Θολές αφηγήσεις

Η βραχονησίδα Μικρός Ανθρωποφάς απέχει περίπου 45 χιλιόμετρα από την πλησιέστερη τουρκική ακτή. Απέχει 3 περίπου χιλιόμετρα από την απέναντι ακτή των Φούρνων, βρίσκεται 30 χιλιόμετρα νοτιο-δυτικά της Σάμου και απέχει 35 χιλιόμετρα από τις δυτικές ακτές του Αγαθονησιού. Σε κάθε περίπτωση περικλείεται από νησιά της ελληνικής επικράτειας στα οποία η ελληνική κυριαρχία είναι σαφής. Στην περίπτωση που υπήρξε επιδρομή από τουρκικές δυνάμεις ή υπηρεσίες για την υποστολή της ελληνικής σημαίας, η επιδρομή αυτή θα παραβίαζε κραυγαλέα τα ελληνικά χωρικά ύδατα (6 ναυτικά μίλια ή 11 περίπου χιλιόμετρα από την πλησιέστερη ακτογραμμή) και θα οδηγούσε το τουρκικό απόσπασμα βαθιά πίσω από την πρώτη γραμμή των ελληνικών φυλακίων (της Σάμου, των Φούρνων ή του Αγαθονησιού). Θα επρόκειτο δηλαδή για μια ξεκάθαρα εχθρική καταδρομική ενέργεια.

Οι Τούρκοι επίσημοι που έσπευσαν σε ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο να αναφερθούν στο γεγονός φαίνεται πως αναφέρονταν σε άλλη περιοχή και άλλες βραχονησίδες. Πρόκειται για δύο ακατοίκητα μικρά νησιά τα οποία βρίσκονται ακριβώς νότια της τουρκικής πόλης Ντιντίμ σαφώς μέσα στα τουρκικά χωρικά ύδατα (απέχουν 1,3 και 4,5 χιλιόμετρα από τις απέναντι τουρκικές ακτές, δηλαδή λιγότερο από τα 3 ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης για τα νησιά του Αιγαίου που αποδόθηκαν στην Τουρκία). Σε αυτή την περίπτωση τυχόν τοποθέτηση μιας ελληνικής σημαίας θα σήμαινε σαφέστατη επίσης παραβίαση της τουρκικής επικράτειας και κυριαρχίας.

Σε κάθε περίπτωση η τοποθέτηση ελληνικής σημαίας στις τουρκικές αυτές βραχονησίδες δεν θα μπορούσε να είναι έργο των τριών νεαρών από τους Φούρνους καθότι η απόσταση που χωρίζει τα δύο σημεία (Ανθρωποφάς και τουρκικές νησίδες) είναι περίπου 70 με 80 χιλιόμετρα. Το πλωτό μέσο των νεαρών Φουρνιωτών, όπως το είδαμε στις φωτογραφίες, δεν έχει την απαιτούμενη αυτονομία ώστε να πραγματοποιήσει ταξίδι 150-160 χιλιομέτρων -μετάβαση και επιστροφή. Άρα πρόκειται για ολότελα διαφορετική υπόθεση εάν βεβαίως υπάρχει πραγματικά κάποια «υπόθεση».

Αυτά για τη λογική και τα γεγονότα. Και οι μεν Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν το ένα γεγονός για να στήσουν μια πιο «αποδεκτή» αφήγηση η οποία εμπεριείχε φυσικά τον σταθερό παρονομαστή: η κυριαρχία στο Αιγαίο έχει πολλά γκρίζα σημεία και τελικά είναι μια «ανοικτή» υπόθεση. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό.

