Το αφήγημα τρόμου του Ιωαννικίου της Ιερουσαλήμ

Θα είχαν παρέλθει περίπου χίλια έτη από της αναλήψεως Του, όταν ο Ιησούς, κάποια Τετάρτη μεταξύ των ετών 1020 και 1080, εκσφενδόνισε από τους ουρανούς μια κοτρόνα και πέτυχε «τὸν Τάφον τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας» στην Ιερουσαλήμ. Αυτά μας αφηγείται ο Ιωαννίκιος, που επαγγελλόταν την εποχή εκείνη τον πατριάρχη των χριστιανών σ’ αυτή την ιερή πόλη. Όταν βρήκαν την κοτρόνα ο Ιωαννίκιος και οι χριστιανοί του ακόλουθοι, θεώρησαν ότι πρόκειται για θαύμα («Θεοῦ θέα θεῖον θαῦμα»). Πού να καταλάβουν με την πρώτη ότι επρόκειτο για μια επιστολή που τους την είχε εκσφενδονίσει από τον ουρανό ο Χριστός μέσα σε μια κοτρόνα!

«Τότε ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωαννίκιος», λέει σαν τριτοπρόσωπος αφηγητής ο ίδιος, «ἐσύναξεν ὅλους τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς καὶ ἅπαντας τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἔκαμαν δέησιν πρὸς τὸν Θεὸν τρία ἡμερόνυκτα γονυκλινῶς καὶ μὲ θερμὰ δάκρυα παρακαλοῦντες τὸν παντοδύναμον Κύριον». Μάζεψε, λοιπόν, όλη την εκκλησιαστική και χριστιανική του κουστωδία ο Ιωαννίκιος κι άρχισαν τις δεήσεις στο Θεό, κλαίγοντας για τρεις ημέρες και πεσμένοι στα γόνατα. Τα παρακάλια πιάσανε τόπο κι ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή από τον ουρανό: «Σηκώστε αυτή την πέτρα και δείτε τα γραμμένα θεϊκά λόγια». Τότε «ὁ Ἁγιώτατος Πατριάρχης» διεκήρυξε ότι επρόκειτο για πέτρινη επιστολή που την εκσφενδόνισε ο Χριστός από τον ουρανό. Έσπασε, λοιπόν, την κοτρόνα, βρήκε μέσα της τα «γεγραμμένα ἅγια λόγια» και αποφάσισε να γράψει ένα αφήγημα περί του γεγονότος με τίτλο «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ», το οποίο χαρακτήρισε ως «Διήγηση του μεγάλου και φρικτού μυστηρίου που συνέβη στην Αγία πόλη της Ιερουσαλὴμ στην Εκκλησία Σιών» :

Το ευσεβές πόνημα του Ιωαννικίου της Ιερουσαλήμ ανήκει πράγματι στο είδος των αφηγημάτων πρόκλησης τρόμου, δεδομένου ότι βρίθει τόσο πολλών ύβρεων, προσβολών και τρομοκρατικών απειλών κατά των χριστιανών, που αποτελεί θείο μυστήριο πώς μπόρεσαν να χωρέσουν σε μια κοτρόνα. Για το λόγο αυτό, και επειδή δεν είναι δυνατό να μεταφερθεί ολόκληρο το πολυσέλιδο υβρεολόγιο και οι τρομοκρατικές απειλές σ’ ένα κείμενο προς ανάρτηση σε ιστότοπο, είμαι αναγκασμένος να παραθέσω ορισμένα μόνο αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα από την «Αγία Επιστολή» του Χριστού, στην ελληνιστική γλώσσα του πρωτοτύπου, μεταφράζοντας μόνο λίγα στρυφνά σημεία στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα:

«Ἴδετε καὶ στοχασθῆτε, ἄνθρωποι μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅτι ἐὰν δὲν φυλάξητε τὴν Ἁγίαν μου Κυριακὴν ὅπου εἰς αὐτὴν ἀνεστήθην, θέλω ἀνοίξει τοὺς καταρράκτας τοῦ οὐρανοῦ καὶ θὰ βρέξω αἷμα μὲ φωτιὰν νὰ σᾶς κατακαύσω.

