβάλλοντας τους εαυτούς τους ως «Ήρωες» και «Άνδρες του Πολέμου»:

«Ανδρισμός είναι η Ικανότητα να σηκώσεις το Σπαθί, να είσαι ο Άνδρας του Πολέμου! Το κεντρικό στοιχείο του Ανδρισμού είναι ο Ηρωισμός, μια ιδιότητα που δυστυχώς εκλείπει όλο και περισσότερο στις βαθειά παρακμάζουσες σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες του πολυπολιτισμού και της ομοφυλοφιλίας. Ο Νέος του μίζερου σήμερα χάνει σταδιακά όλα εκείνα τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που τον διέκριναν στο παρελθόν από το άλλο φύλο και του καλλιεργούσαν Πολεμικές Αρετές, αφού του φανέρωναν την πραγματική του θέση μέσα στην Φύση και την Κοινωνία, την θέση του Αγωνιστή και του Δημιουργού. Η Ανδροπρέπεια είναι μια σύνθετη λέξη, από τα συνθετικά Άνδρας και Πρέπει. Ποια είναι, όμως, η μοίρα της ξεχωριστής αυτής ιδιότητας σε μια αδιάφορη απόλεμη κοινωνία γραφειοκρατών και τεχνοκρατών; Στην άθλια ποιοτικά εποχή μας, τομείς όπως η Λογοτεχνία, με το παρακλάδι της Ηρωικής Φαντασίας, και η Μουσική, με κάποια σύγχρονη ηχητική μορφή (π.χ. Heavy Metal), μπορούν να δημιουργήσουν μια θετική εναλλακτική ατμόσφαιρα Αίματος, Βίας, Πολέμου, Μάχης, Αγώνα και δίνουν τα πρώτα, τουλάχιστον, ερείσματα για να ανακαλύψει κάποιος το πραγματικό νόημα του Ανδρισμού.»
Αν αφήσουμε τον αρχαίο κόσμο της μυθολογίας των ηρώων («τους Μύθους, τους Θρύλους και τα Έπη πολλών παραδοσιακών πολιτισμών») όπου προσπαθούν να κρυφτούν αυτοί οι ελλην-άριοι και κοιτάξουμε για λίγο τα πραγματικά ηρωικά τους πρότυπα, αυτά που κατά καιρούς υμνολογούν, θα συναντήσουμε ένα πλήθος ιστορικά καθάρματα που διέπραξαν σωρεία εγκλημάτων κατά των λαών, όπως ο Χίτλερ και οι διάφοροι ναζί εγκληματίες. Κι αν κατεβούμε λίγο παρακάτω, στον απόπατο αυτών των μεγάλων καθαρμάτων, θα βρούμε στη θέση του προβαλλόμενου από τους νεοναζί «Άνδρα του Πολέμου» τον μελανόχρωμο άριο Μιχαλολιάκο, που φιλοδοξεί να γίνει ο φύρερ της Ελλάδας, μαζί με τα ζόμπι του που διψούν για το αίμα μεταναστών και αγωνιστών.

Αλήθεια! Στο παραπάνω κείμενό τους οι νεοναζί υμνολογούν και το σπαθί ως όπλο του «Άνδρα του Πολέμου». Αυτό πράγματι ήταν βασικό όπλο αρχαίων πολεμιστών. Μόνο που τελικά οι σύγχρονοι «άνδρες του πολέμου», δηλαδή οι ελλην-άριοι νεοναζί, προσάρμοσαν κάπως το πρότυπο του σπαθιού· κι όπως αποδείχτηκε από το πλήθος των εγκλημάτων τους προτίμησαν τα καδρόνια, τα μαχαίρια και τους σουγιάδες για να μαχαιρώνουν, συνήθως νύχτα, τα θύματά τους. Πρότυπο του «σπαθιού» για τους ευγενείς ελλην-άριους είναι εκείνο το μαχαίρι, που πάνω στη λάμα του οι γερμανοί ναζί μαχαιροβγάλτες αρέσκονταν να χαράσσουν: «Blut und Ehre», δηλαδή «αίμα και τιμή». Το ίδιο σύνθημα που αλαλάζουν οι εθνικοί μας μαχαιροβγάλτες στις αγέλες τους και που το χαράσσουν στη λάμα των δικών τους φονικών μαχαιριών. Για ποιον, όμως, έχουν τα μαχαίρια τους; Για να μαχαιρώσουν κανέναν καπιταλιστή ή εχθρό του λαού; Μήπως θέλουν να καταργηθούν οι τάξεις και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Όσο το ’θελαν οι ναζί πρόγονοί τους, άλλο τόσο το θέλουν κι αυτοί. Κι επειδή σε κάθε πόλεμο το κρίσιμο ερώτημα είναι για τίνος τα συμφέροντα γίνεται, οι λαϊκοί αγωνιστές ξέρουν καλά από παλιά ότι αυτοί οι «άνδρες» δεν είναι τίποτε περισσότερο από φονιάδες στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης και διεξάγουν το βρόμικο πόλεμό τους για τα δικά της και για τα δικά τους συμφέροντα.