Το αντίτιμο

Οι πανηγυρικές εκδηλώσεις που τίμησαν το «τιμώμενο κράτος» στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης τελείωσαν. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, τιμήθηκαν, ξεναγήθηκαν, φιλοξενήθηκαν και υποσχέθηκαν. Οι κυβερνητικοί παράγοντες και εκπρόσωποι φωτογραφήθηκαν, καμάρωσαν και διαλάλησαν επενδύσεις και επερχόμενη ανάπτυξη. Όλοι έδειχναν να είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι. Προφανώς κανένα από όλα αυτά τα σημαντικά πρόσωπα, ημεδαπά ή αλλοδαπά, δεν έδειξε όρεξη να ασχοληθεί με το κόστος της γιορτινής ατμόσφαιρας. Όχι το επουσιώδες κόστος των τελετών, των εορτασμών και των εικόνων. Για το άλλο το κόστος μιλούμε, εκείνο των ανταλλαγμάτων και των υποχρεώσεων. Το αντίτιμο, ετούτης της «επιτυχίας».

Το αντίτιμο αχνοφαίνεται στο βάθος του σκηνικού. Έχει δε το χρώμα του αίματος και του θανάτου. Του πολέμου με άλλα λόγια. Οι ενδείξεις για πλήρη και ενεργή συμμετοχή της χώρας μας στις εκστρατείες που απεργάζονται ΝΑΤΟ και ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή πυκνώνουν με γεωμετρική πρόοδο. Στην ανατολική Μεσόγειο, εκεί όπου τον τελευταίο μήνα έχουν συγκεντρωθεί ισχυροί ναυτικοί και αεροπορικοί στόλοι, τα επεισόδια είναι καθημερινά. Το βράδυ της 17^ης Σεπτεμβρίου ένα ρωσικό αναγνωριστικό αεροσκάφος, από αυτά που παρακολουθούν τις εκτοξεύσεις πυραύλων και προσδιορίζουν την πορεία τους ώστε να μπορέσει να τους αναχαιτίσει η αντιαεροπορική άμυνα, «χάθηκε» από τον ουρανό με τους 15 ανθρώπους του πληρώματός τους. Οι Αμερικανοί γνώριζαν τι είχε συμβεί: Το έριξαν, δήλωσαν από την πρώτη στιγμή, «κατά λάθος», οι Σύροι. Την ώρα εκείνη βρισκόταν σε εξέλιξη αεροπορική επίθεση των ισραηλινών εναντίον θέσεων στην Λατάκια, πολύ κοντά στις ρωσικές εγκαταστάσεις. Η δε γαλλική φρεγάτα Auvergne εκτόξευε αντιαεροπορικούς πυραύλους εναντίον απροσδιόριστων αεροπορικών στόχων. Οι ισραηλινοί, μέσα στο χάος χρησιμοποίησαν ως «ασπίδα» το ρωσικό αεροπλάνο με πρόθεση να μπερδέψουν την αεράμυνα. Και το πέτυχαν…

Οι επιθέσεις των ισραηλινών στενά συνδεδεμένες με τις στρατιωτικές κινήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, έγιναν παρά τη συμφωνία μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν για εκτόνωση της έντασης στο μέτωπο του Ιντλίμπ με τη δημιουργία αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης και τον αφοπλισμό των πλέον ριζοσπαστικών ισλαμικών ομάδων. Ή, καλύτερα, έγιναν για να την υπονομεύσουν. Προφανώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν ικανοποιούνται με «συμφωνίες». Θέλουν αίμα και θάνατο μέχρι να επιβάλουν την θέληση και την πολιτική τους.

