-Θα πεθάνουμε όλοι. Είναι ζώα- Όχι φίλε. Κοινωνικός αυτοματισμός είναι…

-Μα είναι ζώα. Θα πεθάνουμε όλοι.
-Όχι φίλε, είναι κοινωνικός αυτοματισμός.

-Μα δεν τους βλέπεις; Φεύγουν μαζικά στα χωριά τους. Θα τους κολλήσουν όλους.
-Μα δεν είδες ότι τα στοιχεία για τα διόδια ήταν φουσκωμένα και παραπλανητικά;
Κατέρρευσαν στον πρώτο στοιχειώδη έλεγχο, αλλά πρώτα έφτιαξαν το κατάλληλο κλίμα.

-Μα δεν τους βλέπεις πώς κάνουν στα Σούπερ Μάρκετ; Αδειάζουν ράφια και στοιβάζονται στις ουρές σα ζώα, χωρίς να κρατούν στοιχειώδεις αποστάσεις;
-Μα εσύ δεν είδες πώς στοιβάζουν τον κόσμο στα ΜΜΜ -και αυτό δεν είναι ελληνικό προνόμιο; Δεν είδες πώς και πόσοι στοιβάζονται σε γραφεία και μαζικούς χώρους δουλειάς, που γίνονται χώροι μετάδοσης του ιού; Δεν είδες πως ούτε καν στα νοσοκομεία δεν ακολουθούν τα βασικά μέτρα προφύλαξης;

Απαγορεύονται οι δημόσιες συναθροίσεις άνω των 10.
Επιτρέπονται:
– όργια άνω των 10
– εργασία μαζί με άλλους 100 στον ίδιο όροφο.
– άστεγοι
– κλειστά στρατόπεδα από συγκέντρωσης με τον έναν πάνω στον άλλον.
Απολύτως λογικό. Τι όχι;#COVID2019 #Covid_19

— Σπύρος Μερκούρης (@MarkissiosK) March 18, 2020

-Μα τους είδες που πήγαν και γέμισαν τις παραλίες τα ζώα; Οι ανεύθυνοι;
-Μα εσύ δεν είδες τα ψεύτικα ρεπορτάζ, με τα πλάνα όπου δεν έβλεπες ούτε άνθρωπο;

Δεν είδες ότι στέλνουν στη μάχη τους υγειονομικούς χωρίς να έχουν καν πολεμοφόδια; Δεν είδες ότι δεν έχουν καν αντικαταστάτες για όσους νοσήσουν και τεθούν σε καραντίνα; Δεν είδες ότι λένε να κάτσουμε σπίτι, αλλά διώχνουν τα παιδιά από τις εστίες; Σα να τους λένε να πάνε στα χωριά τους. Αυτό που έκαναν κάποιοι -πολύ λιγότεροι από όσοι μας είπαν- μες στο Σαββατοκύριακο και ήθελαν να τους βγάλουν στα μανταλάκια να τους σταυρώσουμε ως ανεύθυνους.

Χτες οι δρόμοι στις πόλεις δεν ήταν άδειοι, αλλά η κίνηση ήταν σαφώς πεσμένη και τα οχήματα λιγοστά. Ο κόσμος μένει κυρίως στο σπίτι, ακολουθεί τις οδηγίες των ειδικών σε γενικές γραμμές, και βγαίνει πότε-πότε για να πάρει τον αέρα του και για να τον δει λιγάκι ο ήλιος που είναι απαραίτητο στοιχείο για τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Όχι για να δείξει αντικοινωνική συμπεριφορά, ούτε γιατί είναι ο κλασικός Ελληνάρας, που δε νοιάζεται για τον διπλανό του και το κοινό καλό. Υπάρχουν κι αυτοί, αλλά δε δίνουν τον τόνο.

Αντ’ αυτών, τον τόνο τον δίνει η κυβέρνηση που τους επικαλείται για να στήσει έναν φανταστικό εσωτερικό εχθρό για να σηκώσει όλο το βάρος για τους θανάτους. Αυτοί οι ανεύθυνοι, αυτοί οι δυνάμεις εγκληματίες, αυτό το σκιάχτρο που τρομάζει τον κόσμο και διώχνει μακριά τις κακές κι επικίνδυνες σκέψεις για τις εγκληματικές ευθύνες του κράτους και της κυβέρνησης. Η οποία χρειάζεται τους χρήσιμους ηλίθιους για να φτιάξει κλίμα και να επιβάλει απαγόρευση κυκλοφορίας.

Τα πραγματικά “ζώα” -σε εισαγωγικά, γιατί δε φταίνε σε κάτι τα ζωντανά- είναι όσα τρώνε αμάσητο το παραμύθι της ατομικής ευθύνης, όσα τσιμπάνε το δόλωμα του κοινωνικού αυτοματισμού και στρέφονται ο ένας ενάντια στον άλλον, για να φάμε τις σάρκες μας.

Πριν μας έρθει όμως η απαγόρευση κυκλοφορίας, προκύπτει εύλογα ένα ερώτημα: πώς δικαιολογούνται τέτοια δραστικά μέτρα, με βάση τις επίσημες ανακοινώσεις και στατιστικές για 13 νεκρούς και μερικές εκατοντάδες κρούσματα; Δεν είναι κάπως αναντίστοιχα με τους αριθμούς που ανακοινώνονται;

Υπάρχει προφανώς η λογική να πάρουμε εγκαίρως τα μέτρα που πήρε καθυστερημένα η Ιταλία, ακριβώς για να μη φτάσουμε στο τραγικό σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα η γειτονική χώρα. Το βασικό εδώ όμως είναι η άθλια επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης που κάνει ελέγχους για τη διάγνωση νέων κρουσμάτων με το σταγονόμετρο και είναι το ίδιο φειδωλή στις ανακοινώσεις της, παρουσιάζοντας σχεδόν μια ειδυλλιακή κατάσταση -ότι ο κορονοϊός περνάει περίπου ξώφαλτσα αλλά δεν ακούμπησε- πολύ μακριά από την πραγματική εικόνα και τον απροσδιόριστο αριθμό των πραγματικών κρουσμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε κάποιες περιπτώσεις θανάτων, ο έλεγχος έγινε εκ των υστέρων και καταχωρήθηκαν αναδρομικά ως θύματα του κορονοϊού.

Αν η κυβέρνηση διαχειρίζεται το θέμα και τη ροή σχετικών ειδήσεων ως πολιτικός μάνατζερ, πώς περιμένουν οι ιθύνοντες να γίνει αντιληπτή από όλους η σοβαρότητα της κατάστασης και να μην υπάρξει μερικός εφησυχασμός; Και αν το κράτος δεν αναλαμβάνει την κρατική ευθύνη, πώς περιμένει να υπάρξει “ατομική ευθύνη” από τον καθένα ξεχωριστά; Εκτός και αν η δική του ευθύνη, ως κράτος, είναι να διασπείρει τον φόβο και να κλείσει τον κόσμο σπίτι του, ως άσκηση και εικόνα από το ζοφερό μέλλον…