Τελικά κάναμε τη διαφορά; – Επτά σημεία για τις φοιτητικές εκλογές

-Η διαφορά δεν μπορεί να γίνει από την κάλπη. Αυτή μπορεί να είναι το πολύ ένας δείκτης για το μπόι και την ωρίμανση μιας τάσης. Κάνει όμως τη διαφορά, ενίοτε, στους συντρόφους που χαίρονται, όταν ανταμείβονται οι κόποι τους, και στους παλιούς που νοσταλγούν τα χρόνια της σπουδάζουσας, καμαρώνουν για τις πρωτιές στις σχολές τους, βγάζουν θεωρίες για το πόσο προοδευτικός είναι ο κλάδος τους (φυσικοί, παιδαγωγοί κοκ) και ανεβαίνει το ηθικό τους.

-Παρά την ύφεση του φοιτητικού κινήματος, παρά την απολίτικη μιζέρια που καλλιεργείται συστηματικά εδώ και χρόνια στα αμφιθέατρα, κι εκφράζεται κυρίως με την αποχή, η συμμετοχή στις φετινές εκλογές ανέβηκε σχεδόν 20%. Κι είναι πολύ μεγάλο ποσοστό για να το αποδώσει κανείς στην προεκλογική περίοδο και την πόλωση -που δεν έχει το αντίστοιχό της στο Πανεπιστήμιο. Για την Πανσπουδαστική, μεγαλύτερη σημασία από την ποσοστιαία άνοδο έχει η αύξηση των σχεδόν τριών χιλιάδων ψήφων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

-Από τις 62 πανελλαδικές πρωτιές σε φοιτητικούς συλλόγους, ιδιαίτερη αξία έχουν αυτές που έρχονται ξανά μετά από χρόνια και έχουν κάτι από τον αέρα της Μεταπολίτευσης. Πέρσι ήταν η Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ, φέτος ήταν η πρωτιά σε σχολές όπως η Ιατρική στο Αριστοτέλειο και τα ΤΕΦΑΑ, όπου κάποτε χρειαζόταν αγώνας (σχεδόν επιβίωσης λόγω του παρακράτους της ΔΑΠ) για να βγει μια συνέλευση κάθε δέκα χρόνια -και αν.

-Το ίδιο και η πρωτιά σε ιδρύματα όπως το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο -όπου τα/η ΕΑΑΚ έχει αθροιστικά μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά στην τελική ας τα έβρισκαν μεταξύ τους, κι ας μην κατέβαιναν με δύο ψηφοδέλτια. Δε θα μειώσουν την πρωτιά οι εσωτερικές τους αντιθέσεις ή οι ενδοαστικές αντιθέσεις στους κόλπους της ΔΑΠ, που δεν κατέβησε σε Ιατρική και ΤΕΦΑΑ στη Θεσσαλονίκη.

-Το κυβερνητικό ΜΠΛΟΚΟ κατάφερε να σπάσει το φράγμα της ποσοστιαίας μονάδας, να περάσει την/τα ΕΑΑΚ στο ΤΕΙ -όπου είναι αμελητέα δύναμη- αλλά έχασε σε ΑΕΙ και ΤΕΙ τη μάχη από τα Λευκά, που ήταν περισσότερα. Έκανε ρελάνς όμως με ανακοίνωση-μνημείου όπου στοιχίζει μαζί τις προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις. Και το πιο αστείο δεν είναι ότι προσθέτει τη δική του μονάδα στα διψήφια ποσοστά των άλλων (ΠΚΣ και τα σχήματα της ΕΑΑΚ) αλλά ότι θέλει να προστεθεί στις “αριστερές δυνάμεις”. Σα να λέμε προοδευτικό μέτωπο στο αμφιθέατρο.

-Το μαύρο μέτωπο της ΔΑΠ μένει ακατέβατο στο 40%, δεν επηρεάζεται από πολιτικές εξελίξεις, είναι ένας μηχανισμός ολόκληρος, βίας και νοθείας σε πολλές περιπτώσεις, αλλά και με εκτεταμένη εξαγορά συνειδήσεων (πάρτι, σημειώσεις, παρέα, κτλ), που μένει πιο αμετακίνητος κι από αυτόν της ΓΣΕΕ, και είναι αρκετά πιο αποτελεσματικός κι επικίνδυνος. Ένα ακίνητο τείχος που δείχνει πως παρά τα όποια αρκετά θετικά αποτελέσματα έρχονται, ήθελε ακόμα πολύ φως να ξημερώσει…

-Η αναφορά στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ δεν είναι τυχαία. Εδώ εκκολάπτονται οι εργατοπατέρες του μέλλοντος, ενώ πολλοί θυμήθηκαν συνειρμικά την κατάσταση στη διαλυμένη ΕΦΕΕ με τους κωμικοτραγικούς χειρισμούς της συνδικαλιστικής μαφίας στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που τελικά ακυρώθηκε στην πράξη. Πέραν αυτού όμως οι συγκρίσεις είναι άκυρες, μήλα με πορτοκάλια, ιδίως από όσους κρατάνε ευλαβικά “ίσες αποστάσεις” -άλλο αν εδώ κόπτονται για αριστερά, προοδευτικά “αθροίσματα”- με τη χαζοχαρούμενη λογική “κόμματα, μαλώνουνε…”, χωρίς να εξετάζουν τι και πώς.