Τι θα απογίνουμε χωρίς το 12αρι από την Κύπρο;

Τα μάθατε τα νέα; Ακυρώθηκε η Eurovision! Και τώρα; Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αν δεν δούμε στις οθόνες μας μαζεμένο τόσο κιτσαριό; Αν δεν πάρουμε το 12αρι από την Κύπρο; Αν δε μιλήσουμε για τη συνωμοσία των Βαλκάνιων και των Σκανδιναβών εναντίον του ελληνικού DNA;

( Το άρθρο γράφτηκε στα μέσα Μαρτίου τότε που ανακοινώθηκε η ακύρωση της  Eurovision γι αυτό είναι και τόσο έξω απο την σημερινή επικαιρότητα. Ακολουθεί μέτριο χιούμορ επί ενός θέματος και θεάματος που κάποιοι το θεωρούν ζήτημα ζωής και θανάτου. Σόρρυ για το κακό χιούμορ,περαστικά για όσους το θεωρούν μεγάλο καλλιτεχνικό θέαμα της χρονιάς και θα τους λείψει)

Στα σοβαρά εκεί έξω υπάρχει κόσμος που ασχολείται και στεναχωριέται που η Eurovision δε θα διοργανωθεί φέτος και βγαίνει περίλυπος στα κοινωνικά δίκτυα δηλώνοντας την απογοήτευσή του;

Και όμως υπάρχουν και άλλα τέτοια ξεκούδουνα στεναχωρημένα για την ακύρωση μια υπερ-κιτς διοργάνωσης, ενώ ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία… Και να πεις πως στεναχωριούνται που θα χάσουν μεροκάματα τεχνικοί και υπάλληλοι; Όχι! Από ό,τι φαίνεται η Eurovision για κάποιους ήταν τόσο απαραίτητη όσο και το χαρτί υγείας.

Ο τηλεοπτικός διαγωνισμός έπεσε θύμα του κορονοϊού, κορωνοϊού, κοροναϊου, κορωναϊου, Covid-19, SARS-CoV-2 ή όπως αλλιώς λέγεται ο μαφιόζος αυτός ιός, που τρούπωσε τις ζωές μας και τις έκανε άνω -κάτω. Όπως ακριβώς ο Δημήτρης ή Αλέξης ή Θανάσης ή Θάνος είχε τρουπώσει στις ζωές της Χαρούλας Πεπονάκη και της ανιψιάς της οξύθυμης Κατερίνας. Αυτός, όπως και ο ιός, είχαν διασυνδέσεις με την Ασία. Ο ένας περίμενε ένα πλοίο με γαριδάκια από την Ιαπωνία και ο άλλος προήλθε από χαριτωμένο Κινέζο παγκολίνο.

Αρκετά, όμως, με αυτά, ας πάμε στο ζήτημα ζωής και θανάτου που τσουρουφλίζει τους ασυνείδητους νέους αυτής της ηπείρου ”Γιατί έπρεπε να ακυρωθεί εντελώς η Eurovision φέτος; Αντέχω να δουλεύω μέχρι τα 72, αλλά αυτήν την αδικία δεν την βαστώ”.

Τώρα τι θα σχολιάζουν τα πάνελ; Πώς θα αντέξουμε χωρίς να υπάρχει ρεπορτάζ για το ποιανής το βρακί λαμπυρίζει καλύτερα στα φώτα του διαγωνισμού; Το θυμάστε το σχετικό ρεπορτάζ που είχε γίνει για την Παπαρίζου που όλοι την κοιτούσαμε στον γκιώνη της και λέγαμε αν είναι ίδια απόχρωση με το φόρεμα, αν ξεχωρίζει από το μαυρισμένο μπούτι της κ.λ.π

Διότι γκιώνης λαμπερός,
12 πόντους τρομερός
και με το κινητό στο χέρι
δεν φοβόμαστε χουνέρι
από γειτόνους που δε ψηφίζουν
υπάρχουν άλλοι που θε να το μυρίσουν

Δικό μου στιχάκι με ομοιοκαταληξία καλύτερη από πολλά τραγούδια που θα ακούγονταν το βράδυ του διαγωνισμού.

Καθότι μάνα μου αυτός δεν είναι πια διαγωνισμός τραγουδιού, αλλά ένα σουρεαλιστικό θέαμα που θα το ζήλευαν σκηνοθέτες ψαγμένοι των δεκαετιών ’60 -’70.

Οι καλλιτέχνες βγαίνουν στην πίστα ανάκατα, όπως κληρώνονται, και εκεί που βλέπεις μια μπαλάντα τσουπ! το επόμενο είναι ”πριόνια”, εκεί που έχεις γατσομαλλιάσει σαν γάτα στον καναπέ από την ένταση, τσουπ! πετάνε μια αέρινη παρουσία με βιολοντσέλο. Ψυχολογικά πειράματα σε χρόνο dt.