[…] Καὶ σεῖς, ἀφρονέστατοι καὶ ἀνόητοι καὶ φθονεροὶ εἰς τὴν καρδίαν, αὐτὴν τὴν ἡμέραν [την Κυριακή] τὴν καταπατεῖτε μὲ τὰ παμμίαρα ἔργα σας; Στοχασθῆτε, ἀφρονέστατοι, ὅτι θέλω κλείσει τὸν Οὐρανὸν νὰ μὴ βρέξῃ πλέον καὶ τὴν γῆν νὰ μὴ βλαστήσῃ χορτάρι οὔτε γεννήματα, ὥστε νὰ σπείρητε καὶ νὰ μὴ θερίζητε, διότι διάγετε πρός με κακῶς καὶ διεστραμμένως.[…] Ἐγὼ σᾶς ἔστειλα σημεῖα, χειμῶνας κακοὺς καὶ χιόνας, ἀκρίδας, ἀνέμους καὶ ἀστραπὰς φοβεράς, θανατικά, λοιμούς, σεισμοὺς φοβερούς, καὶ σεῖς ὡς λίθοι ἀναίσθητοι δὲν μετανοήσατε ἵνα εἰς πίστιν ἔλθει ἡ φθονερά σας καρδία καὶ ν᾿ ἀφήσητε τὰ κακά σας θελήματα. Τὴν Ἁγίαν Κυριακὴν καὶ τὰς μεγάλας μου ἑορτὰς τὰς καταπατεῖτε μὲ τὰ πονηρὰ ἔργα σας, υἱοὶ διαβόλου καὶ κληρονόμοι τῆς αἰωνίου Κολάσεως καὶ ὄχι τῆς βασιλείας μου. […] Ἐβουλήθην ὅμως νὰ σᾶς ἀφανίσω, ἀλλὰ διὰ τὰς παρακλήσεις τῆς Ἁγίας καὶ Ὑπεραγίας Μητρός μου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων μου σᾶς εὐσπλαγχνίσθηκα, καὶ διὰ πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Μητρὸς καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Προφητῶν καὶ Μαρτύρων καὶ Ὁσίων καὶ Δικαίων, δὲν σᾶς τιμώρησα διὰ τὰς βδελυρὰς πράξεις σας.»

Θέλησε, λοιπόν, ο Χριστός να αφανίσει τους χριστιανούς της Ιερουσαλήμ, αλλά τον παρεκάλεσε η «Αγία και Υπεραγία… και Πανάχραντη (= εντελώς αμόλυντη, άσπιλη, αγνή)» μητέρα Του καθώς και όλοι οι Άγιοι, οι Προφήτες, οι Οσιομάρτυρες κι οι συγκάτοικοί Του στο ουράνιο βασίλειο, κι έτσι υποχώρησε και δεν τους εξαφάνισε  για τις βδελυρές τους πράξεις. Και λίγο παρακάτω, αφού ο Χριστός  του Ιωαννικίου έχει φλομώσει τους χριστιανιούς στις ύβρεις και στις απειλές, έρχεται η στιγμή της νομιμοποίησης της εξουσίας των ιεραρχών και της τρομερής ποινής του αφορισμού με την οποία είναι εξοπλισμένοι και μπορούν να τιμωρήσουν τους αμαρτωλούς, μέχρι να τους συγχωρήσει ο παπάς που τους αφόρισε:

«[…] Το σώμα εκείνου που θα αφοριστεί δεν πρόκειται να λιώσει μέσα στη γη και ούτε η ψυχή του θα βρει ανάπαυση “εἰς τὸ αἰώνιον πῦρ τῆς κολάσεως”, μέχρις ότου τον συγχωρήσει ο ιερέας που τον αφόρισε.  Και αν τυχόν πεθάνει αφορισμένος, τότε την εξουσία να τον συγχωρήσει την έχει ο “αρχιερεύς”, (δηλαδή ο Ιωαννίκιος)· κι έτσι θα μπορέσει να λιώσει το σώμα του αφοριμένου  και θα συγχωρηθεί “εἰς τὸν αἰῶνα τὸν μέλλοντα ”». Η τρομοκρατία, όμως, δεν σταματάει εδώ… Μόνο που ο Χριστός της Επιστολής, πριν εκστομίσει τις υπόλοιπες τρομακτικές του απειλές, αισθάνεται την ανάγκη να απαριθμήσει σαν απατημένος καψούρης τα όσα έπαθε για λογαριασμό της αγαπημένης του, δηλαδή της ανθρώπινης φυλής: «για σένα υπέφερα «φρικτὰ Πάθη», και ακόμα “ἐμπτυσμοὺς καὶ κολαφισμούς” (= ροχάλες και χαστούκια), για σένα “ἐρραπίσθην” (= μου έριξαν μπάτσους), για σένα μου φόρεσαν κόκκινη (βλ. βασιλική) χλαμύδα για κοροϊδία και κράτησα καλάμι [αντί για βασιλικό σκήπτρο] και για να με γελοιοποιήσουν με ονόμασαν ψεύτη βασιλιά των Ιουδαίων. Για σένα κουβάλησα το Σταυρό […], για σένα πέθανα […] χύνοντας “τὸ πανάγιον αἷμά μου” για να ξεπλύνω τις αμαρτίες σου… Για σένα φόρεσα “τὸν ἀκάνθινον στέφανον” που μου γέμισε τρύπες το άγιο κεφάλι μου […]. Αλλά εσύ για ανταμοιβή σε όλα όσα σου πρόσφερα, βρίζεις και καταπατάς το Σταυρό και τα Πάθη μου».

Έτσι, λοιπόν, αφού η ανθρώπινη φυλή πρόδωσε την αγάπη και τις θυσίες του, ο Χριστός θα έπαιρνε την εκδίκησή του εναντίον των ανθρώπων και θα εξέδιδε κατά των αμαρτωλών την «φρικτή απόφασή» του:

«Πορεύεσθε οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ  διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Πορεύεσθε εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον, εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον εἰς τὴν γενεὰν τοῦ πυρὸς μαζὶ μὲ τὸν πατέρα σας τὸν διάβολον. Δι᾿ αὐτὸν ἐδουλεύσατε, δι᾿ αὐτὸν ἐκοπιάσατε εἰς τὴν ζωὴν σας καὶ αὐτὸν ἀπολαύσατε. […] Ὑπάγετε τώρα νὰ κατακαίηται ὁ λάρυγγάς σας ἀπὸ φωτιὰ ἀσβέστων εἰς τὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα, μαζὶ μὲ τὸν πατέρα σας τὸν διάβολον».

Όποιος αμαρτωλός απορεί για το λόγο που ο Χριστός διέταξε επιστολικώς «να κατακαίγεται ο λάρυγγάς του από άσβεστη φωτιά στον αιώνα τον άπαντα, μαζί με τον πατέρα του τον διάολο», ας μάθει ότι αυτό συμβαίνει επειδή τις Τετάρτες και τις Παρασκευές τρώει «κρέας καὶ ὀψάριον» κι ό,τι άλλο θέλει ο διάολος, χωρίς να σκέφτεται ότι την Τετάρτη παραδόθηκε ο Χριστός στα χέρια των Ιουδαίων και την Παρασκευή πέθανε χύνοντας το αίμα του πάνω στο Σταυρό: «Για σας σταυρώθηκα κι εσείς την Αγία ημέρα της Παρασκευής τρώτε “κρέας καὶ ὀψάριον”, σαν άγρια γουρούνια κι όχι σαν άνθρωποι χριστιανοί. […]  “Κατηραμένος καὶ ἀφωρισμένος καὶ ἀσυγχώρητος ὁ λάρυγγας ὅπου καταλύει τὴν Τετάρτην καὶ Παρασκευὴν κρέας καὶ ὀψάριον χωρὶς σωματικῆς ἀσθενείας”».

