Θράψαλα και θρύψαλα

Έρχεται Σεπτέμβρης που σηματοδοτεί και το πέρασμα στο κλείσιμο της πρώτης εικοσαετίας του 21ου αιώνα. Και στον ευλογημένο απ’ τη φύση και τη θέση τόπο μας θα βρει έναν πληθυσμό, στην πλειονότητά του και γενικό και ειδικό, καταπτοημένο, κουρασμένο, που πριν προλάβει να απαλλαγεί απ’ τα επιβαρυντικά προβλήματα του καλοκαιριού, τη ζέστη, τον καύσωνα, την άδεια τσέπη, που δεν επέτρεψε ούτε δυο μπάνια στη θάλασσα, ούτε μια άδεια ολίγων ημερών, πρέπει να σχεδιάσει την επιβίωση, μαντεύοντας τα βάσανα του επερχόμενου φετινού χειμώνα.

Όποιος ήρθε σε επαφή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με τους τολμηρούς κι υπομονετικούς εργαζόμενους στον τουρισμό – επισιτισμό, δεν ξέρει τι πάει να πει θυσία και ρίσκο για τη χαρά κι όχι τον πόνο των άλλων. Στις κουζίνες και στις τραπεζαρίες, στα πλυντήρια και τις παραλίες των μικρών, πόσο μάλλον των θηριωδών ξενοδοχειακών μονάδων, χώρια τα μπαρ, τα κάμπινγκ και τα «ριζόρτ», το ένα πέμπτο και στην καλύτερη περίπτωση το ένα τρίτο των απαιτούμενων εργατικών χεριών, νέοι και μεσήλικες, δώδεκα και δεκατέσσερις ώρες στο ποδάρι να μαγειρεύουν, να ταΐζουν, να σερβίρουν, να καθαρίζουν, χωρίς ανάσα και να ικανοποιούν όλο το φάσμα των πραγματικών ή και βιτσιόζικων αναγκών των τυχερών των διακοπών.

Κι ύστερα η ανεργία, το ψιλοεπίδομα, η συνειδητοποίηση της υπερεκμετάλλευσης να πνίγεται επί μήνες σε μεγαλόστομους απολογισμούς για τα κέρδη της βιομηχανίας του τουρισμού, στατιστικές αφίξεων και αναχωρήσεων και μεγαλεπήβολων εξαγγελιών για την ενίσχυση της βαριάς βιομηχανίας που λέγεται τουρισμός.

Κι όμως, είναι αυτή η… βιομηχανία που αποβιομηχανοποιείται με ταχύτατους ρυθμούς, και στην Ελλάδα και στη Μεσόγειο, κι αρχίζει και μοιάζει ολοένα και περισσότερο με κινήσεις αρπαχτής σε μια φυσικά υπέροχη και συνάμα τραγικά γεωπολιτική σκακιέρα. Βούλιαξαν θέρετρα απ’ την Κροατία ως τη Λευκάδα κι απ’ τις τουρκικές ακτές ως κάποιο χωριό στις ακτές της Ισπανίας ή της Τυνησίας, κι ερήμωσαν και πέθαναν τόποι παραδεισένιου φυσικού κάλλους κι άπειρα ακαλαίσθητα ή και υπέροχα ενοικιαζόμενα δωμάτια, που θα γεράσουν πριν την ώρα τους από την παγωνιά, την αλμύρα και την εγκατάλειψη.

Ξέρω. Όλα θα λυθούν και πάλι στη Θεσσαλονίκη. Εκεί που γεννιούνται, προδίδονται, ανατρέπονται και πεθαίνουν κάθε χρόνο προγράμματα κι εξαγγελίες, σχεδιασμοί και δήθεν οραματικές υποσχέσεις των αστικοδημοκρατικών κυβερνήσεων, που ετοιμάζονται να ξεσκονίσουν, να παρακαλέσουν και να γλείψουν, να κανακέψουν και να διευκολύνουν, τη διεθνή και ντόπια πλουτοκρατία.

Η μαζικότητα της αντίστασης στην ψεύτικη ευφορία που διαφημίστηκε ως αποτέλεσμα της κυβερνητικής εναλλαγής, και καθόλου ουσιαστικής αλλαγής, είναι αυτή που θα κρίνει και πάντως θα δώσει τον τόνο φέτος στη Θεσσαλονίκη, με πρωτοπόρο όπως πάντα το ΠΑΜΕ. Κι αυτό γιατί η ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ψευδής αντισυστημική κυβερνώσα αριστερά, δεν παίρνει λίφτινγκ σαν το ομολογημένο της πρώτης κυρίας της Γαλλίας. Και γιατί το κάθε φιλελεύθερο, αλαζονικό και υπεροπτικό πενάκι δεν θα μπορεί για πολύ ακόμα να προτρέπει παραμονές του 2020 τις τάχα μου δήθεν απελευθερωμένες απ’ τον ψευδοκομμουνισμό μάζες να γκρεμίσουν τα τελευταία μνημεία του Στάλιν ή του Βελουχιώτη.

Κι έτσι, την ώρα που διαβάζω ότι η Λιθουανία απαιτεί από την «Amazon» να μη διακινεί παγκοσμίως στο διαδικτυακό εμπόριο προϊόντα που φέρουν σφυροδρέπανο ή οποιοδήποτε κομμουνιστικό σύμβολο, ακόμα και φωτό του Στάλιν, του Λένιν, κ.λπ., έρχεται το νεαρό γκαρσονάκι, που το ξέρω από το νηπιαγωγείο, επισκέπτρια στο χωριό του, και μου αναλύει τη ζημιά που του ‘κανε ο ΣΥΡΙΖΑ και τον κάνει να το σκέφτεται αν θα κατέβει στα φετινά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη.

«Εγώ δεν τον βγάζω τον κώλο μου απέξω, αλήθεια δεν τον βγάζω. Τους ψήφισα τότε. Τους έβλεπα να παίζουν μαζί μου ξύλο με τα ΜΑΤ για τις Σκουριές, να μου λένε για τα θαύματα που θα κάνουν τις πρώτες μέρες στην εξουσία …κι ύστερα αμέσως, μα αμέσως, έκαναν τα ανάποδα και χειρότερα. Ο τουρισμός πέθανε, έγινε θρύψαλα», λέει, και σερβίρει τους διπλανούς μου, γελαστό και πρόθυμο εποχικό γκαρσονάκι κι έρχεται να πληρωθεί και συνεχίζει. «Τα χάλια τα βλέπεις, τα ξέρανε, τους τα είπαμε, και μας πούλησαν. Έχω το μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη μου και ξέρω πως τα χωριά διχάστηκαν, πολλοί σαν κι εμένα θα πάνε και θα δουλέψουν στα μεταλλεία. Κι εγώ έχω ενενήντα κιλά θράψαλα στον καταψύκτη και μ’ ένα – δυο αγριογούρουνα, πέντε στόματα θα βγάλουμε καλά το χειμώνα. Αν βρω και καμιά οικοδομή, θα αφήσω το χωριό στα φαντάσματα…».

Άντε και καλό χειμώνα που θα ‘ναι καλύτερος αν τον δω στο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβρη!

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 24/25-8/2019