Το ανθρώπινο πνεύμα…

Ένα απεριόριστο κι ανεξάντλητο διάστημα δίχως αρχή και τέλος είναι το ανθρώπινο πνεύμα… Κι είναι το άστραμμα, η σπίθα και η φωτιά που κατέχει τη δυνατότητα να αναγεννά σκέψεις, ιδέες, αναπολήσεις, στοχασμούς κι ιδεολογίες γιατί αποτελεί το ουσιώδες στοιχείο της δημιουργίας, την ψίχα και την πεμπτουσία μιας ποιοτικά ανώτερης πραγματικότητας… Κι ως πυρήνας του σύμπαντος αναπτύσσεται, ωριμάζει κι ολοκληρώνεται μέσα στον κυκεώνα των βιωμάτων, της δοκιμασίας και των σύντονων εμπειριών των δραματικών γεγονότων που σημαδεύουν ανεξίτηλα την επικαιρότητα στην τυρβώδη ροή του πανδαμάτορα χρόνου… Κι ανηφορίζει τους ορίζοντες με θετικότητα και οπτιμισμό παρακάμπτοντας με επιδεξιότητα τη δύσμορφη βούληση και τις αυθαίρετες επιλογές της επικρατούσας συνήθειας, της τάσης που αντιτίθεται κι αντιστρατεύεται συνειδητά κάθε πρόοδο, βελτίωση κι εξέλιξη με πρόδηλο σκοπό την αποδυνάμωση και τον αφανισμό της ελπίδας, του ελεύθερου φρονήματος, της πεποίθησης και της βεβαιότητας των μυημένων συνειδήσεων…

Καθήκον κι ηθική υποχρέωση του γνήσιου ανθρώπου είναι να φιλοσοφεί και να διαλογίζεται, να μελετά και να στοχάζεται για τις αφετηρίες αλλά και για την πορεία των φαινομένων, για τα υπερκόσμια προνόμια και τη φτώχεια, για τις απρόσμενες χαρές και τις αναπάντεχες λύπες, για την ορθοφροσύνη αλλά και την ανεπάρκεια που μαστίζει τη γη, έτσι ώστε να κατέχει πάντα τη δυνατότητα να απορρίπτει και να αποβάλλει χωρίς δισταγμό όλα εκείνα τα ατελή κι επιζήμια στοιχεία που δε συνάδουν και δε συμβαδίζουν με την ανεξαρτησία, με την ελευθερία και με τον οίστρο της ανθρώπινης ψυχής…

Κανένας θεός και κανένας άνθρωπος δε μπορεί να σταθεί απέναντι στους απαράβατους νόμους του σύμπαντος, όμως η αποκρουστική εξουσία δείχνει συχνά το αληθινό της πρόσωπο κι αποκαλύπτει την άμετρη λογική που επικρατεί σ’ αυτή την αγεφύρωτη αντίθεση που υπάρχει, στο αγεφύρωτο χάσμα που το ονοματίσαμε ζωή ή ζωή των άλλων… Ο χρόνος παρέρχεται ορμητικά κι εσπευσμένα κι αυτός ο ακαταστάλακτος κι αμετανόητος κόσμος συνεχίζει απερίσπαστος κι ανεμπόδιστος να συσσωρεύει αχαλίνωτο πλούτο για τους λίγους και να παράγει αντίστοιχα ανελέητη κι ακαλαίσθητη φτώχεια για τους πολλούς…

Κι αν δε μπορείς ακάματε άνθρωπε να κερδίσεις μια αθανασία για τη φθαρτή σου ύπαρξη, τότε αγωνίσου με συνέπεια και πίστη για να κατακτήσεις εκείνη την ακρώρεια του πνεύματος που θα σου δώσει τη δυνατότητα να οραματιστείς, να εναντιωθείς και να αναμετρηθείς στο πεδίο της μάχης για να οικοδομήσεις τον αληθινό παράδεισο επί της γης, γιατί οι μεγάλες αλήθειες φανερώνεται μόνο σ’ εκείνους που έχουν αίσθηση, επίγνωση κι ελευθερία σκέψης για την επινόηση ιδεών, τέτοιων που να βρίσκονται σε αρμονία και σε απόλυτη συμφωνία με την αιτιοκρατία και με τη φυσική αναγκαιότητα… Μην ενδώσεις λοιπόν και μην υποχωρήσεις ποτέ στη σκοτεινή φύση των πραγμάτων που τη βάφτισες θεό κάποτε, γιατί οι αυτούσιοι κι οι αψευδείς άνθρωποι με τη διαρκή αναρρίχηση του πνεύματός τους κάποια στιγμή θα μετοικήσουν στους ουρανούς κι οι θεοί μοιραία θα καταποντιστούν στη γη και θα οδοιπορούνε σαν τους εξαντλημένους μέτοικους, ανίσχυροι κι ηττημένοι πάνω στη φρυγμένη γη, στη σκόνη, στα ερείπια και στον κοπετό… Κι απ’ αυτή την κρίσιμη μεταστροφή, θα υπάρξουν οι αναγκαίοι όροι για να ριζοβολήσουν σ’ ολάκερη την οικουμένη η ελπίδα, η ειρήνη κι η ελευθερία, για ν’ απλώσουν φύλλα και κλαδιά κι ευωδιές, για να ανακαλεστεί στη συλλογική μνήμη το καθολικό αίτημα για τις ανεκτίμητες αξίες και για τα σεβαστά προνόμια του απλού ανθρώπου, για το αίσθημα του δικαίου που πρέπει να εδραιωθεί στο αλύτρωτο χώμα, για να ευνοηθούν επιτέλους οι σεμνές κι οι ταπεινές συνειδήσεις, για ν’ απολαύσουν οι άχαροι κι οι τυραννισμένοι την εξαίσια χαρά και την ευεργεσία των γαλάζιων οριζόντων, την απαραποίητη ποίηση του απείρου, την επίδοση, τη βελτίωση και το ζωτικό κέρδος, το αγαθό δικαίωμα κι όλα εκείνα τα πλεονεκτήματα που προσφέρει απλόχερα στους θνητούς η θετή μας μητέρα γη…