Δεν πρόκειται για έναν πόλεμο που δε μας αφορά. Γίνεται σε γειτονική χώρα, πολύ κοντά σε εμάς. Επιπρόσθετα δε η χώρα μας μετέχει ενεργά σε αυτόν. Τις προηγούμενες ημέρες, ενόψει της έναρξης των επιχειρήσεων της συριακής κυβέρνησης στην επαρχία του Ιντλίμπ, το Δεύτερο Μόνιμο Ναυτικό Συγκρότημα του ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο πήρε εντολή να πλησιάσει τις ακτές της Συρίας. Σε αυτό το συγκρότημα, μαζί με την καναδική φρεγάτα Ville de Quebec και την ολλανδική αντίστοιχη De Ruyter μετέχει και η ελληνική φρεγάτα Έλλη. Αυτή η ναυτική δύναμη προσφέρει κάλυψη και αποτελεί προφυλακή των αμερικανικών κυρίως ναυτικών μονάδων που φέρουν πυραύλους Κρουζ και που θα αναλάβουν τον βομβαρδισμό της Συρίας στην περίπτωση που αποφασιστεί η εναντίον της επίθεση. Το πρόσχημα για την δικαιολόγηση της τελευταίας καλλιεργείται έντονα τον τελευταίο καιρό: πρόκειται φυσικά για την «χρήση χημικών όπλων».  Θεωρούμε αδύνατο να έχει διαφύγει της προσοχής της ελληνικής κυβέρνησης η συμμετοχή ελληνικού πολεμικού στη σχεδιαζόμενη επίθεση κατά της πολύπαθης γειτονικής μας χώρας. Ως εκ τούτου θεωρούμε αφύσικη τη σχετική σιωπή: όταν μια χώρα μετέχει σε επίθεση ενάντια σε γειτονική της καλό θα ήταν να ενημερώνει τους πολίτες της για τους λόγους που την ωθούν στην σοβαρή αυτή επιλογή. Την ίδια στιγμή μια δεύτερη ελληνική φρεγάτα ήταν επίσης κοντά στην πολεμική ζώνη. Η φρεγάτα Λήμνος έπαιρνε μέρος σε άσκηση νατοϊκών, ΗΠΑ και Αιγύπτου στα χωρικά ύδατα της τελευταίας.

Σχεδόν καθημερινά η εμπλοκή της Ελλάδας στο γενικότερο πολεμικό σκηνικό βαθαίνει σε κάθε σχεδόν τομέα. Όπως ανακοινώθηκε στο περιθώριο της Έκθεσης στην Θεσσαλονίκη Αμερικανοί «επενδυτές» επιθυμούν να αναλάβουν τα υπόλοιπα ναυπηγεία της χώρας μας (της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά μετά από εκείνο της Σύρου) με βασικό επιχείρημα την εξυπηρέτηση των αναγκών του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, όπως και των αντίστοιχων των λοιπών νατοϊκών δυνάμεων. Στην περιοχή μυρίζει μπαρούτι και ως εκ τούτου προβλέπονται νέες «ανάγκες» και συνακόλουθες «δουλειές».

Δεν πρόκειται μόνο για τα ναυπηγεία. Ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε βάση πρώτης γραμμής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Από άλλες πηγές διέρρευσαν «πληροφορίες» (μέσω ΑΝΤ1) σύμφωνα με τις οποίες έχει τεθεί στο τραπέζι των συζητήσεων η επιθυμία των ΗΠΑ να μετατρέψουν δύο ακόμα αεροδρόμια της χώρας σε επιθετικές τους βάσεις. Επιθυμούν να εγκαταστήσουν στην Κάρπαθο μαχητικά αεροπλάνα τελευταίας γενιάς F-22 Raptor και, ταυτόχρονα, να εγκαταστήσουν μονάδες αντιαεροπορικών συστημάτων Patriot για την προστασία της βάσης αλλά και τον ευρύτερο έλεγχο του εναέριου χώρου της περιοχής (τα βλήματα Patriot έχουν εμβέλεια μεγαλύτερη των εκατό χιλιομέτρων).

Στα ίδια δημοσιεύματα έγινε λόγος και για την επιθυμία των ΗΠΑ να εγκαταστήσουν μαχητικά F-35 στη Νέα Αγχίαλο και F-15 στη Σούδα. Να σημειώσουμε ότι τυχόν εγκατάσταση τέτοιων ισχυρότατων και υπερσύγχρονων πτητικών μέσων στις ελληνικές βάσεις μεταβάλει ριζικά τη λειτουργία και την αποστολή τους. Όχι μόνο χρειάζονται σημαντικά έργα για την υποστήριξη και την στήριξη των αεροσκαφών αλλά, για αυτονόητους λόγους προστασίας των ακριβών αυτών μέσων, όλη η «επιχειρησιακή ευθύνη» στις βάσεις αυτές -ο έλεγχος δηλαδή-περνά σε αμερικανικά χέρια.

Τις αμέσως επόμενες ημέρες από άλλη δημοσιογραφική πηγή (Καθημερινή) διαπιστώθηκε ότι η βάση της Σούδας «ασφυκτιά» καθότι δεν χωρά πλέον τα πολεμικά που την προσεγγίζουν και τα αεροπλάνα που την χρησιμοποιούν. Ούτε, γράφεται, υπάρχει χώρος για τις μονάδες των «ειδικών δυνάμεων» που θα εγκατασταθούν εκεί. Προφανώς οι συντάκτες του άρθρου εκφράζουν μύχιες επιθυμίες των Αμερικανών επιτελών για δραματική διεύρυνση των στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων στην Κρήτη.

