Το άλλο βιτριόλι, το ναζί

Μωρέ καλά το ψυλλιάστηκα κι εγώ, κι ευτυχώς πολλοί άλλοι, πως μετά την τρομακτική επιτυχία του φετινού Φεστιβάλ της ΚΝΕ, εκείνο το χάσταγκ «#ΚΚΕ εκτός νόμου», που κυκλοφόρησε σχεδόν αμέσως μετά, ήταν εναρκτήριος συριγμός προς τα φίδια τα ναζιστικά να βγουν και να έρπουν ανάμεσα στα παιδιά. Κι ενώ μια φρικτή βιτριολίστρια μονοπωλεί δυο εικοσιτετράωρα τις οθόνες και τα πρωτοσέλιδα στη δίκη της που άρχισε, το άλλο βιτριόλι το χρυσαυγίτικο άρχισε να πιτσιλάει την κοινωνία ολάκερη ξανά. Η τρομακτική, ξαναλέω, επιτυχία της ΚΝΕ τρόμαξε τελικά αυτά τα δηλητηριασμένα μαύρα νιάτα, που σαν τα σκυλιά τα ξαμόλησαν απ’ τα κελιά τους, τα φασιστοειδή, για να φτιάξουν κλίμα λίγες μέρες πριν από την επέτειο ενός χρόνου από την καταδίκη τους.

Το άτυχο θύμα της ψυχρής κι αμετανόητης βιτριολίστριας ήταν όντως απροστάτευτο κι αμέριμνο κι ενήλικο, που ένα πρωί πήγαινε στη δουλειά του. Τα θύματα όμως της ναζιστικής οχιάς γιατί να είναι απροστάτευτα, ανήλικα, μέρα μεσημέρι στα ΕΠΑΛ, όπου ξαναπατάνε, υποτίθεται με έστω ελλιπή υγειονομικά μέτρα, μετά από πολύ καιρό για διά ζώσης μάθημα; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Είναι τσεκουράτο σαν την πραγματικότητα και εξοντωτικό για όποιον επιχειρεί να το απαντήσει με συριγμούς σαν του υφυπουργού Συρίγου. Γιατί αν δεν το κατάλαβε στην απελπισμένη του απόπειρα – με το σόφισμα καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται – να εξισώσει τους θύτες με τα θύματα, είναι ο συριγμός του που τον εξομοιώνει με τα φίδια! Γιατί όταν τα φίδια του ναζισμού, το βιτριόλι του φασισμού σηκώνουν κεφάλι, δεν έχει σημασία το πού στέκεσαι, η απόσταση από το δηλητήριο, αλλά με ποιους είσαι. Και υπουργός και Παιδείας ίση απόσταση από ναζιστόπαιδα και παιδιά, όχι απλώς δεν γίνεται να κρατήσεις, αλλά παρακαλάς να είναι κόκκινα τα παιδιά, όσο η αγάπη για τη ζωή, για το φως, για τον ήλιο του μέλλοντός τους, ώστε να μην ντρέπεσαι που προστατεύεις το σκοτάδι.

Είναι πια ξεκάθαρο, ακόμα και στα μωρά, πως η ευρωενωσιακή πολιτική του φανατικού αντικομμουνισμού, η οποία καλλιεργείται κοντά δυο δεκαετίες επί του εδάφους της δήθεν πάλης κατά του ολοκληρωτισμού (τι Χίτλερ τι Στάλιν στην αρχή, κι ύστερα η γιορτή στις 23 Αυγούστου για τα… θύματά τους) περνάει τώρα σε ταχύρρυθμη φάση υλοποίησης. Που σημαίνει ξαμόλημα του φασισταριού, κάλυψη των ταγμάτων εφόδου από τα σώματα ασφαλείας, ή και από αδρανείς, ανεπαρκείς, ή και εγκάθετους διευθυντές σχολείων, ΕΠΑΛ, και άλλων τόπων όπου συχνάζουν οι επικίνδυνοι νέοι που τους έλεγαν αλήτες κατά τον ποιητή, όταν σήκωναν ανάστημα στο ναζιστικό σταυρό, ίδιοι με την άνοιξη, αυτοί όμως ως φέροντες το σταυρουδάκι του ήλιου.

Τι να σου κάνει όμως ο Ελύτης απέναντι σε κοτζάμ υπουργό. Ο νομπελίστας αστός ήτανε, αλλά ίσες αποστάσεις ευτυχώς δεν κράτησε …Άξιον εστί. Οπότε είμαστε πάλι στην αρχή, δηλαδή εκεί που πρέπει. Μαζί με όλους όσοι δεν ονειρεύονται να μοιάσουν του Κασιδιάρη και του Ρουπακιά, μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι και γονείς κι ο ντουνιάς ολόκληρος, που θέλει στο σχολείο βιβλίο κι υπολογιστή, μυαλό και καρδιά ανοιχτή, κι οργανώνεται για να μη θρηνήσει έναν ακόμα Παύλο, έναν Λουκμάν, έναν Γιώργο, μια Μαρία, την ώρα του μαθήματος, του σχολάσματος ή της σχόλης. Εδώ είμαστε λοιπόν!

Με σημαίες και με ταμπούρλα και με τραγούδια, κι έξω απ’ τα σχολεία και μέσα στα σχολεία, αλλά πάντα απέναντι στα φίδια. Τα ιδεολογικά, κολοβά και πάντα σερνάμενα.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 2-3/10/2021

Το Σκίτσο είναι του Βάη