[Λοιπόν, φίλοι μου, την πάτησα. Τώρα θυμήθηκα ότι κάθε Παρασκευή έχει «λαϊκή αγορά» στη γειτονιά μου και ψωνίζω αργά το μεσημέρι σαρδέλες —τότε πέφτει η τιμή τους. Κι ύστερα, τις καταλύω τηγανητές με σαλάτα, αλλά ευτυχώς ο Χριστός του Ιωαννικίου της ιεράς Ιερουσαλήμ δε λέει τίποτα για τις σαλάτες, αλλιώς θα γινόταν μπουρλότο ο λάρυγγάς μου.]

Στη συνέχεια, εκσφενδονίζει άλλες τρομερότατες απειλές ο Ιησούς:

«Στοχασθῆτε ὅτι θέλω ἀνοίξει τοὺς καταρράκτας τοῦ οὐρανοῦ, νὰ βρέξω νερὸ κοχλᾶτο εἰς τὰς δέκα Φεβρουαρίου καὶ κανεὶς δὲν θὰ ἠξεύρῃ, καὶ θέλω ῥίψῃ θηρία πτερωτὰ καὶ ἀνήμερα νὰ σᾶς καταφάγουν, καὶ νὰ φωνάζητε ὁ εἰς τὸν ἄλλον: “Ἐβγᾶτε σεῖς οἱ ἀποθαμένοι νὰ ἔμβωμεν ἡμεῖς οἱ ζωντανοὶ διότι δὲν ἠμποροῦμεν πλέον νὰ ὑποφέρωμεν τὴν ὀργὴν τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ καὶ τὸν θυμόν του”. Καὶ πάλιν λέγω, θὰ πέμψω σκότος ἀστραπὰς καὶ βροντάς, νὰ σᾶς κατακαύσω καὶ νὰ μὴν σᾶς λυπηθῶ».

Φαντάζομαι ότι θα έγινε χαμός στις δέκα Φεβρουαρίου εκείνης της χρονιάς: Να ανοίγουν οι ουρανοί και να πέφτουν κοχλαστοί καταρράκτες που κατάκαιγαν τα πάντα. Και συγχρόνως να ίπτανται και να εφορμούν πάνω στους αμαρτωλούς τα  φτερωτά κτήνη για να τους κατασπαράξουν κι απόκοντα να εγείρονται τα ζόμπι εκ των τάφων κατόπιν παρακλήσεως των ζωντανών, επειδή δεν μπορούσαν να αντέξουν την οργή του Παντοκράτορα. Και να πέφτουν στο σκοτεινό σκηνικό αστραπές και βροντές! Ρε, τον ρουφιάνο τον Ιωαννίκιο και τον Παντρομοκράτη Χριστό του! Κι ύστερα κατηγορούν άλλους για τρομοκρατία, κι όχι τον Χριστό για την 10 Φλεβάρη κι όλους τους πολιτικούς απογόνους του Ιωαννικίου που χρησιμοποίησαν αυτή την επιστολή για να τους ψηφίσουν οι μεμαλακισμένοι! Τέλος πάντων. Μετά τον Τρόμο της δεκάτης του Φλεβάρη, όλα όσα ακολουθούν στην επιστολή είναι απλές οδοντόκρεμες:

«Εάν δεν κόψετε τις αμαρτίες θα δείτε τα φοβερά μου σημεία και θα τρομάξετε από την οργή μου, που ο ουρανός θα τρέμει, η γη θα σείεται, ο ήλιος θα σβήσει, η σελήνη και τα άστρα θα πέσουν, η θάλασσα θα βρωμίσει, τα πηγάδια θα ξεραθούν και σεις θα τρέμετε όπως τα φύλλα του δέντρου και δεν θα έχετε καθόλου ανάπαυση». Κι ακολουθούν άλλα τρομοκρατικά θρησκευτικά κλισέ τρίτης κατηγορίας περί «ουρανίων ταγμάτων» που κατεβαίνουν καβάλα στα σύννεφα  και περί κλαυθμού και τριγμού των οδόντων,  μέχρι να φτάσουμε στην πρώτη ανατροπή του επιστολικού αφηγήματος:

«Καὶ πάλιν λέγω διὰ τὴν ἁγίαν μου ἐπιστολήν, ὅτι δὲν ἐγράφη ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὸν πατέρα μου τὸν ἐπουράνιον» .

