Τελευταία Έξοδος: Εντέλλεσθε (Αυτό δεν είναι ένα αριστερό άρθρο)

We shall go on to the end. We shall fight in France. We shall fight over the seas and oceans. We shall fight with growing confidence and growing strength in the air. We shall defend our island whatever the cost may be. We shall fight on beaches, we shall fight on the landing grounds, We shall fight in the fields and in the streets, We shall fight on the hills. We shall never surrender

Όπως προειδοποιεί και ο τίτλος αυτό το άρθρο που θα διαβάσετε δεν είναι ένα αριστερό άρθρο. Ένα αριστερό άρθρο θα ξεκινούσε με ένα τσιτάτο κάποιου αριστερού θεωρητικού ή ηγέτη, και όχι με απόσπασμα από μια ομιλία του Winston Churchill. Ένα αριστερό άρθρο θα είχε λύσεις, απαντήσεις, τη σιγουριά ότι η αλληλεγγύη και η εργατική τάξη μαζί με τα σωματεία θα καταφέρουν στο τέλος να νικήσουν. Όμως δε θα διαβάσετε τίποτα από όλα αυτά σε αυτό το άρθρο. Αυτό το άρθρο δεν έχει happy ending. Και για αυτό ξεκινά με το απόσπασμα αυτό, γιατί πουθενά δεν αναφέρεται ότι θα νικήσουν στον πόλεμο. 

Και πολλοί μιλούνε τώρα και για πόλεμο. Ο πόλεμος είναι μια καλή ευκαιρία για κυνήγι λιποτακτών και εσωτερικών εχθρών. Και μια ακόμα καλύτερη ευκαιρία για επίδοξους στρατηγούς και ηγέτες να αναδειχτούν πάνω στα πτώματα των ανώνυμων στρατιωτών. Σε αυτό το μοτίβο λοιπόν, τους τελευταίους δύο μήνες ο διοικητής του ΓΝΙ Γ. Χατζηκώστα καλύπτει το εμβολιαστικό κέντρο με εντέλλεσθε, με διοικητικές πράξεις δηλαδή που υποχρεώνουν μια σειρά εργαζομένων γιατρών (εντελώς τυχαία όσους και όσες αντιστάθηκαν στη λειτουργία του εμβολιαστικού χωρίς προσλήψεις, εις βάρος της υπόλοιπης λειτουργίας του νοσοκομείου) να καλύπτουν τη λειτουργία του εμβολιαστικού κέντρου ανεξάρτητα εφημεριών ή αδειών. 

Είναι ό,τι πιο τραγικό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη ή στην Ελλάδα; Σίγουρα όχι. Σίγουρα υπάρχουν κατηγορίες επιστημόνων που δουλεύουνε σε πολύ χειρότερες συνθήκες και με πολύ λιγότερα χρήματα. Ούτε βέβαια είναι τόσο σοβαρή παραβίαση ατομικών ελευθεριών όσο… η αλλοίωση του ελληνικού DNA από τα εμβόλια για την οποία αρκετοί συμπολίτες μας διαδηλώνουν. Παρόλαυτα δημιουργεί δύο βασικά προβλήματα: καταρχήν όσον αφορά τους γιατρούς, καθώς συμβάλλει στην κάλυψη κενών χωρίς προσλήψεις και χωρίς συνεχή λειτουργία του κάθε εργαζόμενου σε συγκεκριμένη θέση, και στη συνέχεια στους πολίτες καθώς με αυτό τον τρόπο σταματά η τακτική λειτουργία πολλών νοσοκομείων (εξωτερικά ιατρεία, χειρουργεία) και οδηγούνται στην ιδιωτική κάλυψη. 

Με αυτά τα δεδομένα υπό άλλες συνθήκες εδώ είναι που θα ξεκίναγε μια λίστα από πρέπει και νουθεσίες. Η αριστερά πολλές φορές νιώθει ασφαλής μέσα από τη σιγουριά του καθηκοντολογίου και των προκάτ απαντήσεων. Τόσο σίγουρη και ασφαλής που ενώ ο κόσμος καταρρέει γύρω της, ενώ το περιβάλλον λεηλατείται, τα εργασιακά θυμίζουν μεσαίωνα και τα δικαιώματα σενάριο από επιστημονική φαντασία, εμείς έχουμε μείνει μόνοι με τα πρέπει μας. Και δίπλα σε αυτά μια σειρά συμβολισμών και ηρώων στους οποίους πάλι πρέπει να ομοιάσουμε. Είναι πάλι πιο ασφαλές να θέλουμε να φαινόμαστε υπεράνθρωποι, θεοί, ιδέες. Τις ιδέες δε μπορείς να τις πληρώσεις, να τις σκοτώσεις, να τις νικήσεις. Αλλά από την άλλη ποιος και ποια θα ήθελε να αγωνιστεί δίπλα σε κάτι τόσο απρόσωπο; 

Και εδώ έρχεται το ερώτημα του τι κάνουμε. Θέλουμε άλλη μια σειρά από ήρωες ή σύμβολα που θυσιάζονται για να γίνουν ημίθεοι και να περάσουν πάλι στο επίπεδο του θρύλου; Νομίζω όμως ότι έχουμε μεγαλώσει δυστυχώς αρκετά για να ψάχνουμε γλυκανάλατες ψευδαισθήσεις ή να καλύπτουμε τις ανάγκες μας με χρυσόσκονη και αυτό να το ονομάζουμε επανάσταση, αντίσταση, έρωτα, μάχη ή ό,τι άλλο στερεοτυπικό έχουμε σκεφτεί. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μια εύκολη απάντηση στο τι κάνουμε. Και αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό. Όσες φορές θεωρούσαμε ότι οι λύσεις υπάρχουν, τα σωματεία, οι σύλλογοι, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και κάθε άλλη γραφειοκρατική σφραγίδα που κυκλοφορεί θα είναι εκεί και θα νικήσουμε όλοι μαζί, όλο αυτό δεν πήγε και πολύ καλά.

Είναι τρομακτικό να μην έχεις όλες τις απαντήσεις; Μάλλον ναι. Είναι αγχωτικό να μπαίνεις σε μια μάχη χωρίς να έχεις καμιά εγγύηση ή σιγουριά ότι θα νικήσεις τελικά; Από τη μία πλευρά ναι, από την άλλη όμως το να μπαίνεις σε μια μάχη χωρίς να ξέρεις το αποτέλεσμα δε δείχνει και ότι σημαίνει κάτι πραγματικά; Το να εμπιστεύεσαι κάποιους χωρίς να σου δίνουν ποτέ απαντήσεις δε δείχνει ότι υπάρχει κάτι πίσω από τη χρυσόσκονη και τις ψευδαισθήσεις; Εξάλλου παραφράζοντας τον Άσημο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα, θα πρωτοκολλήσουμε και την αντίσταση; Από αυτή λοιπόν τη σκοπιά δεν ξέρω τι θα κάνω με το δεύτερο εντέλλεσθε που πρόσφατα έλαβα. Ξέρω όμως ότι θα πάθω ότι ακριβώς πάθουν και συνάδελφοι και συναδέλφισσες που είναι δίπλα μου και που έχω σε εκτίμηση και όχι δίπλα σε συμβιβασμένους, φακελάκηδες ή ριψάσπιδες που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια των θέσεων τους. Και αυτό από μόνο του είναι μια αρχή. Όπως θα έλεγε και ένας άλλος διάσημος  Άγγλος the game is afoot.