Σαν  να είσαι ινδικό χοιρίδιο σου συμπεριφέρονται:

”Ααααα, για να δούμε πόσο γρήγορα αλλάζεις διάθεση…Φέρτε μέσα την κοπελίτσα που θα τραγουδήσει για το αγνό συναίσθημα του πρώτου ερωτικού σκιρτήματος και μετά φέρτε μου 3 άνδρες με ψηλοτάκουνα, με σαλοπέτες, ξυρισμένο το μισό κρανίο με παγανιστικά τατουάζ και μια με ανδρόγυνο στυλ γυναίκα, που θα βγάζει προκλητικά τη γλώσσα της και θα λέει ”Οού οού”, καθώς θα καθαρίζει μπάμιες, ενώ ένας κλόουν-γέρος θα κάνει twerk κάπου δεξιά της. Αυτό είναι η ζωή και η διαφορετικότητα! Και εμείς αρμέγουμε την διαφορετικότητα! Για τα λεφτά τα κάνουμε όλα!”

Εμβόλιμα μέσα σε αυτό το συφερτό, βλέπουμε και μικρά βίντεο-κλιπάκια για τις ομορφιές και τα προϊόντα της χώρας του διαγωνισμού. Μικρές τουριστικές διαφημίσεις, όπου όλοι οι δρόμοι είναι καθαροί και χωρίς κίνηση, οι άνθρωποι νέοι, χαρούμενοι και αεράτοι, τα χρώματα είναι φωτεινά, πολύχρωμα και όλα κυλούν υπέροχα… με μια χούφτα LSD.

Στο στούντιο χαρούμενες παρουσιάστριες αλλάζουν συνεχώς φορέματα χαχανίζοντας για το πόσο ωραία περνάνε και πως ”η βραδιά είναι μαγευτική και υπέροχη, γεμάτη ζωή. Ένα τρελό πάρτι” και πώς να μην είναι με τόσους παλαβούς κάτω και πάνω από τη σκηνή;

Οι καλλιτέχνες διαδέχονται ο ένας τον άλλον, τόσο αδιάφοροι και ίδιοι με τους περσινούς και προπέρσινους. Ποτέ δε θυμάσαι ονόματα ή τραγούδια, λες ”Αυτοί με τον νάνο ή τον ξυλοπόδαρο ή την κατσίκα ή εκείνοι με το νάνο που ήταν πάνω σε μια κατσίκα με ξυλοπόδαρα”.

Αδημονείς μόνο για την ώρα της ψηφοφορίας και πού θα γίνει η Eurovision του χρόνου… Τι σε κόφτει; Πάλι από τον καναπέ θα τον δεις. Απλά να ‘χαμε να λέγαμε..

Περιμένεις και τρως την μάπα κάτι τυχάρπαστους εγχώριους καλλιτέχνες που είναι σούπερ -ντούπερ και πολύ in στην χώρα που διεξάγεται ο διαγωνισμός. Εσύ φυσικά βαριέσαι γιατί ως Έλλην αν δεν έχει η υπόθεση μπουζούκι, γαρύφαλλο και πόνο, δεν τα καταλαβαίνεις κατά βάθος αυτά που διασκεδάζουν οι ξένοι.. Που δεν έχουν θάλασσα, ήλιο, τζατζίκι, τσίπουρο.

Έρχεται η ώρα της ψηφοφορίας και ψηφίζεις ανάλογα πώς σε έχει κατευθύνει στρατηγικά το πάνελ που παρακολουθείς. Η άποψή σου έχει διαμορφωθεί από ένα πάνελ εκπομπής με ανθρώπους που δεν θα έκανες ποτέ παρέα αλλά για κάποιο λόγο τους ακούς και σε επηρεάζουν, τόσο ώστε να σπαταλήσεις μισό μηνιάτικο στην ψηφοφορία.

Η Eurovision εξελίσσεται με την ίδια σειρά πάντα, εδώ και χρόνια. Σαν να είναι η ίδια άχρονη, σε μια διαρκή λούπα. Έχεις την ανατριχιαστική αίσθηση πως μόνο εσύ γερνάς στον καναπέ σου γιατί αυτοί είναι πάντα μέσα στο ίδιο εκτυφλωτικό πλατό, διαφορετικοί αλλά παράξενα οικείοι.

Οι παρουσιάστριες μέσα σε τουαλέτες χαζολογούν, οι τραγουδιστές είναι ντίρλα στους καναπέδες, τα πλάνα αεροπλανικά. Πρόσωπα που αναρωτιέσαι πού τα είχες δει… Από πίσω η κατσίκα με τα ξυλοπόδαρα έχει ρίξει κάτω τον νάνο και πλέον τρέχει αλλόφρονη στο βάθος, ενώ σεκιουριτάδες προσπαθούν να τη μαζέψουν.