Δηλαδή ο Θεός έγραψε την επιστολή; Τότε ποιος είναι ο ρόλος του Χριστού στο αφήγημα; Γιατί λέει «την αγία μου επιστολή», αφού την έγραψε ο πατέρας του; Όποιος το βρει κερδίζει, ενδεχομένως, μια άφεση αμαρτιών για εξωγαμιαίο απαύτωμα, εκτός αν το τοιούτο επισυμβεί Τετάρτη ή Παρασκευή, ή αυτός καταλύσει τις ημέρες αυτές τίποτε μπριζόλες, γαύρους ή έτερο οψάριον, οπότε πηγαίνει στράφι το συγχωροχάρτι και τον παίρνει ο διάολος εις τον αιώνα τον άπαντα. Ας διαβάσουμε όμως τη συνέχεια, επειδή νομίζω ότι μας οδηγεί στη λύση του προβλήματος περί του συγγραφέως της επιστολής και του ρόλου του Χριστού.

«Καὶ ὅποιος ἄνθρωπος εὑρεθεῖ νὰ φλυαρήσει διὰ τὴν ἁγίαν μου ἐπιστολὴν καὶ νὰ εἰπεῖ ὅτι εἶναι ἀπὸ χέρι ἀνθρώπου νὰ εἶναι ἐπικατάρατος καὶ ἡ ψυχή του νὰ εἶναι μετὰ τοῦ Ἰούδα τοῦ προδότου καὶ νὰ κληρονομήσει τὸ ἀνάθεμα Σοδόμων καὶ Γομόρρων καὶ νὰ βασανίζηται εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

Καὶ πάλιν λέγω, ὅτι ὁποῖος δὲν δεχθεῖ τὴν ἁγίαν μου ἐπιστολὴν μὲ ὅλην τὴν καρδίαν, νὰ κληρονομήσει τὴν γεέννα τοῦ πυρὸς τὴν ἀσβέστων, ἐπειδὴ δὲν ἐπίστευσε τὴν ἐπιστολὴν τοῦ ποιητοῦ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἀλλ᾿ εἶπεν ὅτι δὲν εἶναι γεγραμμένη ἀπὸ τὸν πατέρα μου.

Καὶ πάλιν λέγω ὅτι ὁποῖος ὑβρίζει τὸν Ἱερέαν τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καὶ δὲν τὸν ἀγαπᾷ καὶ δὲν τὸν εὐλαβεῖται ὡς πανάγιον τοῦ Θεοῦ ὑπηρέτην, ὅπου τὸ ἅγιον πνεῦμα κατέβη εἰς τὴν κεφαλήν του, θέλει νὰ δώσει μεγάλην ἀπολογίαν τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ὥραν τῆς κρίσεως.»

Συνοπτικά: Όπως φαίνεται, οι χριστιανοί της Ιερουσαλήμ δεν ήταν τόσο ευήθεις ώστε να χάψουν το παραμύθι περί αγίας επιστολής γραμμένης από το Χριστό μέσα σε μια κοτρόνα κι άρχισαν να «φλυαρούν» ότι την έγραψε ο ίδιος ο Ιωαννίκιος, οπότε αυτός, συνεχίζοντας το ίδιο τρομοκρατικό παραμύθι, συνέχισε να χρησιμοποιεί το Χριστό για να απειλήσει τους αμφισβητίες:

«Και όποιος φλυαρήσει και πει ότι η αγία μου επιστολή είναι γραμμένη από χέρι ανθρώπου να είναι καταραμένος […] και να βασανίζεται στο πυρ το αιώνιο που προορίζεται για το διάβολο και τους αγγέλους του.

