Ταύτιση

Σε τούτη την ανέλπιστη και την αναπάντεχη συντυχία, τα χέρια μου, μέσα στη χόβολη των χεριών σου, βρήκαν την τελική κατεύθυνση και τον όσιο προορισμό, την επιβοήθεια και τη συναλληλία, τη φλόγα της αγνότητας και της αρετής που με τόσο πάθος επιζήτησα στην κοπιώδη και στην επώδυνη οδοιπορία μου.

Τώρα πια, στην αίσθηση της αφής μπορώ να διαβλέψω το ανόθευτο και το αδιαμφισβήτητο.

Τον κόσμο που μικραίνει και, που συρρικνώνεται με συνεχή και με σταθερό ρυθμό, για να πάρεις εσύ τη θέση του μέσα από μια επαναστατική διαδικασία, για να συνυπάρξουμε κι οι δυο αληθινά.

Για να επιβεβαιωθεί το ανεξήγητο μυστήριο της ανθρώπινης πολυπλοκότητας.  Για να γίνει κατανοητό το  αδευτέρωτο χάρισμα και το βαρυσήμαντο ευεργέτημα που χορήγησε η γενναιόδωρη φύση τόσο απλόχερα στους θνητούς. Για να γίνει ορατό το πανίερο φως που οι άνθρωποι της γης το ονομάτισαν ανάγκη, άμετρη λαχτάρα, αφιέρωση και διεκδίκηση.

Αιώνες τώρα ακολουθούσα μια λησμονημένη και παραγκωνισμένη θεότητα  στα σκοτεινά διαστήματα του βίου μου. Στο σελάγισμα όμως της πρώτης αστραπής κατόπτευσα τη δική σου γη.

Κι ήταν ένας  επίγειος παράδεισος χτισμένος πάνω στο λεπτόκοκκο χώμα, γιομάτος από νάρκισσους, από ελάτια κι από αρμυρίκια, με εκείνον τον  απηλιώτη άνεμο να  σκορπά ακάματα το βαθύ τους άρωμα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μυήθηκα στην αντιστοίχηση των λόγων και της πράξης.  Επισήμανα την  αιτία και την αφορμή κι απέκτησα τη σαφή γνώση  για την κορυφαία  δύναμη της συλλογικής διαχείρισης των προβλημάτων. Κι αυτή η συγκλονιστική επίγνωση λύγισε τα κλαδιά και τους καρπούς μου  πάνω στο αιμάτινο αλώνι της καρδιάς σου.

Τώρα πια, εσύ είσαι το μύχιο φως, το αβυθομέτρητο πάθος και ο ξέφρενος ενθουσιασμός ήτοι τα ζωτικά στοιχεία  που λιμπίζονται  να κληροδοτήσουν  στους άβιους και στους  απόκληρους τα πανάκριβα δώρα της ειρήνης, της ισότητας και της δικαιοσύνης.

Να μεταλαμπαδεύσουν στη γη τη  γονιμότητα και  την ευφορία των εκτεταμένων ουρανών για να αναπτερωθεί  η ελπίδα  σε όλες εκείνες τις ανυπόταχτες ψυχές που μόχθησαν και, που  αντιστάθηκαν σθεναρά στο χώμα, όμως χωρίς δικαίωση.

Κι είμαι εγώ ο ακάματος δουλευτής που επισωρεύει υπομονετικά την εξαίσια σοδιά των χρυσοφόρων σταχιών σου,  για να την προσφέρεις με τέρψη στους πολύπαθους πρόσφυγες και στους μετανάστες της γης που υπομένουν καρτερικά για την ευόδωση και για την κατάκτηση, για την περιπάθεια και για τη στοργικότητα των χεριών σου…

Ο σελασφόρος ήλιος μας επινεύει και μας ζει. Κι εμείς ιστιοδρομούμε  ομοπάτριοι και αδερφωμένοι ως την ανοικτή σου θάλασσα,  εκθειάζοντας με τη γλώσσα της φωτιάς το  θεό της αγάπης.  Τον αμοιβαίο έρωτα που τον τραγούδησαν με τόσο πηγαίο πάθος, δεκάδες αιώνες πριν, ο Ορφέας και  η Σαπφώ, ο Πίνδαρος και ο Όμηρος, η Κόριννα και ο Στησίχορος, στις κοιλάδες των καταγάλανων βουνών της βασανισμένης πατρίδας μας αλλά και στα απόκρημνα ακρογιάλια του Αιγαίου,…

Τώρα συνταξιδεύουμε  με τον ούριο άνεμο τούτης της καινούριας αποκάλυψης σε χώρες μακρινές και εξωτικές, σε εποχές αλλοτινές, αλλά με την ψυχή μας πάντα στραμμένη στο ευπροσήγορο και στο ελπιδοφόρο μέλλον.

Τώρα πεζοπορούμε  στα καυτά ηλιόφωτα, στις μέντες και στα ξανθά ηλιοτρόπια κι όλοι οι τόποι του παραδείσου σου, θάλλουν και υμνωδούν στο γαλήνιο και στο άκακο βλέμμα των μέχρι χτες παραπλανημένων συνανθρώπων μας.

Και όλα γίνονται νόστος και θεσπέσιο φως, λίκνο και ελπίδα, γενέτειρα γη, δικαίωμα και λευτεριά. Ανυστερόβουλη πατρίδα όλων των ενσυνείδητων όντων  που κατέχουν τη θεμελιώδη εμπειρία της ζωής και, που διακηρύττουν διακαώς την καινούρια πίστη.

Την ιδέα που δομεί και, που  κατοχυρώνει την ομοιογένεια, την ομοιοτυπία  και την ταύτιση, για όλους  τους πάσχοντες και, για όλους τους αγλύκαντους συντρόφους μας όπου γης!