Τηλεζωή, τηλέκοσμε και τηλεκοινωνία…

Κλείστηκα μέσα. Το μυαλό μου επεξεργάζεται μυριάδες πληροφορίες καταστροφής. Η γάτα φταρνίστηκε και παγώσαμε. Μα είναι γέρος ο γατούλης και φταρνίζεται χρόνια τώρα. Αμνησία της ρουτίνας, θα πουν οι ειδικοί. Είναι όμως λύση ή κατάλυση του βίου μας; Δεν ξέρω και σιχαίνομαι πια τα ερωτηματικά που εκτοξεύονται ως άποψη παντού.

Μετράω τους εκτελεστές που στήνονται απέναντί μου. Εξιδεικευμένοι φονιάδες , στατιστικολόγοι. Έγινα αυτό που δεν ήθελα και πάλεψα μια ζωή. Νούμερο. Αριθμός. Πολλαπλών κατηγοριών που εκτοξεύονται καθώς μ´ έβαλαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου , στο σπίτι μου, στο κρεββάτι μου. Πέρασα τα 65. Έγκλημα. Είμαι χοντρή. Έγκλημα. Επέζησα της χολέρας της Ρουάντα, αγκαλιάζοντας μωρά και ξαπλώνοντας δίπλα από τη λεκάνη ενός καμπινέ με σκατά μηνών, χωρίς νερό, κι ένα μπουκάλι χλωρίνη που με συμβούλεψε να πάρω μαζί μου η νοσηλεύτρια που μ´ εμβολίασε πριν φύγω. Ό,τι φας ό,τι πιείς να βάζεις χλωρίνη, είπε κι άκουσα. Έγκλημα. Δεν έχασα το φως μου και δεν ψόφησα από όγκο στην υπόφυση, που τον χειρούργησα όταν ήταν ακόμη άγνωστος και πειραματική η επέμβαση. Πάνε χρόνια. Αλλά και τότε με δανεικά. Δεν την κάλυπτε βλέπεις κανένα απ´ τα δυο μου, τότε, ταμεία, δικηγόρων και δημοσιογράφων. Έγκλημα κι αυτό. Άσε που καπνίζω οπότε έπρεπε να έχω εκτελεστεί απ´ τα δεκάξι μου. Έγκλημα. Ήρθε η ώρα μου λοιπόν. Σταματάω εδώ τις ομολογίες. Αν συνεχίσω θα πρέπει να με λυντσάρω. Εκεί έξω, στον κορονόκοσμο έχει χειρότερα από τα δικά μου βάσανα μνήμης ο άνθρωπος της διπλανής ή κι άγνωστης πόρτας. Αν γίνονταν ταινίες οι ζωές τους θα πλάνταζε στο κλάμα ο γαλαξίας μας.

Δεν είμαι απλώς ευπαθής ομάδα. Είμαι ανθεκτική ομάδα πλειονότητας του εγχώριου πληθυσμού. Έχω ακόμα το ζουμί της γριάς κότας. Μπορώ να θρέψω ακόμα στόματα και να μπαλώσω απελπισίες και να σπρώξω όνειρα φίλων, γνωστών κι αγνώστων συντρόφων.

Το κόλπο το κατάλαβα, η πείρα βλέπεις, με το καλημέρα της πανδημίας. Όταν το δώδεκα με βάραγε ένα φασιστοτσόγλανο και πλήθη πανηγύριζαν με το θέαμα, ελάχιστοι σκέφτηκαν πως είχα, έξω απ´ όλα τ´ άλλα, και την ηλικία της μάνας του. Οι πολλοί τον έκαναν και βουλευτή και τον κανάκεψαν μια εφταετία. Γιατί βόηθαγε τις…γριούλες. Οι φασίστες είν´ εδώ κι έχουν άλλοθι τον κορονοϊό.

Όχι γιατί πάρθηκαν όσα μέτρα καλώς πήραν και μάλιστα σχετικά εγκαίρως. Όχι γιατί η πλειονότητα του κόσμου το παλεύει να φυλαχτεί όπως μπορεί απ´ την καταστροφή που οι σειρήνες της πούλαγαν για αναδυόμενο παράδεισο.  Αλλά γιατί το τέλος της Πανδημίας ήδη σηματοδοτεί, δαχτυλοδείχνει, την αρχή της Τυραννίας.

Οδεύουμε ολοταχώς στην εποχή της τηλετυραννίας αυτόν τον αιώνα, που ήδη ξόδεψε το ένα πέμπτο του για να στρώσει το χαλί. Κι αυτό το…τήλε, δεν είναι μετρήσιμο θέαμα.

Το θέμα το ανοίγω σήμερα και θα το κρατήσω ανοιχτό με όσους θέλουν να το μοιραστούν ως σκέψη για την Επόμενη Μέρα, με νύχια και με δόντια. Και επιμένω πως πρέπει να μείνει ανοιχτό ως ζήτημα, και ζητούμενο και άσκηση ελεύθερου συλλογισμού, πριν αναλωθούμε σε ψευδοδιλήμματα για το αν ο ιός είναι τεχνητός, ξέφυγε ως λάθος, εκτοξεύθηκε, ή η φύση εκδικείται κι άλλα τέτοια ευκολάκια για χειραγώγηση των μαζών, που φουντώνουν σε έδαφος πανικού και λοβοτομούν την πολιτική σκέψη καθώς ευθυνολογούν όλοι, κυρίως δε αυτοί που δεν έχουν σκεφτεί ότι δεν κρατάνε τη ζωή τους στα χέρια τους, πόσο μάλλον το κράτος, δηλαδή την εξουσία. Άλλο να υποκλίνεσαι στη γνώση των ειδικών και των επιστημόνων, κι άλλο να εκχωρείς τον πλούτο της εργασίας σου σ´ αυτούς που καθορίζουν τα όρια της φτώχειας και της επιβίωσής σου, τζογάροντας στο προσδόκιμο του αβίωτου βίου σου.