Από την ελληνική πλευρά όμως θα περίμενε κανείς πιο συγκροτημένες αντιδράσεις και παρεμβάσεις. Το υπουργείο εξωτερικών έσπευσε να καταδικάσει τους τρεις νέους (δηλώσεις Αμανατίδη) χωρίς να εξετάσει προφανώς το εάν οι βραχονησίδες Ανθρωποφάς βρίσκονται σαφώς εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς. Με τον τρόπο αυτό εισάγει το ίδιο έμμεσα στοιχεία αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε σημείο μάλιστα όπου ούτε η τουρκική πλευρά θα το τολμούσε. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τη σειρά του ανέφερε ότι τίποτα δεν έγινε αλλά ότι το ψάχνουμε εάν έγινε. Από σαφήνεια… Θα μπορούσε να προσθέσει κανείς στρατιωτικές πηγές, δημάρχους, τοπικά και εθνικά κανάλια σε ένα κυκεώνα που καταλήγει στο να μην καταλαβαίνει κανείς τι έγινε ή εάν έγινε.

Εκείνο που δείχνει να είναι πολύ σοβαρό είναι η έκδηλη αμηχανία και ο συνακόλουθος πανικός που αποπνέει η αστική πολιτική ελίτ της χώρας μας κάθε φορά που σημειώνεται ένα μικρό ή μεγάλο επεισόδιο που έχει σχέση με την εθνική κυριαρχία. Η αμηχανία αυτή εκπορεύεται από την έκπτωση όλων των πολιτικών σχεδιασμών της άρχουσας τάξης σε όλα σχεδόν τα επίπεδα.

Η αφήγηση περί ισχυρής οικονομικά Ελλάδας μέσα στο ευρώ και την ευρωζώνη (στον «σκληρό πυρήνα» έλεγαν της ΕΕ) ναυάγησε δραματικά. Περισσότερα από τα μισά πλέον χρόνια συμμετοχής της Ελλάδας στη ζώνη των ισχυρών είναι χρόνια δίσεκτα, κρίσης, συρρίκνωσης, πτώχευσης, αδιεξόδων.

Η αφήγηση περί «απαραβίαστων συνόρων» καθότι «σύνορα της Ευρώπης», εγγυημένα από το ΝΑΤΟ και τις ισχυρές μας συμμαχίες, διαλύθηκε ως ατμός.

Η αφήγηση περί «επενδυτών», «επενδύσεων» και «ανάπτυξης» που θα ερχόταν εάν γινόμασταν «ανταγωνιστικοί» με τις δύσμοιρες πρώην λαϊκές δημοκρατίες -μετά την καπιταλιστική λεηλασία τους και τον εξανδραποδισμό των λαών τους- δεν ήρθε και δεν έρχεται.

Τι μένει; Ο πανικός και η αμηχανία. Επιπλέον και ο διάχυτος φόβος μιας «εθνικής συμφοράς» η οποία θα αποκαλύψει τη βαθιά σαπίλα και τα αδιέξοδα του αστικού συστήματος και των πολιτικών του ταγών.

Και τελευταίο. Ο ίδιος αυτός πανικός δείχνει να έχει εξαρθρώσει την όποια ικανότητα πολιτικής ανάλυσης και νηφάλιας σκέψης. Δύο ενδείξεις. Τις τελευταίες εβδομάδες και ενόψει της αυξανόμενης «δυτικής» ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας η ελληνική κυβέρνηση έχει προβεί σε περισσότερες παραχωρήσεις-«εξυπηρετήσεις» στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟϊκό παράγοντα από όσες είχαν κάνει όλες μαζί οι προηγούμενες μετεμφυλιακές τουλάχιστον κυβερνήσεις. Στις παραμονές ευρύτερων συγκρούσεων και συρράξεων στην περιοχή μας δεν πρόκειται για «πολλά υποσχόμενη» κίνηση.

Προχθές, οι δυνάμεις καταστολής επιτέθηκαν με περισσή βιαιότητα σε εργαζόμενους και φοιτητές που διαδήλωναν ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις. Η αμηχανία, εκτός από καταστροφές, εθνικές ή άλλες, φέρνει μαζί της και την κλιμάκωση της βίας ενάντια σε «γνωστούς υπόπτους»: εργαζόμενους, νέους, φοιτητές, αγωνιστές. Έχουμε και σε αυτό το πεδίο να δούμε πολλά….