Τελευταίες κραυγές…

Εξαιτίας της δουλειάς που έκανα για μία 25ετία πουλώντας ψάρια, πριν βγω σαν απόμαχος πια στη σύνταξη, κυρίως στα χωριά της επαρχίας Γρεβενών και Βοΐου, αλλά και στην πρωτεύουσα του νομού τα Γρεβενά, υπάρχει μια γνώση και εμπειρία προσωπική για την εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας.  Πόλεις, χωριά και κωμοπόλεις υπάρχουν λες και δεν υπάρχουν.

Στο Τσοτύλι, κεντρική κωμόπολη, της επαρχίας Βοΐου που την αποτελούσαν πάνω από 50 έως 60 χωριά γεμάτα κόσμο που ασχολούνταν άλλος με την κτηνοτροφία και άλλος με τη γεωργία ή την υλοτομία, όταν την δεκαετία του 1950 – 1960 κατοικούσαν τρεις και τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι σήμερα ζουν 500 έως 600 που πάνω από το 60% είναι γερασμένος πληθυσμός. 

Την ίδια στιγμή τα χωριά του Βοΐου και των Γρεβενών, αλλά και όλης της χώρας, χάσαν από 70% έως 80% των κατοίκων τους. Υπάρχουν χωριά που χάσαν το σύνολο των κατοίκων τους, εκτός από λίγους γερόντους που περιμένουν καρτερικά να ‘ρθει το τέλος τους. 

Όλοι καταλαβαίνουν ότι η αστυφιλία έγινε για να έχει φτηνή εργατική δύναμη η οικονομική ολιγαρχία του πλούτου που οι κεντρικές πόλεις της χώρας έγιναν τα βιομηχανικά της κέντρα. Τι τα ένοιαζε τα πιράνχας η χώρα; Αυτοί το μόνο που θέλαν ήταν ο δικός τους πλουτισμός. Επέβαλλαν μαζί με τον ξένο παράγοντα μέχρι εμφύλιο, μιλώντας για σωτηρία της πατρίδας, ενώ στην ουσία αυτοί όταν λένε πατρίδα εννοούν τα θησαυροφυλάκιά τους…

Αυτό δείχνει περίτρανα αυτή η κατάντια της ελληνικής επαρχίας…  Και βέβαια ο κοσμάκης τρέχει στις φάμπρικες των αστών, (μέσα και έξω από τη χώρα), μπαίνοντας σ’ ένα χορό που δεν είναι δικός του. Θέλει να σπουδάσει τα παιδιά του όχι για να πάει ένα βήμα πιο πάνω, άλλα σπουδάζει για έναν βιοπορισμό αμφιβόλου αξίας. Ό,τι και να σπουδάσει ο νέος δεν είναι για να αποκτήσει γνώσεις που θα τον πάνε μπροστά, ώστε να αποτελέσει χρήσιμο μέλος της κοινωνίας, σπουδάζει και γίνεται ένα γρανάζι απαραίτητο για τον πλουτισμό του ολιγάρχη. Έτσι οι σπουδές δεν γίνονται για το πώς θα ομορφύνει τη ζωή του συνανθρώπου του, αλλά για να βγάλει ένα κομμάτι καλύτερο ώστε να νομίζει ότι ζει. 

Το χωριό μου ο Αηγιώργης έχει 450 σπίτια. Είναι από τα μεγαλύτερα χωριά των Γρεβενών. Όμως τα περισσότερα είναι άδεια διότι οι κάτοικοί του από 1000 έμειναν 200 και από αυτούς το 50% είναι πάνω από 50 χρονών. Σε λίγα χρόνια θα ‘μαστε ένα ερημοχώρι.

Αυτά σκέφτομαι τώρα που περπατάω στους νυχτερινούς μου χειμωνιάτικους περιπάτους. Όμως… να βλέπω σε πολλά σπίτια μικρά φωτοβολταϊκά πάνελ με τους λαμπτήρες που βάλαν στα σπίτια τους οι ξενιτεμένοι συγχωριανοί μου νιώθοντας με αυτή τους την ενέργεια ότι προστατεύουν την πατρογονική τους περιουσία.  Όμως δεν ξέρω γιατί αυτούς τους λαμπτήρες τους νιώθω σαν τις τελευταίες κραυγές βοήθειας που ζητάει το χωριό και όλη η ελληνική επαρχία…

Τάσος Σεβαστιάδης