Θες ένα μέρισμα αγάπη μου;

Το πλάνο στο σποτάκι της ελληνικής κυβέρνησης ξεκινάει με ένα τσούρμο περιστέρια που τσιμπολογάνε ψίχουλα από το πεζοδρόμιο. Η σημειολογία με τα ψίχουλα που μοιράζει το κοινωνικό μέρισμα κι αυτοί που μας πήραν όλο το καρβέλι ψωμί από το τραπέζι, είναι ακατμάχητη. Πόσο πιο κυνικά κι ανοιχτά να μας πουν πια πως μας δουλεύουν κατάμουτρα;

Tο μέρισμα από την δημοσιονομική υπεραπόδοση θα είναι για φέτος ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ και θα διανεμηθεί δίκαια, στους πολίτες που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Με προτεραιότητα στους άνεργους, τους νέους, τους χαμηλοσυνταξιούχους. https://t.co/ZJM1YUwmi2 pic.twitter.com/IT3Anvruwt

— Prime Minister GR (@PrimeministerGR) 24 Νοεμβρίου 2017

Παρεμπιπτόντως, το περιστέρι είναι και το σύμβολο της ειρήνης, ενώ την ίδια στιγμή ο Σύριζα πουλάει βλήματα στη Σαουδική Αραβία για να ματοκυλίσει την Υεμένη -και όχι μόνο. Αλλά εντάξει, θα σταματούσε δηλαδή ο πόλεμος, εάν δεν της τα πουλούσαμε; Στην τελική, ήταν περισσευούμενα, μια μορφή πλεονάσματος, οπότε μπορούμε να το δούμε κι ως μέρισμα προς αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Στο επόμενο πλάνο βλέπουμε κάποια χέρια -πιθανόν ενός συνταξιούχου- να μετράνε και την τελευταία δεκάρα και να μην αγοράζουν τίποτα, γιατί είναι σε πιο δεινή θέση κι από τα περιστέρια στο πεζοδρόμιο. Όπως έλεγε σε ένα δίσκο του ο Χάρρυ Κλυνν, προτού πάψει να είναι κωμικός και γίνει ΣΥΡΙΖΑ- σε λίγο τα περιστέρια θα λυπούνται τους ανθρώπους και θα αρχίσουν αυτά να τους ταΐζουν και να τους πετάνε ψίχουλα.

Στη συνέχεια, έχουμε το αφήγημα του Ρομπέν των Δασών που έγινε κυβέρνηση (πρόλαβε το “Χωνί” και το έκανε και πρωτοσέλιδο). Οι πλούσιοι καπνίζουν πούρα, έχουν κέρδη στα κρυφά, πίσω από μια σκοτεινή πόρτα, που κανείς δεν καταλαβαίνει αν είναι κλειδωμένη ή απλώς μαγκωμένη και δεν κλείνει καλά, πάντως την ανοίγει θαρρετά ο Σύριζα…
Αυτό ήταν! Το πάρτι τελείωσε! Οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες! Από εδώ και πέρα, θα τους τα δίνουμε εμείς νομότυπα -κι όχι στη ζούλα- με φοροαπαλλαγές και μειώσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Το τελευταίο μέρος μας δείχνει τον Αλέξη υπεύθυνο και απασχολημένο, να δουλεύει πυρετωδώς υπογράφοντας κάτι πολύ σημαντικά έγγραφα, με στιβαρό χέρι που κυβερνά τη χώρα. Και στη συνέχεια να μας χαμογελά, εμπνέοντας εμπιστοσύνη και ζεστασιά. Και μια διάθεση να τον (ξανα)ψηφίσεις. Αν όχι εσύ, τουλάχιστον η ηλικιωμένη κυρία που εμφανίζεται στο τέλος να μας λέει πως το μέτρο του μερίσματος είναι αποδεκτό και δίκαιο κι έγινε πραγματικότητα, γιατί ζούμε σε μια δίκαια κοινωνία.

Η σχέση του Αλέξη, που είναι καλό παιδί και δεν πρέπει να στενοχωριέται και να βγάζει έρπη, με τις θείτσες που τον συμπαθούν και αποσπούντα από την ιδεολογική ηγεμονία που έχουν οι “παραιτηθείτσες” σε αυτές τις ηλικίες, είναι το βασικό μήνυμα που καλείται να εμπεδώσει ο θεατής από το σποτάκι. Μια παραγωγή με μελό μουσική (πιάνο) και χολιγουντιανή συνταγή.

Η οποία όμως έλκει την καταγωγή της από το παλιό ρωμαϊκό “άρτος και θεάματα”, που γίνεται ευέλικτα στις μέρες μας “ψίχουλα και βιντεάκια με τον Τσίπρα”. Κι όσο εμείς παραμένουμε στην αρένα σα μελλοθάνατοι με το σταυρό στο χέρι, χαιρετώντας τον Καίσαρα ή περιμένοντας να βελτιωθεί η κατάσταση με τον επόμενο, όσο δεν αντιδράμε περιμένοντας να γίνουν τα λιοντάρια χορτοφάγα, όσο δεν αντιδράμε και παίζουμε με τις τάπες του βαρελιού, τόσο θα ανακαλύπτουμε καινούριο πάτο στο εσωτερικό του.