Της Αριστεράς και της προόδου – Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα

Το αστοσωτήριο έτος 1988, οι λέξεις έχαναν το νόημά τους, και οι έννοιες στον πολιτικό χάρτη είχαν ξεχειλώσει, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο.

Στην ΕΣΣΔ, που τελούσε υπό διάλυση χάρη στην ανασυγκρότηση (Περεστρόικα) του Γκορμπατσόφ, όσοι υποστήριζαν το σοσιαλισμό ήταν “Δεξιοί” και “συντηρητικοί”, ενώ ο Γέλτσιν και οι οπαδοί της παλινόρθωσης βαφτίζονταν “ριζοσπάστες”…

Στην Ελλάδα τα στελέχη που απανρούντνα το μαρξισμό (και την περιβόητη παυλίτσα -λενινισμός, που ακολουθούσε) θεωρούνταν ανανεωτές του. Το ΠΑΣΟΚ, εν τω μεταξύ, είχε ευτελίσει κάθε έννοια αριστεράς, όσο περισσότερο κράδαινε τον μπαμπούλα της Δεξιάς. Να έλεγαν άραγε και τότε “χτυπάτε το ΠΑΣΟΚ, γιατί θέλετε να έρθει ο Μητσοτάκης;”. Ασφαλώς και το έλεγαν…

Σε εκείνο το έδαφος, εκείνη τη χρονική συγκυρία, δημιουργήθηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, θεωρητικά για να γεφυρώσει το χάσμα της διασπασμένης Αριστεράς, αλλά στην πράξη για να γεφυρώσει το χάσμα της τελευταίας με το αστικό πολιτικό σύστημα -κι ας μην είχε έρθει ακόμα η ώρα όσων ονειρεύονταν από τότε κυβέρνηση, να βγουν στο προσκήνιο… Ο Ενιαίος Συνασπισμός έβαζε μπόλικο νερό στο κόκκινο κρασί των κομμουνιστών, κάνοντας μεταξύ άλλων λόγο για εθνικούς στόχους, παραγωγική ανασυγκρότηση, εκσυγχρονισμό και προοδευτικά μοντέλα ανάπτυξης…

Τρεις δεκαετίες μετά, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Η απομίμηση του ΠΑΣΟΚ -γιατί κάθε εποχή έχει και τη σοσιαλδημοκρατία που της αντιστοιχεί- που έλκει πολιτικά την καταγωγή της από τη διάσπαση του Ενιαίου Συνασπισμού, κρατώντας τον όρο στο όνομά της, το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, όπως λεγόταν, θυμήθηκε ξανά την προοδευτική συμμαχία, βαφτίζοντας τέτοια τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ που τραγουδάνε-εκλέγονται ακόμα και μπορεί να είναι ο επόμενος εταίρος. Αν και μπορεί τελικά η ιστορία να επαναληφθεί κι ως “τραγωδία”, με ένα μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ ΝΔ και Συνασπισμού. Κι ας φαίνεται τώρα κάπως μακρινό σαν ενδεχόμενο.

Σήμερα στήνουν στο Γαλάτσι μια κυβερνητική φιέστα για τα επίσημα εγκαίνια της προοδευτικής τους συμμαχίας. Ποιος ξέρει πόσες λέξεις ετοιμάζονται να ξε-χάσουν ξανά το νόημά τους; Πόσοι στίχοι και αρχαία οράματα θα επιστρατευτούν για να ντύσουν το παλιό με τη λάμψη της νιότης του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού; Πόσα κόκαλα του Κόκκαλη θα τρίξουν στον τάφο τους;

Θα ακούσουμε τη βαθυστόχαστη “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης”. Στις μέρες μας, προοδευτικό-αριστερό είναι…

Στις μέρες μας αριστερό είναι να προσκυνάς το ΝΑΤΟ και να βάζεις θεμέλια για την επέκταση των βάσεων. Στις μέρες μας αριστερά είναι η εφαρμογή των μνημονιακών νόμων, των ματωμένων πλεονασμάτων, να πανηγυρίζεις για τους μισθούς που είναι ακόμα κάτω από ό,τι ήταν το 09’… Αριστερό είναι να ξεπλένεις τους χρυσαυγίτες, γιατί τους χρειάζεσαι ως τεκμήριο της δικής σου “αριστεροσύνης”. Αριστερά είναι τα χημικά των ΜΑΤ, τα εργατικά δυστυχήματα -για τα οποία δε βγαίνουν καν στατιστικές- η κατεδάφιση του ασφαλιστικού και όσα φέρνουν τα δικαιώματα του λαού και της εργατικής τάξης πολλά χρόνια πίσω…

Η κυβερνώσα αριστερά -εντός εισαγωγικών- ως μετεξέλιξη του Συνασπισμού της Αριστεράς και της προόδου, ούτε Αριστερά είναι, ούτε πρόοδο φέρνει.

Στις μέρες μας Αριστερά -χωρίς εισαγωγικά- είναι όσα δεν είναι και όλα όσα μιμείται…