Το Χρηματιστήριο των Παθών

Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα αναρωτιέμαι πόσο πίσω είναι η ουσιαστική γενική μας παιδεία χάρη σε ένα φθηνό σε κόστος, στενόκαρδο σε προσφορά και φοβικό απέναντι σε ιδέες κι επιστήμες εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι τέτοια και τόση η επιμονή της δικτατορίας του κεφαλαίου να αναπαράγει ατέλειωτες μάζες «λελογισμένων και χρησίμων υποτακτικών» των συμφερόντων της, ώστε αιχμαλωτίζει τα μυαλά του κόσμου στη λογική της σταθεροποίησης της αειφορίας των κερδών της. Κι επιδεικτικά αδιαφορεί για την προέλευση του πλούτου και το μαρτύριο των ανθρώπων.

Η Μεγάλη Εβδομάδα προσφέρεται για πληθώρα ανάλυσης των συμβολισμών, αυτής της αιώνιας σύγκρουσης των ταπεινών και ξυπόλητων με την εξουσία του χρήματος, υλική και πνευματική. Κι ενώ στην εκκλησία όλα λέγονται για το …Χρηματιστήριο των Παθών του Υιού του Ανθρώπου, ελάχιστα γίνονται ουσιαστικά αντιληπτά και συνάμα αισθητά. Ποιος θα δώσει σημασία στην ηθική αξιολόγηση του φθηνού και ακριβού μύρου για τον Ναζωραίο, με την οποία αρχίζει το Μεγαλοβδόμαδο; Ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί με την αλληλεγγύη του Σίμωνα στο σήκωμα του σταυρού; Ασε που κανένας δε θα ασχοληθεί με τον Πιλάτο, που πρώτος διώχνει μακριά το ποτήρι της απόφασης, κι αποδεικνύει ότι όταν η δίκη γίνεται δικαστική εξουσία μπορεί και να ξεπλυθεί… Αντε τώρα να δώσεις τη διάσταση της εγκληματικής οργάνωσης σε μια χούφτα αρχιερείς, που επειδή συνεδριάζουν, δε θα χαρακτηριστούν ποτέ δολοφόνοι και μάλιστα μάστορες της επικοινωνίας, αφού μπλέκουν αριστοτεχνικά με το σύστημά τους έναν αμφισβητία των σάπιων ιδεών τους και των βορβορωδών αισθημάτων τους με δυο ληστές, εξισώνοντας την αντίσταση στο καθεστώς τους με την απειλή των κερδών τους.

Και μιας και το ‘φερε πάλι ο λόγος για τα κέρδη, το ιερατείο του κεφαλαίου της εποχής, ίδιο κι απαράλλαχτο μέχρι σήμερα, έχουν φροντίσει οι εκκλησιαστικοί τελετάρχες κι εκπαιδευτικοί να μη θυμόμαστε τι έκανε με το καλά υπολογισμένο αντίτιμο εξαγοράς του Ιούδα. Είχε καλά υπολογίσει όχι πόσο κοστίζει η προδοσία, η εξαγορά, το λάδωμα, αλλά και τι θα το ‘κανε, σε περίπτωση που ο εξυπνότερος και καλύτερος από τους μαθητές του Ιησού μετάνιωνε κι επέστρεφε την ευγενή «χορηγία». Αλλωστε στο χρηματιστήριο των ιερών παθών, που είναι στην ουσία ο ευφημισμός των ανθρώπινων παθών, εφηύρε μια εργολαβία για να εκδώσει καταδικαστική απόφαση απ’ τον Αννα στον Καϊάφα. Αφού απ’ όλα όσα είπε ο υιός της Μαρίας, διάλεξαν το πειστικά ακατόρθωτο, ότι μπορούσε να χτίσει σε τρεις μέρες το πανάκριβο παλάτι του δικού τους θεού που ρούφαγε κόπο και χρήμα απ’ το λαό, αενάως. Η επένδυση στη γη, που μας θρέφει όλους, οδήγησε λοιπόν τους αρχιερείς στην κτηματομεσιτική επένδυση. Με τα μετανοημένα τριάκοντα αργύρια αγόρασε τον Αγρόν του Κεραμέως.

Δεν πιστεύω, ούτε και νομίζω, πως μια τέτοια προσέγγιση της Εβδομάδας των Παθών θα έθιγε στο ελάχιστο τη δύναμη της Ανάστασης. Ισως μάλιστα να την ενίσχυε κιόλας, και δη πολιτισμικά και ιδεολογικά, αφού για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους, οπότε το …θανάτω θάνατον πατήσας ανεβάζει τη συνείδηση στο επίπεδο που έχει το θεϊκό μπόι του ανθρώπου.

Και μέρες που είναι, αυτού του προεκλογικού Πάσχα, μ’ ένα θέατρο σκιών να σκιάζει τους «ιερούς» ναούς της νομοθετικής, της δικαστικής και της μηντιακής εξουσίας, με διακύβευμα το ψευδές ερώτημα σε πόσες μέρες μπορεί να χτιστεί ξανά το κάστρο των ναζί, κι εντελώς πιθανή τη σύγχυση – συνήχηση του Αγρού του Κεραμέως με τις φοιτητικές εκλογές στην εποχή της Κεραμέως, ήρθε και μια είδηση απ’ το τωρινό χρηματιστήριο των παθών και μου τίναξε τον Γολγοθά στον αέρα. Τόσο που στα ρεπορτάζ της τηλεόρασης για την τιμή του σφαγμένου αρνιού, που παρελαύνει ατελείωτα τσιγκελωμένο, ωμά μπροστά στα μάτια μου, άρχισα να διαβάζω στις ταμπελίτσες πόσο πάει η ζωή κάθε σφαγμένου παιδιού γάλακτος ή στρατιώτη στην Ουκρανία και όλα τα μέτωπα των μαχών και στις όχθες και τις ακτές όπου σκάνε τα κύματα προσφύγων. Δεν είναι παράκρουση, είναι φυσική αποτίμηση και σύγκριση τιμών στο βδελυρό χρηματιστήριο των παθών. Γιατί διάβασα πως βρέθηκε άνθρωπος πλούσιος, τόσο που έδωσε είκοσι τρία εκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει ένα πορσελάνινο κουπάκι δώδεκα εκατοστών κάποιου Κινέζου αυτοκράτορα του 18ου αιώνα. Και πού να με πάρει, ότι είχα γυρίσει από περιοδεία στο Γηροκομείο Αθηνών, όπου λείπει κάτι λιγότερο από ένα εκατομμύριο, ώστε να λειτουργήσουν τρεις ακόμα υπέροχες πτέρυγες, και να στεγάσουν πάνω από πεντακόσιους υπέροχους ανήμπορους γέροντες και γριές, κι όχι μόνον τους 135 που φιλοξενεί τώρα.

Κι αν πιστεύω στην Ανάσταση του Ανθρώπου είναι γιατί βγάζει έξω από το χρηματιστήριο τη διαπραγμάτευση της ζωής ως μετοχή, στα χέρια των επενδυτών της προδοσίας και της υπολογισμένης εξουσίας.