Θύμησες από το Μέλλον

Θύμησες…

με αφορμή την, πριν από 4 χρόνια, παρουσίαση του έργου «Το Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα»…

Όφειλα να εργαστώ πάνω σε αυτό το υπέροχο κείμενο του Παναγιώτη Μέντη κυρίως για τη μνήμη της προγιαγιάς μου της Ανάστας, της ξεριζωμένης Πόντιας που, μετά την Ανταλλαγή των Πληθυσμών, έχτισε ένα σπίτι μόνη της στο Αρσακλί της Θεσσαλονίκης (σημερινό Πανόραμα) και ξανάστησε τη ζωή τη δική της και των δύο κοριτσιών της σε νέα πατρίδα…

102 χρόνια πριν… σφαγές, καταστροφές, γενοκτονίες και ξεριζωμοί…

Περασμένα όλα αυτά στο κύτταρό μου;

Το καλοκαίρι του 2022, 100 χρόνια μετά τη Μεγάλη Προσφυγιά, θα ζήσω περίπου σαν την προγιαγιά μου για λίγο καιρό… μα ίσως είναι πιο πικρή αυτή η προσφυγιά… γιατί θα γίνω πρόσφυγας μέσα στον ίδιο μου τον τόπο με μόνη παρηγοριά την Αλληλεγγύη των Ανθρώπων του Μόχθου…

Αυτήν ακριβώς την ευαισθησία θέλω να ανταποδίδω σε ό,τι σκέφτομαι, γράφω, κάνω… τα υπόλοιπα είναι ανάξια λόγου…

Και φτάνουμε στο 2024 με μια Γενοκτονία να συνεχίζεται στη Μέση Ανατολή…

Και μόνο ως προσφυγοπούλα 3ης γενιάς, οφείλω να στέκομαι στο πλευρό ενός πολύπαθου λαού.

Τα αίτια σχεδόν ίδια σε κάθε πόλεμο… it’s all about their money…

Μη φοβάστε δεν έχω σκοπό να επεκταθώ σε οικονομικοπολιτικοστρατηγική ανάλυση…

Γιατί εμάς είναι «κάτι πιο βαθύ που μας ενώνει»1… και δεν είναι η ανάγκη μας για μια πατρίδα, αφού πατρίδα μας είναι όλη η γη… Αυτό που μας ενώνει είναι η λαχτάρα μας για μια Ελεύθερη Πατρίδα, μια Ελεύθερη Γη.

Και θα γκρεμίζουμε τα «Ανάκτορά» τους μέχρι να το πετύχουμε…

Σιγά, αργά; Ή ξαφνικά; Ραγδαία;

Όπως και αν το κάνουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι στον δικό μας Κόσμο θα υπάρχει για όλους «ΓΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».2

Και μόνο τότε θα «καταδεχόμαστε να υψώνουμε κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα»3…

Αγγελική Ξένου

*Αναφορά σε σπουδαία έργα σπουδαίων δημιουργών: 1. “Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει” – Νίκος Καββαδίας, 2. Τίτλος ταινίας του Κεν Λόουτς, 3. Από τον “Μικρόκοσμο” του Ναζίμ Χικμέτ

Φωτογραφία: freepic.com