Θα βρεθούμε ξανά

Η ιδέα έπεσε σαν ώριμο φρούτο: Να γιορτάσουμε τα δυο χρόνια με μια μεγάλη αντιφασιστική συναυλία, με σκοπό την ενίσχυση της πολιτικής αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος στη δίκη της Χρυσής Αυγής.

«Βολή στο φασισμό». Φιλόδοξο εγχείρημα και παράλληλα ένα τεστ αντοχής: πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει η Κατιούσα μας; Η «απάντηση» δόθηκε τη νύχτα της Κυριακής 9 του Ιούνη, στο θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη. Απάντηση πρώτα και κύρια σε όσους επεξεργαστήκαμε την ιδέα, δουλέψαμε στο σχεδιασμό και την προετοιμασία, σε όλους όσους συνέβαλλαν, καταθέτοντας από το υστέρημα του χρόνου τους, με φαντασία, κούραση και ψυχή, στο να στηθεί αυτή η αληθινά μαγική βραδιά, που έζησαν περισσότεροι από χίλιοι αντιφασίστες συμμέτοχοι:

«Ποιο μικρό; Το μεγάλο θέατρο θα γεμίσετε», η παραίνεση από ανθρώπους του Δήμου, στο άκουσμα του σκοπού της συναυλίας και των καλλιτεχνών που θα συμμετέχουν. Όμως τα πόδια μας πατάνε στη γη. Εξάλλου αυτή η συναυλία ήταν η αρχή. Μια «βολή» που όφειλε να βρει τον στόχο και τον βρήκε, με απόλυτη επιτυχία…

Καθώς ο ήλιος έβαφε με τις κουρασμένες ακτίνες του κόκκινη την πέτρα, ένα σμάρι από ανθρώπους κάθε ηλικίας έσμιγε στις τρεις κερκίδες της «σκηνής Πήτερ Μπρουκ», που θυμίζει λίγο το θέατρο Λυκαβηττού. Τα πρώτα σημάδια, από την προπώληση, ενθαρρυντικά, όμως, λίγο η απειρία του πρωτάρη, λίγο η αυτοσυγκράτηση (είπαμε, τα πόδια στη γη)… και ο δείκτης στο κοντέρ της αγωνίας διαρκώς ανέβαινε: θα γεμίσει;

Οι προετοιμασίες, της τελικής ευθείας, είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Με τον ήλιο να καίει στο καταμεσήμερο, στήθηκαν σκηνικό, φώτα, ηχητικά συστήματα, κι έγιναν οι πρόβες των περισσότερων μουσικών που περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους…

Όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες λες και μια καλομονταρισμένη μηχανή πήρε μπροστά. Οι κερκίδες είχαν γεμίσει, κατανικήθηκαν κι οι τελευταίες απρόοπτες δυσκολίες, όλα πήραν το δρόμο τους, και το άγχος μεταφέρθηκε πια στην επαγρύπνηση της περιφρούρησης (αυτή η συναυλία κάποιους ενόχλησε). Όταν άναψαν τα φώτα όλα είχαν τελειώσει (…ή μήπως αρχίσει;).

Αμέτρητα ευχαριστώ χρωστάμε σε όλους όσοι δούλεψαν, πρόβαλλαν ή βοήθησαν με τον τρόπο τους την εκδήλωση, στην ομάδα που κατασκεύασε και μας πρόσφερε δωρεάν το θαυμάσιο φόντο της σκηνής, στους καλλιτέχνες που συμμετείχαν αφιλοκερδώς (αλφαβητικά: Φοίβος Δεληβοριάς, Κοινοί Θνητοί, Δημήτρης Κανέλλος, Γιώργος Μεράντζας, Ρωμιοσύνη, Υπεραστικοί, Empty Frame, KollektivA, Sober on Tuxedos) αλλά και σ’ αυτούς που οι υποχρεώσεις δεν τους το επέτρεψαν κι αφήσαμε ανοιχτό ραντεβού για το μέλλον…

Αμέτρητα ευχαριστώ σε όλον αυτό τον κόσμο που τίμησε και αγκάλιασε με την παρουσία του την εκδήλωση και τον σκοπό της. Τι κόσμος, αλήθεια! Δεν ήταν μονάχα ο όγκος, μα η ποιότητα, ο παλμός, τα συνθήματα, η συμμετοχή στα τραγούδια, το ζεστό χειροκρότημα και η αντοχή του να κρατήσει γεμάτες τις κερκίδες τις περισσότερες από τις τέσσερις ώρες που διήρκεσε η συναυλία!

Ας μας επιτραπεί μια ξεχωριστή αναφορά σε τρία πρόσωπα, αν και γνωρίζουμε ότι… αν μπορούσαν θα μας απέτρεπαν…

Στον Βαγγέλη Σίμο, τον δήμαρχο Πετρούπολης (και στο πρόσωπό του τη δημοτική αρχή) για την παραχώρηση του Θεάτρου Πέτρας. Η παρουσία του έδωσε μια ξεχωριστή νότα στην εκδήλωση.

Στη Μάγδα Φύσσα, τη μάνα του δολοφονημένου από τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, Παύλου Φύσσα, που εδώ και έξι περίπου χρόνια, κόντρα σε ανείπωτες δυσκολίες και αντιξοότητες  δίνει έναν τιτάνιο αγώνα, με απίστευτη δύναμη και αξιοπρέπεια. Η παρουσία της χάραξε για πάντα τη μνήμη και την ψυχή μας…

Στον Γιάννη Παπαδόπουλο, που θα τον χαρακτηρίζαμε «άρχοντα της κονσόλας». Με την δική του καθοδήγηση εξασφαλίστηκε ο απαιτούμενος τεχνικός εξοπλισμός, αλλά και με την δική του επίβλεψη και φροντίδα παράχθηκε το ομολογουμένως – και τεχνικά – άρτιο αποτέλεσμα που όλοι απολαύσαμε.

Η μεγάλη αντιφασιστική συναυλία της Κατιούσα, στο Θέατρο Πέτρας, ήταν ένα δείγμα τι μπορούν να κάνουν οι παρέες που τις ενώνουν κοινά ιδανικά και οράματα· μια ομάδα ανθρώπων που εμπνέονται από έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, που μισούν το φασισμό, που δεν φοβούνται να ονειρευτούν και ν’ αυτοσχεδιάσουν, που δεν τσιγκουνεύονται να προσφέρουν και να μοιραστούν. Που δεν βολεύονται στο εγώ τους, μα βρίσκουν το νόημα της ύπαρξής τους μέσα από το εμείς και την πάλη για μια κοινωνία όπου οι βολεμένοι θα είναι είδος προς εξαφάνιση και οι βολές θα έχουν «στόχο» την ομορφιά και τη χαρά της ζωής.