Η θανάσιμη αγωνία των εχθρών της Νατάσας Μποφίλιου

Όπως λέει ένας φίλος, το πρόβλημα είναι πως η κριτική στην Μποφίλιου γίνεται για λάθος λόγο. Αντί να εξηγήσει κάποιος στη συντρόφισσα το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού και τη θεωρία του Λένιν για τον αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας -που δύσκολα θα σπάσει ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες- την βάλλουν πανταχόθεν, από δεξιά και “αριστερά” γιατί δεν πίνει νερό στη μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα (ΕΕ) και τους πολιτικούς της εκφραστές.

Έχουν τους λόγους τους όμως.
Γιατί η Μποφίλιου έχει κομμουνιστή πατέρα.
Γιατί κι η ίδια δηλώνει δημόσια πως στηρίζει το ΚΚΕ, παρά τις διαφωνίες που μπορεί να έχει μαζί του, και πηγαίνει κάθε χρόνο στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ να τραγουδήσει.
Γιατί πιστεύει στην οργανωμένη πάλη -στην οποία κάποιοι έχουν αλλεργία- και στέκει προσοχή μπροστά της.
Πιστεύει στον άνθρωπο, την επανάσταση, το συλλογικό αγώνα, κι όχι σε εύκολες άνωθεν σωτηρίες.
Γιατί είναι πνευματικά ανήσυχη κι αρνείται να λοβοτομηθεί οικειοθελώς.

Την βάζουν στο στόχαστρο οι φασίστες, όπως κάθε τι διαφορετικό, κάθε τι που συντάσσεται -έστω κριτικά και με τον τρόπο του- με τους κομμουνιστές.
Γιατί μίλησε για την Ηριάννα, για τη Βίλα Αμαλίας, όρθωσε ανάστημα ενάντια στη Χρυσή Αυγή.
Την απαξιώνουν ως “θολοκουλτουριάρα”, λένε “κλαψιάρικα” τα τραγούδια της, την στολίζουν με τους πιο χυδαίους, σεξιστικούς χαρακτηρισμούς, την φτύνουν όταν την συναντάνε στο δρόμο, γιατί τους στοιχειώνουν οι ιδέες της και η στάση ζωής της.
Και βρίσκουν απρόσμενο (;) σύμμαχο σε φιλελέρες τύπου Μπογδάνου, που κάνει το σκυλάκι στα αφεντικά του και νομίζει πως μπορεί να κερδίσει μπόι, βάλλοντας εναντίον της Μποφίλιου.

Την χτυπούν όμως κι από άλλη σκοπιά, κάποιοι που παίρνουν το “αριστερόμετρο” και γίνονται ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι.
Γιατί είχε εξ αρχής -κι όχι εκ των υστέρων- συνεπή στάση ενάντια στη φρούδα ροζ “ελπίδα” που σάρωσε τις ελπίδες του κόσμου και τις σκόρπισε στους πέντε ανέμους της αλλαγής.
Γιατί μπορεί να είναι φτιαγμένη από τις αντιφάσεις της -όπως λέει κι η ίδια- αλλά είχε σταθερό μέτωπο ενάντια στην αυταπάτη “και τα μισά να κάνει απ’ όσα λέει” και τη λογική “συνεργαστείτε μαζί του, για να περάσετε ό,τι θέλετε”.
Γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα της μούντζας και των Αγανακτισμένων (“πήγα μια φορά στις Πλατείες και δε με εξέφραζαν καθόλου”, είχε δηλώσει στο παρελθόν).

Εν κατακλείδι. Η Μποφίλιου δε δέχεται πόλεμο για τα τραγούδια της -που είναι δικαίωμα του καθενός να μην του αρέσουν- αλλά για τη στάση της και τις πολιτικές της ιδέες.
Κι είναι για αυτό ακριβώς που αξίζει και κερδίζει το δικό μας απεριόριστο σεβασμό, ακόμα κι αν σε κάποιον όντως δεν αρέσουν τα τραγούδια της.

Αυτή ακριβώς είναι κι η “θανάσιμη αγωνία” όσων βάζουν στο στόχαστρο την Μποφίλιου, για να ξαναγυρίσουμε στη δήλωση της τραγουδίστριας, όπου αυτοπροσδιορίστηκε χαριτολογώντας ως τροτσκίστρια. Αν και το Λαϊκό Στρώμα έχει μια διαφορετική εκδοχή επ’ αυτού…

Meme του Λαϊκού Στρώματος