Έρχεται το προτελευταίο διάλειμμα για να δεις σε τρέιλερ τα τραγούδια. ”Άντε ρε πήγε 12 και μισή”, σιχτιρίζεις.

Αρχίζει η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Εμφανίζονται οι παρουσιαστές από κάθε χώρα. Χώρα ή πλανήτη θα σας γελάσω;

Κάποιοι φορούνε την εθνική τους φορεσιά, κάποιοι φορούν σέξι στολή βασίλισσα της νύκτας, άλλοι εμφανίζονται σαν σερβιτόροι στη δεκαετία του ΄80 στο παραλιακό κέντρο ”Νεράϊδα”.

Σχεδόν κανείς δεν ψηφίζει με μεγάλους βαθμούς την Ελλάδα.

”Να μου χαθούν, να χάνονται όλοι τους! Που αλληλοψηφίζονται και δε δίνουν ψήφο στο δικό μας τραγούδι! Μας ζηλεύετε ρε! Έπρεπε να είχαμε πάει με ελληνικό στίχο και με συρτάκι. Να δείτε πόσο στο 1960 είμαστε ακόμα σαν χώρα ”

‘Εξακολουθούν να μην ψηφίζουν Ελλάδα:

‘Τα έλεγα εγώ! Έπρεπε να είχαμε στείλει την Τσιτσιμπρικίδου που κάνει επιτυχία! Πού την ξέρει την μάνα της αυτήν εδώ; Αλλά τι περιμένεις από τους Δεξιούς/ Αριστερούς ; Έχουν αισθητική  αυτοί;”  ταράζεσαι και παραλίγο να ρίξεις κάτι μπιμπελά από γάμους πάνω στο στρογγυλό τραπέζι στρωμένο όλο με σεμεδάκια της μαμάς.

Φτάνει η σειρά της Ελλάδας να ψηφίσει. Τότε  βγάζουμε από την φορμόλη τον Κωστάλα, τον στεγνώνουμε και τον στήνουμε στην κάμερα σαν Λονδρέζο από το Βαρθολομιό, ο οποίος καλησπερίζει πάντα στην γλώσσα της χώρας που διεξάγεται ο διαγωνισμός. Αν δεν το έχουμε πρόχειρο, φωνάζουμε έναν ομογενή, τόσους έχουμε…

Εννοείται 12άρι στην Κύπρο αν έχει περάσει τον ημιτελικό αλλιώς 12 στην Αλβανία. Ποιο τραγούδι είχε η Αλβανία; Ήταν η κοπέλα που έκανε με το ένα πόδι μπαλέτο και το άλλο πατινάζ, παίζοντας τρομπέτα. ”Α, ναι ωραίο ήταν, αλλά πολύ απλό.. Τι να κάνουν και οι καημένοι.. Πέρασαν και ένα κομμουνισμό!”

Έρχεται η σειρά της Κύπρου να ψηφίσει: ”Το 12άρι στην Ελλάδα”. Συγκινείται ο Έλληνας και δακρύζει. ”Αχ, μόνο εσύ ρε Κύπρο, μόνο εσύ! Δεν θέλω ”ουουου” όταν όλοι οι Σκανδιναβοί και Ρώσοι ψηφίζονται μεταξύ σας. Αχ, πονεμένη Κύπρος”

Σιγά-σιγά η βραδιά φτάνει προς το τέλος της και πλέον είναι ξεκάθαρο πως το βραβείο δεν  θα πάει στην ελληνική συμμετοχή. Ήδη στην Ελλάδα πλέκουν θεωρίες συνωμοσίας σαν μικρά καλαθάκια στο Πήλιο και είναι έτοιμοι ”να φάνε” την ελληνική συμμετοχή. Όλα μας φταίνε :Τα φώτα, το μαλλί, ο Σουηδός σκηνοθέτη που δεν έπαιρνε τα σωστά πλάνα, οι συμμαχίες και οι συντεχνίες.

Εσύ νυστάζεις στον καναπέ αλλά θες να μάθεις  ποιος θα κερδίσει. Τελικά, το αποτέλεσμα ανακοινώνεται εν μέσω αλαλαγμών. Φυσικά είσαι απογοητευμένος! Δεν είναι η χώρα σου! Ούτε καν η Κύπρος! Ούτε καν αυτή που έπαιξες στο Στοίχημα! Είναι μια άλλη που ούτε εθνικά περήφανο σε κάνει ούτε πλούσιο. Να χαθεί να χάνεται!

”Αύριο θα τηλεφωνήσω στην εκπομπή: ”Καφέ; Δεν έχω!” και να τους τα χώσω που δεν στείλαμε μπαλάντα!”

Και έτσι γλυκά κλείνει η βραδιά.