Το αναγνωστικό της δυστοπίας

Αυτό είναι το καλοκαίρι της δυστοπίας. Θέρος που θερίζει όνομα και πράγμα. Είναι όμως συνάμα και μια δυστυχώς αποστομωτική απάντηση σ’ αυτούς που επιμένουν μόλις ακούσουν τη λέξη κομμουνισμός, πολύ περισσότερο αν ακούσουν και μισό επιχείρημα κι απαίτηση δικιά μας για προστασία του λαού και των δικαιωμάτων του, αμέσως μας πετάνε στα μούτρα τα περί κομμουνιστικής ουτοπίας. Ετσι όταν στο ζόφο της πανδημίας αθροίζεται κι ο ζόφος της ασφυξίας, στο δάσος, στη θάλασσα, στην παραλία, στο σπίτι, στο γραφείο, στο χωράφι από φωτιές, σεισμούς, λοιμούς και πλημμυρικούς καταποντισμούς, οι θησαυρίζοντες από τη δυστοπία επαίρονται ότι είναι οι ήρωες επειδή οι πρώην και νυν επενδυτές του τρόμου δε μας καθάρισαν απευθείας με μαντσέτες ή μυδράλια. Γιατί μέρες Χιροσίμα και Ναγκασάκι, η ατομική βόμβα όχι μόνον δε σταμάτησε την επέλαση του στρατού του Κερδώου Ερμή, αλλά έφτασε να δοκιμάζει και ναπάλμ και λευκό φώσφορο και εμπάργκο και μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά, που τα διαφήμισε και με ταινίες, κι έκοψε κι ακριβό εισιτήριο.

Δεν ξέρω τι λέει το λεξικό για τη δυστοπία, ούτε και με νοιάζει. Μου αρκεί για να κατανοήσω τι σημαίνει η εξωφρενική οδηγία προστασίας του πληθυσμού, η πασπαλισμένη με επιστημοσύνη και πινακίδια με τα όρια των καρκινογόνων σωματιδίων που εισπνέονται μαζί με τα σωματίδια της Δ μετάλλαξης του κορονοϊού, σε συνθήκες παρατεταμένου καύσωνα των 45 – 47 βαθμών του φωτισμένου Κελσίου: Κλείστε πόρτες και παράθυρα, φορέστε μάσκες και μαντήλια και μες στο σπίτι και όπως λένε και στους αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους, «μην αναπνέετε…»! Το μυαλό μου δεν έχει φυράνει κι αναλαμβάνω την ατομική ευθύνη να το υπερασπιστώ που δεν καταλαβαίνω τη συμβουλή. Προφανώς δεν απευθύνεται σε κάποιον που μπορεί με όποιο μέσο να φύγει σε απόσταση ασφαλείας από την κόλαση. Παραλήπτες είναι οι πολλοί, ενδεχομένως μαζεμένοι σε δυο τριπλά δωμάτια, σε υπόγεια και βιοτεχνίες κι άλλους άθλιους τσιμεντότοπους οικίας κι εργασίας, χωρίς ηλεκτρικό από διακοπή ή από φτώχεια, ενδεχομένως και με κομμένο, έστω για λίγο, νερό, χωρίς κλιματισμό και χωρίς μόνωση σε τοίχους και ταράτσες που καλούνται για να επιζήσουν και να γλιτώσουν …τα πλεμόνια τους, να περάσουν σε …αυτοασφυξία. Να κλειστούν σα ψάρια σ’ ενυδρείο, όπου το νερό βράζει στους 47 βαθμούς και να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους χωρίς να ακούγονται. Αυτή είναι η δυστοπία της δυστοπίας.

Το πιο εξοργιστικό είναι ν’ ακούς τα δύο λεγόμενα κόμματα εξουσίας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να επιδίδονται στη λεηλασία της νοημοσύνης μας, μετρώντας νεκρούς κι επιζήσαντες σα να είναι ολυμπιακό μετάλλιο. Κι αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει ρίξει την άθλια αστική καπιταλιστική εκδοχή της πολιτικής στα τάρταρα της βαρβαρότητας. Βάζουν τις ντουντούκες τους στην αλάνα της κόλασης να γκαρίζουν σαν οχτάχρονα που παίζουν σκοτώνοντας στο play station, «κοίτα κοίτα, εσύ έχεις 100 νεκρούς κι εγώ κανέναν…», για να μην πω και τα υπόλοιπα χοντρά για τις μοιρολογίστρες των media, που κλαίνε επειδή κάηκαν οι παράδεισοι όπου θα γίνονταν επενδύσεις. Εκεί, σ’ αυτό το σημείο, κανείς δε θα δείξει σε πινακάκια, πόσο φθηνότερη είναι για τον επενδυτή η καμένη γη σε σχέση με την πράσινη, που ως ανάπτυξη σκοτώνει τον πραγματικό παράδεισο για να πουλήσει μετά ακριβά τον τεχνητό.

Η υποδομή του εγκλήματος που καταλήγει σε δυστοπία, η ρίζα του προεπιλεγμένου ή οπορτουνιστικού κακού ως κερδοφόρου δρόμου επιβολής της εξουσίας και του θανάτου με ταξικά κριτήρια, είναι γερά θεμελιωμένη στον καπιταλισμό. Κι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο διαβάζεται στους πίνακες των χρηματιστηρίων. Διαβάστε τους και θα δείτε πως η δυστοπία έχει το αναγνωστικό της. Καίγεσαι κι ανεβαίνει και η τιμή του ρεύματος κι οι μετοχές ενέργειας. Κάνει σεισμό κι ανεβαίνει η μετοχή των κατασκευαστικών. Το ιδιωτικό νερό φτάνει για να βρέξεις τη γλώσσα σου αλλά δεν περισσεύει για να μη μαραθεί η γλάστρα στο μπαλκόνι. Αν αναπνεύσουμε σα δράκοι, θα τους κάψουμε, δε θα μας κάψουν.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 7-8/8/2021