Και πάλι λέω ότι όποιος δεν δεχτεί ως πραγματική την αγία μου επιστολή ολόψυχα τον καταδικάζω να καεί στο άσβεστο πυρ της κόλασης, επειδή δεν πίστεψε ότι πρόκειται για επιστολή που την έγραψε ο δημιουργός του ουρανού και της γης…

Και πάλι λέω ότι όποιος βρίζει τον “Ιερέα του Θεού του Υψίστου”», δηλαδή τον ίδιο τον Ιωαννίκιο, «και δεν τον αγαπά και δεν τον σέβεται ως εκπρόσωπο του Θεού ευλογημένο από το άγιο πνεύμα θα υποστεί βαριά καταδίκη από το Θεό την ημέρα της κρίσης…

Και ξαναλέω, αλλοίμονο σ’ εκείνους τους γονείς που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στην “Ἁγίαν Ἐκκλησίαν”, γιατί είναι καλύτερο να μη τα γεννούσαν, ώστε να μην υποστούν φρικτή καταδίκη από τον φοβερό δικαστή την ημέρα της κρίσης».

Κι εδώ πλησιάζουμε στη δεύτερη και τελική ανατροπή, όπου ο συγχυσμένος Ιωαννίκιος, υποκαθιστά στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση τον Χριστό της επιστολής, αποκαλύπτοντας, μάλλον, ότι δεν την έγραψε ούτε ο Χριστός ούτε ο Θεός, αλλά τη μηχανεύτηκε η αυτού εξοχότητα ο Ιωαννίκιος, για να βρίσει και να  τρομοκρατήσει τους χριστιανούς της Ιερουσαλήμ που τον τον αμφισβητούσαν:

«Διὰ τοῦτο ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλὸς τοῦ Χριστοῦ Πατριάρχης Ἰωαννίκιος σᾶς παρακαλῶ ἀγαπητὰ τέκνα μου, […] μὲ ὅλους τοὺς ἀρχιερεῖς ὅπου ἐξήγησαν τὴν Ἁγίαν ταύτην Ἐπιστολὴν καὶ τὴν ἔστειλαν εἰς τὸν κόσμον, ὅπως τὴν δεχθεῖτε μετὰ πάσης προθυμίας.

Καὶ εὐλογημένος ὁ ἄνθρωπος ὅπου τὴν ἔχει εἰς τὸ σπίτι του δὲν θέλει τοῦ συμβεῖ ποτὲ κανένα κακόν, οὔτε τοῦ ἐγγίσει ὁ διάβολος τὰ πράγματά του, καὶ τὸν δέχεται εἰς τὴν βασιλείαν του.

Εἰς δόξαν τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»

Δεν ξέρω αν ο Ιωαννίκιος αποτελεί μεσαιωνικό πρόγονο της μεταμοντέρνας αφηγηματολογίας, αλλά αυτός ο εγκιβωτισμός της πρωτοπρόσωπης αφήγησης του Χριστού στο ψευδο-τριτοπρόσωπο αφήγημά του και η παρουσίαση του μυθεύματός του ως μη μυθοπλασίας (non fiction) τον αναδεικνύει σε μέγιστο απατεώνα. Το τρομοκρατικό του αφήγημα μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο κάθε σύγχρονος ιεράρχης όπως και κάθε αστός πολιτικός, ιδιαιτέρως αν εμφορείται από φασιστική ιδεολογία, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους έμφοβους χριστιανούς και να τους οδηγήσουν στην θρησκευτική και πολιτική τους πελατεία. Ένα πλήθος χριστιανικών οργανώσεων και ιστότοπων αναδημοσιεύει την επιστολή του Ιωαννικίου μαζί με κάποιες άλλες, όλες τους «γραμμένες από το Χριστό».  Αυτές διαφήμισε και πούλησε ο μπουρδολόγος πολιτευτής Βελόπουλος προς τους πολυπληθείς χριστιανούς ακροατές του, μαζί με τις αλοιφές του προς λαμπυρισμό της φαλάκρας. Και σκίζει τα τηλεοπτικά ιμάτιά του, ορκιζόμενος πως δεν είναι απατεώνας, αλλά πως προσπαθεί να σώσει  τους χριστιανούς από τους άθεους πολιτικούς. Έτσι, περίπου 240.000 από αυτούς τους ευήθεις χριστιανούς, τον πίστεψαν και τον ψήφισαν, ιδιαιτέρως εκείνοι που πάσχουν από πολιτικό αλτσχάιμερ. Και από τέτοιους είναι γεμάτη η Ελλάδα.