Με τις σημαίες της τάξης μας

Η ανεξαρτησία από το εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν συνιστά ούτε τακτική, ούτε συγκυριακή επιλογή. Αποτελεί αναπόδραστη και μη αμφίσημη πλευρά μιας συνολικής στρατηγικής θεώρησης που επιδιώκει τόσο τον τυπικό όσο και τον ουσιαστικό διαχωρισμό από τις διαδικασίες, τις πρακτικές και τις πολιτικές επιδιώξεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης στην χώρα, με τη εργατική τάξη να έχει γονατίσει οικονομικά και να έχει ηττηθεί πολιτικά, αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν συνειδητό ανάχωμα για την ανάπτυξη ενός ταξικού εργατικού κινήματος που θα συνδέσει στην πράξη τον πολιτικό με τον οικονομικό αγώνα και θα θέσει το ζήτημα της εργατικής εξουσίας με πραγματικούς όρους, με ευθύνη και πρωτοβουλία της πρωτοπορίας του.

Σε αυτό το πλαίσιο η επικείμενη απεργία της 30 Μάη είναι δυνατόν και επιβάλλεται να αποτελέσει το έναυσμα για να ανοίξει επιτέλους με όρους εργατικής πολιτικής η συζήτηση για τους τρόπους και τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσει το ταξικό εργατικό κίνημα προκειμένου να διαχωριστεί στην πράξη από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Το κριτήριο της πράξης είναι ιδιαίτερα σημαντικό και έχει διττή εκφορά η οποία αφορά:

1. Στον πλήρη διαχωρισμό σε επίπεδο διαδικασιών από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό που στο επίπεδο της τακτικής μεταφράζεται στην άρνηση κάθε συμμαχίας για οποιοδήποτε λόγο, εκλογικό ή άλλο, με τις εργοδοτικές και κυβερνητικές συνδικαλιστικές παρατάξεις

2. Στον πλήρη διαχωρισμό στον δρόμο από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό τόσο σε ότι αφορά σε χωροταξικό, ή ημερολογιακό επίπεδο όσο και σε ό,τι αφορά στις μορφές αγώνα που θα επιλέγει κάθε φορά το ταξικό εργατικό κίνημα και οι οποίες αυτονόητα επιβάλλεται να μην έχουν κανένα σημείο σύμπτωσης με τις «μεθόδους Μανιαδάκη» του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Αποτελεί αυτονόητο γεγονός για οποιονδήποτε έχει την ελάχιστη σχέση με το εργατικό κίνημα και τα εργατικά σωματεία πως τόσο η ΓΣΕΕ όσο και η ΑΔΕΔΥ συνιστούν δύο κοινωνικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά, άχρηστα μορφώματα τα οποία με την πάροδο των χρόνων και ειδικά στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης έχουν μετατραπεί σε εχθρικές προς τα εργατικά συμφέροντα κυβερνητικές και εργοδοτικές ενώσεις, που τις στελεχώνουν τα διαχρονικά παράσιτα του κράτους και της εργοδοσίας.

Ο ουσιαστικός και πραγματικός διαχωρισμός τόσο από την ΓΣΕΕ όσο και από την ΑΔΕΔΥ δεν εξαντλείται ωστόσο μόνο σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο αλλά εκτείνεται και στο πεδίο της συνδικαλιστικής κουλτούρας και των συνδικαλιστικών πρακτικών. Για να είμαστε σαφείς, ο συνδικαλισμός δεν συνιστά επαγγελματική δραστηριότητα και δεν ασκείται στο όνομα και ταυτόχρονα ερήμην της εργατικής τάξης. Επιπλέον ο εργατικός συνδικαλισμός δεν αποτελεί τρόπο και μέθοδο διαχείρισης της μιζέριας, της ήττας και της φτώχειας της εργατικής τάξης αλλά πολιτικό όπλο για την διάρρηξη και την ανατροπή της αστικής εξουσίας τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό πεδίο.

Επιπλέον, σε μια πολιτική περίοδο όπως αυτή που διανύουμε η όποια ωφέλεια υπήρχε σε παρελθόντα έτη από την κριτική συμμετοχή στις διαδικασίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχει προ πολλού απολεσθεί, και δεν υφίσταται πρόδηλα κανένας πρακτικός λόγος οποιασδήποτε σχέσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό του οποίου η ωφέλεια, αφορά μόνο όσους βρίσκονται στο payroll του κράτους και της εργοδοσίας. Πέραν τούτου ουδέν.

Σε ό,τι αφορά στη επικείμενη απεργία της 30^ης Μάη είναι προφανές ότι όποιος βρίσκεται στην όχθη των εργατικών συμφερόντων, είναι εργαζόμενος και είναι μέλος σε σωματείο δεν μπορεί παρά να συμμετέχει στην απεργία ακολουθώντας την απόφαση του σωματείου του. Η αποχή από την επικείμενη απεργία όπως και από κάθε απεργία δεν αποτελεί επιλογή.

Η προσδοκία ωστόσο παραμένει, η ηγεσία του ταξικού εργατικού κινήματος να μην λησμονεί ότι η πρωτοπορία της τάξης μας δεν κατασκευάζεται σε δοκιμαστικό σωλήνα αλλά απορρέει από την ίδια την κίνηση της πραγματικότητας. Από την αντιφατική και ταυτόχρονα πολεμική ροή της ταξικής πάλης. Υπενθυμίζεται εξάλλου, ότι στον πόλεμο η πρωτοπορία ματώνει, δεν διαπραγματεύεται.

Οι σημαίες της τάξης μας δεν αποχρωματίζονται, δεν δωρίζονται και δεν δανείζονται. Δεν υποτάσσονται στους συσχετισμούς και δεν γονατίζουν παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του ταξικού πολέμου.

Ακριβώς για αυτό, πέρα από πολιτικό λίβελο συνιστά και ιστορική ασέβεια να πορευόμαστε στους ίδιους δρόμους και να συναγελαζόμαστε στους ίδιους χώρους με τους φονιάδες της τάξης μας.

Έχει έρθει η στιγμή οι έφοροι της τάξης να πετάξουν τα περιβραχιόνια…..