Τι αξιοσέβαστο έχει ο Μάνος Βουλαρίνος;

Ο Μάνος Βουλαρίνος έγραψε έναν (ακόμα) λίβελο κατά του ΚΚΕ.

Σε αυτόν μας λέει πως είναι λογικό να αντιδρά ο συνδικαλιστής της Λυρικής στο καπέλωμα της διοίκησης (και στο “μήνυμα αλληλεγγύης” στην Ουκρανία, για το οποίο δε ρωτήθηκε κανείς εργαζόμενος), γιατί… και το ’39 κάποιοι αδιαφορούσαν ή πανηγύριζαν για την εισβολή του Χίτλερ στην Πολωνία.
Είναι επίσης λογικό να μην καταλαβαίνει τι διαβάζει ή τι ακούει. Και το ’39 πχ υπήρχαν πολλοί αναλφάβητοι στη χώρα μας. Και προπαντός, αυτοί που πατούσαν στην άγνοια του κοσμάκη και του έλεγαν πως θα έρθουν οι κομμουνιστές να πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες, καλλιεργώντας υστερία. Γνωστά και πολυσχολιασμένα…

Ο Μάνος Βουλαρίνος θύμωσε που η Τατιάνα Στεφανίδου είπε στον συνδικαλιστή της Λυρικής “ξέρετε πόσο πολύ σέβομαι το ΚΚΕ“. Και αναρωτιέται γιατί χρησιμοποιείται τόσο συχνά η φράση αυτή στον δημόσιο λόγο.
Πιθανόν δεν έχει -ή παριστάνει πως δεν έχει- τη νοημοσύνη να καταλάβει πως αυτή είναι η συνήθης ντρίπλα για το “αλλά” που ακολουθεί. Σέβομαι το ΚΚΕ, αλλά… Αλλά προχωράω στο επόμενο θέμα χωρίς να απαντώ σε όσα λέει ή κάνω κάτι που μόνο σεβασμό δε δείχνει. Από πού και ως πού δηλαδή σέβεται η Τατιάνα το ΚΚΕ; Αλλά ο Μάνος δε θέλει ντρίπλες, παρά μόνο ευθείες βολές, χωρίς σεβασμό. Κι αν αυτές ήταν βόλια, ίσως ακόμα καλύτερα.

Ο Μάνος Βουλαρίνος λέει πως ίσως κάποιοι σέβονται το ΚΚΕ, γιατί είναι θρησκευτική οργάνωση.
Όταν έχεις μόνο θεό σου το χρήμα και όσους το κατέχουν, βρίσκεις δογματικούς όσους δεν αποδέχονται το δόγμα ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική).

Ο Μάνος Βουλαρίνος δε θεωρεί άξια σεβασμού τη σταθερότητα των θέσεων. Αν ήταν έτσι θα σεβόμασταν, λέει, όσους θέλουν σταθερά και διαχρονικά δικτατορία και φυλάκιση αντιφρονούντων, δηλαδή κομμουνισμό.
Και τα γράφει αυτά σε μια χώρα που έχει ζήσει δύο δικτατορίες, κάμποσα στρατιωτικά πραξικοπήματα, ξερονήσια, τόπους μαρτυρίων, πιστοποιητικά φρονημάτων… Όλα είχαν ως κοινό γνώρισμα ότι στόχευαν στην… πρόληψη του κομμουνιστικού κινδύνου!

Ο Μάνος Βουλαρίνος δε σέβεται τους αγώνες του ΚΚΕ, γιατί ο μόνος αγώνας που ξεκίνησε το ίδιο ήταν το ’43 για να επιβάλει σοβιετική δικτατορία. Επίσης καλούσε τους Έλληνες να μην αντισταθούν το ’40 στην Ιταλία του Μουσολίνι κι εκφύλισε τον συνδικαλισμό.
Ο λιβελογράφος της AV δεν ξέρει τίποτα για το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη. Ούτε προφανώς για τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό και τον διαχρονικό έρωτά του με το κράτος. Ο μοναδικός αγώνας που δίνει ο Βουλαρίνος είναι να ξεπεράσει σε αντικομμουνιστικές εμμονές τη Σώτη Τριανταφύλλου. Και αν μη τι άλλο προσπαθεί σκληρά για αυτό.