Τηλεργασία! Το πρώτο φριχτό πείραμα της μετατροπής της προσωπικής κι επαγγελματικής ζωής σε χάος, με πρόσχημα την ανώτερη βία. Έγκλειστος-η στο σπίτι. Με δυο ανήλικα παιδιά, εκ φύσεως απαιτητικά ως αγριμάκια σε μερικά τετραγωνικά. Να μιλάς με πελάτες, να μαγειρεύεις, να καθαρίζεις, να συνεννοείσαι με συναδέλφους, να εκπονείς μελέτες, διαγράμματα, καμπύλες κλπ. κλπ. Αν είσαι και σε δουλειά με…διεθνή εμβέλεια κι η έδρα της εταιρείας είναι μισή Ασία, μισή ΗΠΑ πχ. Τότε το 24ωρο είναι όλο εργάσιμο, αλλά στην ομορφιά και ξεκούραση του σπιτιού σου. Εκεί θα ζεις και θα λύνεις, προβλήματα, νεύρα, μπόνους, απολύσεις προσλήψεις, βιογραφικά, ανάμεσα στο μπάνιο, την κουζίνα, το σεξ, το κουδούνι, τους λογαριασμούς, τη γυμναστική. Τώρα μοιάζει απαραίτητο. Την επόμενη μέρα θα είναι ευλογία για τον εργοδότη που θα μετράει αποδόσεις, αλλά εσύ δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις το σπίτι απ´ τη δουλειά, δούλος του δήθεν αφεντικού εαυτού σου. Μόλις πας να μιλήσεις για δικαιώματα, για ρεπό κι άλλα τέτοια παλιομοδίτικα, θα σου βουλώνει το στόμα η online απόλυση, γιατί online θα περιμένουν μιλιούνια πιο ειδικά από σένα. Νεολουδιτισμός; Όχι δα. Επειδή φοβούνται ότι δεν θ´ αγοράσεις το παραμύθι ότι σύντομα θα μπορείς ν´ αγοράσεις ρομπότ νταντά και καθαρίστρια,  μάγειρα, μπάτλερ, που δε θα πιάνει πολύ χώρο στο τριαμισάρι σου, θα σε πούνε κι έτσι. Ως τη μέρα που το μάτριξ θα είναι πραγματικότητα και το μυαλό στην πρίζα συνδεδεμένο, πρέπει να δεχτείς ότι όταν οι κομμουνιστές μιλάνε για κεντρικό σχεδιασμό, αυτό μωρέ ακριβώς εννοούν…Ότι θα μάθεις ν´ αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια των κατόχων κάθε μέσου παραγωγής, που θα στα χώσει και στο βρακί σου για να είσαι, όχι απλώς ήσυχος, αλλά δ ι α θ έ σ ι μ ο ς στο αφεντικό ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Στον όποιο χειρωνακτικό τομέα, θα δουλεύουν οι…κατώτερες ταξικές φυλές, οι ξένοι, κι οι ξωπεταγμένοι απ´ τον παράδεισο της τεχνολογικής εξέλιξης. Η εργασία πέθανε, ζήτω η τηλεργασία! Βαριά κι ανθυγιεινή. Κι η βόλτα, άμα τελειώσει η κορονοπληξία, θα θεωρείται άμισθο διάλειμμα με την ανάλογη αφαίρεση χρημάτων.

Το τραβάω λέτε. Μπορεί. Κάλλιο παρά να τραβιέται στα όρια της κατάρρευσης η ταμίας στο σουπερμάρκετ, που έκλαιγε γιατί δεν αντέχει βάρδια 7 το πρωί με 10 το βράδυ. Εδώ όμως το χειροκρότημα είναι ταξικό έγκλημα. Αμ! πώς, που θα ´λεγε κι ο Χατζηχρήστος,  κυριαρχώντας στις χρωματισμένες τέως μαυρόασπρες ταινίες, που πριν από εβδομήντα χρόνια έδειχναν το θρίαμβο του μικροαστισμού, όταν η κατευθυνόμενη αστυφιλία πάκτωνε τις εργατικές μάζες σε αυθαίρετες πόλεις χωρίς υποδομές, για να χτίζονται θέρετρα ευεξίας σε παραδείσια νησιά για φρέσκους μικρομεσαίους καπιταλιστές… (συνεχίζεται αύριο μεθαύριο).

ΥΓ 1. Ο τίτλος είναι παραφθορά του παλαιού άσματος που λέει «παλιοζωή παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία», σημείωση για νεότερους.

ΥΓ.2. Μια ταπετσαρία του Μικελάντζελο σε πάει νοερά Ιταλία, έστω πλάτη στον καναπέ. Συμπαραστέκεσαι κι επιπλέον δείχνεις και την απόσταση ασφαλείας με αισθητικό τρόπο. Όπως διαβάζω σε οδηγίες, για όσους δεν έχουν αίσθηση χώρου και μέτρου σε έναν πραγματικό κίνδυνο, τεντώνεις το χέρι σου, το τεντώνει κι ο απέναντι ή διπλανός, κι άμα τα δάχτυλα δεν ακουμπάνε, ξέρεις ότι τηρείς την απόσταση που πρέπει, εν προκειμένω απ´ το διάολο κι όχι το θεό.