Το χωρατό και η σχέση του με τη ζωή μας

Μην περιμένετε σίγουρα καμιά πραγματεία επί του θέματος, αλλά μια γνώμη ίσως δικαιούμαι κι εγώ να εκφράσω ως άνθρωπος καθημερινός που αποφορτίζεται μέσω αυτού του «δικαιώματος». Είτε αυτοσαρκαζόμενος, είτε αντιδρώντας ενίοτε σε αφόρητες εξωτερικές πιέσεις από όλες τις μπάντες (κυρίως αυτές που καθορίζουν «ερήμην» μας τις ζωές μας).

Το χιούμορ, όπως συνήθως αποκαλείται σήμερα, έχει ενοχοποιηθεί – κυρίως από την Εξουσία – κατά το δοκούν. Ήτοι όπως τη συμφέρει… εννοείται την Εξουσία.

Και μια ελεύθερη έκφραση ενός καλλιτέχνη – ως οφείλει – γίνεται αντικείμενο και τροφή για αυτοκαλούμενα λαϊκά δικαστήρια καθημερινής χρήσης.

Εκεί να δεις πανηγύρια Πεδίον δράσης λαμπρόν. Ο «εγκληματίας» στήνεται στα 6 μέτρα επειδή χρησιμοποίησε μια έκφραση που παλιά την χρησιμοποιούσαν λίγο διαφορετικά για να καταδείξουν κάποιες συγγένειες (απόψεων, αποφάσεων, πολιτικής τακτικής κλπ). Και όσοι είχαν αντίρρηση απαντούσαν απλά. «Ε! μη τα βάζεις όλα στον ίδιο ντουρβά». Όπου ντουρβάς=σακκί στην καθομιλουμένη ημών των απλών.

Στην καθημερινότητα έτσι απλά γινόταν αποδεκτό το χωρατό ως ανάγκη, όταν βεβαίως δεν έθιγε προσωπικά δεδομένα, ατομικές ιδιαιτερότητες, όσα τέλος πάντων καλύπτονται από τον όρο πολιτική ορθότητα.

Και βιάστηκαν πολλοί – και «χιουμορίστες» – να κάνουν τις αυθεντίες και να κρίνουν το χιούμορ του άλλου – εν προκειμένω του προικισμένου, του αγαπητού, του μη έχοντος την ανάγκη κανενός.

Κι εσύ χιουμορίστα με το στανιό, μη βιάζεσαι. Μάθε τη διαφορά της σαχλαμάρας από το αυθεντικό αστείο, του ζορισμένου από το αβίαστο και τα ξαναλέμε.

Και ζητώ ταπεινά συγγνώμη που είπα τη γνώμη μου για το αστείο.

Όσα έμαθα κι εγώ λέω και συγχωράτε με.