Ο Μάνος Βουλαρίνος απορεί γιατί όσοι διαφωνούν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν ξεκινούν λέγοντας πως σέβονται αυτά τα κόμματα. Που αν δεν είχαν επικρατήσει, στις αρχές του ’90, θα έφευγαν οι Έλληνες να περάσουν ανάποδα τα σύνορα με την Αλβανία.
Ο Μάνος δεν ξέρει τίποτα για τα εκατομμύρια οικονομικούς μετανάστες που ξεριζώθηκαν, ερημώνοντας την ελληνική επαρχία. Δεν ξέρει τίποτα για τους άνεργους πτυχιούχους που φεύγουν στο εξωτερικό, για να βρουν μια δουλειά σήμερα. Το μόνο που θέλει ο Μάνος είναι να σεβόμαστε τους υπηρέτες της κυρίαρχης πολιτικής που έδιωξε τόσο κόσμο.

Ο Μάνος Βουλαρίνος λέει πως ο σεβασμός στο ΚΚΕ είναι… απόρροια των ενοχών που νιώθουν όσοι το εγκατέλειψαν το ’91 (και πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ).
Σύμφωνα με το παραπάνω αήττητο σκεπτικό, το ΚΚΕ το σέβονται αυτοί που έπαψαν να είναι κομμουνιστές σε μια νύχτα, διέγραψαν την ιστορία τους και εξαργύρωσαν τα ένσημά τους στο κίνημα, για να πιάσουν θέσεις εξουσίας. Αλλά τώρα έχουν τύψεις. Αν δεν προσέξτε το νόημα, το χάσατε…

Ο Μάνος Βουλαρίνος λέει πως δεν μπορεί να είναι ταμπού να δηλώνεις αντικομμουνιστής στη χώρα μας.
Ίσως βέβαια να μην ξέρει πως ιστορικά -και όχι μόνο- ο αντικομμουνισμός είναι δεμένος με τον φασισμό, με ό,τι πιο σάπιο και αντιδραστικό έχει υπάρξει, πολιτικά και κοινωνικά, για τις ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων μας. Ίσως πάλι να το ξέρει και να νοσταλγεί τέτοιες καταστάσεις. Γιατί να είναι ταμπού να είσαι φασίστας σε αυτή τη χώρα;

Ο Μάνος Βουλαρίνος έχει κάθε δικαίωμα να έχει αυτές τις απόψεις, πόσο μάλλον σε ένα σύστημα που τον πριμοδοτεί αδρά, για να τις προβάλει. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς από όλα αυτά θεωρεί ο ίδιος πως είναι άξιο του δικού μας σεβασμού, πέρα από την ελευθερία της γνώμης γενικά, που δεν είναι και τόσο αυτονόητη ή κατακτημένη για όλους -και σίγουρα όχι για όσους δε συμφωνούν μαζί του.

Τι αξιοσέβαστο έχει αλήθεια ο Μάνος Βουλαρίνος;
Η αλήθεια είναι πως ίσως και ο ίδιος δυσκολευόταν να βρει κάτι να απαντήσει.

Υστερόγραφο

Ο Μάνος Βουλαρίνος ήταν εκείνος ο “χιουμορίστας”, που όταν έκανε κωμική εκπομπή, θεώρησε πολύ αστείο να κάνει “φάρσα” στην Κανέλλη πως της επιτίθεται κάποιος χρυσαυγίτης έξω από ένα τηλεοπτικό στούντιο. Ίσως να θεώρησε πως δεν ήταν απαραίτητο να περιβάλει με σεβασμό τη βουλευτή ενός τέτοιου κόμματος -αντιπροσωπεία της Μόσχας, όπως λέει ο ίδιος. Δε θα κλείσει ποτέ -άραγε- και η αντιπροσωπεία τέτοιων τρομερών πλακατζήδων, που χρησιμοποιούν ακόμα αυτή την καραμέλα;

Ο Βουλαρίνος άφησε ήσυχη πλέον τη… “σάτιρα”, αλλά καταφέρνει να μένει πιστός στο όνομα της εκπομπής του (Ό,τι να ‘ναι) και να βγάζει πολύ περισσότερο γέλιο τώρα που γράφει “σοβαρές” αναλύσεις και άρθρα γνώμης. Κι αν δεν ήταν λαγός για τον “φασισμό της διπλανής πόρτας” όσα γράφει, θα ήταν απλώς φαιδρά και ανάξια λόγου.