Τεχνητό κώμα

Σε πολλές περιπτώσεις οι γιατροί για να σώσουν τη ζωή κάποιου ασθενούς, οι περισσότερες περιπτώσεις που ξέρω είναι μετά από βαριά ατυχήματα, επιπλοκές χειρουργείων και άλλα τέτοια, θέτουν τον ασθενή σε τεχνητό κώμα. Ε λοιπόν, αυτές τις μέρες, οι κομπογιαννίτες της πολιτικής, εντός εκτός, πιθηκίζουν περί την Ιατρική επιστήμη και θαρρώ πως αποφάσισαν να θέσουν σε τεχνητό κώμα τον καθένα και την καθεμιά από μας, κοινωνίες ολόκληρες.

Με ενέσεις τρόμου και φριχτών διλημμάτων, όπως θέλετε κοινωνικό ή πυρηνικό χειμώνα, και αναισθητικά της νοημοσύνης, αφού σε ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, προτείνουν για εξοικονόμηση λιγότερες ώρες ανοιχτά τα μαγαζιά για ψώνια, έχουν θέσει πράγματι σε κώμα την ιδιότητα ή καλύτερα τη φύση του ελεύθερου ανθρώπου ως πολιτικού ζώου. Έχουμε μετατραπεί σε θεατές – φυτά μιας εναντίον μας επέλασης, όχι των παλιών εφτά πληγών του Φαραώ, αλλά ευφάνταστα περισσότερων και καθημερινών. Είναι τόσο μεθοδευμένη αυτή η πολιτική «παραϊατρική», ώστε να περνάνε απαρατήρητα και εγκλήματα και θαύματα.

Στην πρώτη κατηγορία των εγκλημάτων, για παράδειγμα, περνάει απαρατήρητο απ’ τους πολλούς το γεγονός ότι μαύρες πένες και μαύρες φωνές, ευδιάκριτες σαν στίγματα στην αήθη μουτζούρα που διαφημίζεται ως πολυχρωμία των μαζικών μέσων ενημέρωσης, εμφανίζονται να ζητούν την απαγόρευση του σφυροδρέπανου, ως «συμβόλου εγκληματικής ιδεολογίας»!… Και να στο λένε αυτό οι θιασώτες της Μελόνι και του Κασιδιάρη με επιχείρημα ότι το έχουν απαγορεύσει και πολλές χώρες της ΕΕ, που το αντικατέστησαν με παραλλαγές του αγκυλωτού.

Στην κατηγορία των θαυμάτων τώρα, οι θιασώτες των δυτικών καπιταλιστικών αξιών, αυτοί που αιωρούνται μεταξύ metοο και απαγόρευσης των αμβλώσεων, απαγορεύουν τις απεργίες, διατηρούν Γκουαντάναμο και θεωρούν τις καραβιές ενοικιαζόμενων εργαζομένων οτιδήποτε εκτός από δουλεία, δεν αντέχουν ούτε στα ψιλά της ειδησεογραφίας τους μια αναφορά στην κουβανική επανάσταση, την τωρινή, σε ό,τι αφορά το θεσμό της οικογένειας. Έτσι ασχολίαστο κι απαρατήρητο πέρασε το γεγονός ότι στην Κούβα έγινε δημοψήφισμα (75% η συμμετοχή) με το οποίο εγκρίθηκε (67% επί των εγκύρων) ο νέος οικογενειακός κώδικας. Σ’ αυτόν αλλάζει ο ορισμός του γάμου σε «συναινετικό δεσμό μεταξύ δύο ανθρώπων», χωρίς προσδιορισμό φύλου. Δίνεται η δυνατότητα να αποκτήσουν τα ζευγάρια παιδιά με κάθε μορφή, υιοθεσία, υποβοηθητική αναπαραγωγή, παρένθετες μητέρες κ.λπ., αρκεί να μην εμπλέκονται κερδοσκοπικοί λόγοι. Στην οικογένεια αναγνωρίζεται η ισότητα της εξ αίματος συγγένειας με την ένωση ανθρώπων, σε μια σταθερή και διαρκή σχέση που προκύπτει από κοινωνικοσυναισθηματικούς δεσμούς. Έτσι προκύπτει αναγνώριση πολυγονεϊκότητας και το δικαίωμα του παιδιού στην επικοινωνία με όλο το συγγενικό δίκτυο προς όφελος, πρωταρχικώς, των παιδιών. Αναγνωρίζεται η οικιακή εργασία και ενισχύεται η συμμετοχή και των δύο φύλων σε αυτή. Το δημοψήφισμα ήρθε μετά από 79.000 διαδικασίες δημόσιας διαβούλευσης, μέσα από τις οποίες ο λαός ξανάγραψε τα μισά άρθρα του αρχικώς προταθέντος.

Σε τεχνητό κώμα δεν αντέχει πολύ ούτε ο πραγματικός ασθενής, ούτε η πραγματική κοινωνία… Και το δίλημμα τείνει να διαμορφωθεί μόλις βγούμε απ’ αυτό, ή όλεθρος ή επανάσταση.