Σε όλα αυτά η αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βλέπει μόνο «επενδυτές», «επενδύσεις» και «ευκαιρίες».  Να είναι άραγε απλά και μόνο αφελείς οι κυβερνώντες;

Οι ασύλληπτες σε ειρηνικές εποχές πιέσεις που ασκούνται αυτές τις ημέρες στην γειτονική μας χώρα και στο λαό της για να αποδεχθεί με κάθε τρόπο την «συμφωνία των Πρεσπών» (με παράλληλες αστείες όσο και θρασύτατες κατηγορίες ότι η Ρωσία επεμβαίνει και προσπαθεί να επηρεάσει το εκεί δημοψήφισμα) δίνουν το μέτρο των μεθόδων στις οποίες πλέον καταφεύγει ο «δυτικός κόσμος», ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Ίσως όσα σήμερα συμβαίνουν στους γείτονες θα μπορούσαν να μας προβληματίσουν και να μας προϊδεάσουν για το τι πρόκειται να συμβεί στη δική μας χώρα και στο δικό μας λαό στην ατυχή περίπτωση που θα θελήσουν να προασπίσουν δικά τους συμφέροντα μη ευθυγραμμιζόμενα με εκείνα των ισχυρών.

Προς το παρόν όμως το Μέγαρο Μαξίμου και τα άλλα κέντρα της αστικής εξουσίας -σε ενέργεια ή σε εφεδρεία- ενδιαφέρονται μόνο για τον εξωραϊσμό της άθλιας κατάστασης στην οποία έχουν οδηγήσει τη χώρα και τον λαό μας. Υπόσχονται και παραπλανούν. Προπαντός όμως αποφεύγουν να μιλήσουν πολιτικά. Αποκρύπτουν την εμπλοκή της Ελλάδας σε πολέμους. Αποκρύπτουν τη μετατροπή της σε επιθετική βάση με άμεση εμπλοκή σε όποιον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την απεμπόληση της όποιας δυνατότητας ανεξάρτητης πολιτικής της έχει απομείνει. Αποσιωπούν ότι η χώρα μετατρέπεται σε έρμαιο των διαθέσεων των ισχυρών που θα την χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο με τον οποίο στην ιστορία οι δυνατοί χρησιμοποιούν τα πιόνια στη σκακιέρα των ανταγωνισμών τους. Στο σκάκι η πιο χρήσιμη κίνηση του πιονιού είναι η «θυσία» του στο βωμό της στρατηγικής του παιχνιδιού.

Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κανείς εάν η ημετέρα αριστεροακροδεξιά μας κυβέρνηση έχει συνείδηση των όσων διαπράττει. Εάν την έχουν ποτέ απασχολήσει οι συνέπειες των επιλογών της, το αντίτιμο που θα κληθεί να πληρώσει ο λαός μας για ετούτες τις «εμπλοκές». Εάν συγκρίνουμε με το παρελθόν θα παρατηρήσουμε ότι άλλες, επίσης αστικές, κυβερνήσεις επεδείκνυαν κάποια αυτοσυγκράτηση, επεδείκνυαν αυτό που λέμε «τσίπα» -σε περιορισμένες ίσως δόσεις. Ζητούσαν και κάποιο αντάλλαγμα για τον ελληνικό καπιταλισμό που πάντοτε κοιτούσε προς το κράτος και τους ξένους βοήθεια και στήριξη. Ετούτοι εδώ ούτε για το αντάλλαγμα αυτό ενδιαφέρονται. Απλά τα δίνουν όλα.

Το μόνο αντάλλαγμα που διακρίνεται στον ορίζοντα είναι το να πουν μια καλή κουβέντα γι’ αυτούς οι ισχυροί ξένοι στις επερχόμενες εκλογές. Τα μεγάλα λόγια ξεφούσκωσαν και αυτό που απομένει από την πάλαι ποτέ «ριζοσπαστική αριστερά» είναι η «ευμενής προδιάθεση» -το «καλό κλίμα», που λένε– των ΗΠΑ και των συντρόφων τους στη νατοϊκή συμμορία.

Ζούμε μια νέα ανάτασης κάποιας –αδιάφορης για τους πολλούς- «Μεγάλης Ιδέας». Η αμήχανη αστική τάξη, ο ελληνικός καπιταλισμός, ελπίζουν στα κόκκαλα που θα πέσουν από το τραπέζι των ισχυρών στην προοπτική του πολέμου. Το κόστος της εμπλοκής θα το πληρώσει –και με αίμα- ο λαός. Τα κόκκαλα θα τα μασήσουν οι λίγοι. Έτσι ώστε να δυναμώσουν κι άλλο και να μπορούν πιο αποτελεσματικά να εκμεταλλεύονται τον μόχθο των πολλών.