Το… χτίσιμο του ασύλου

Την ιερότητα του ασύλου εμείς οι Έλληνες την έχουμε στο αίμα μας! Στα μύχια του πολιτισμού μας! Το χρησιμοποιούσαμε δε το άσυλο ανέκαθεν, από την εποχή του αρχαίου Βυζαντίου και όχι του αυτοκρατορικού επί, είτε αποδεδειγμένα είτε αναπόδεικτα, «μηδισάντων» (αυτών που πέρασαν στο στρατόπεδο των εχθρών Περσών – Μήδων τότε).

Περί το άσυλο δε, εμείς που δώσαμε και τα φώτα μας στο δυτικό πολιτισμό, είχαμε και έχουμε μια πολύ παράξενη αντίληψη, καθώς η οδυσσεϊκή πονηριά μας το χρησιμοποιούσε αλλάζοντας πολυμήχανα τις πολιτικές προτεραιότητες κατά τα καλά και συμφέροντα της στιγμής. Αν είχαμε δε κι ένα καλό σχολείο για να ξεστραβώνεται ο λαός, κι όχι να τυφλώνεται στην αναπαραγωγή των αστικών προτύπων κατανομής του πλούτου και της ισχύος, θα μαθαίναμε ιστοριούλες δόξας και ντροπής, ξεχωρίζοντας τη μία έννοια από την άλλη.

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια στη Γαλλία, όταν είχαν εξεγερθεί οι νέοι Αραβογάλλοι των γκέτο και σε μια εκκλησία είχαν βρει καταφύγιο πεντακόσια γυναικόπαιδα, να μπαίνει μέσα στρατός μαυροντυμένων Γάλλων ΜΑΤατζήδων, να σέρνει και να ξυλοδέρνει, και σ’ όλη την Ευρώπη, όπως κι εδώ, να ανατριχιάζουν άπαντες με τη βαρβαρότητα. Ώσπου τις προάλλες, η εικόνα στην ΑΣΟΕΕ και οι μετέπειτα «σχολιάρες» από απύλωτα στόματα, μου ‘φερε στο νου την έννοια του «νόμιμου» και της έλλειψης «αιδούς» σε μέρες προπαγανδιστικής «πολεμικής» προετοιμασίας, ενόψει επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Με τον «εχθρό», όπως πάντα, άγνωστο και καταζητούμενο…

Ο στρατηγός Παυσανίας, λοιπόν, που βασίλευε στη Σπάρτη ώσπου να ενηλικιωθεί ο ανιψιός του, ορίστηκε αρχηγός της συμμαχίας των Πελοποννησίων μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, για να τελειώσει τους Πέρσες. Ενώνονται μαζί του και οι Στερεοελλαδίτες, πλην Θηβαίων που είχαν μηδίσει, και τους τσακίζει τους οχτρούς στις Πλαταιές. Οι Έφοροι της Σπάρτης του δίνουν πέντε καράβια και τον στέλνουν στην Κύπρο και στο Βυζάντιο, να οδηγήσει σε επανάσταση εναντίον των Περσών τους Έλληνες. Τα καταφέρνει, αλλά αποδίδει πίσω στον Ξέρξη κάτι ευγενείς που αιχμαλώτισε κι εν τέλει τους χαρίστηκε. Αρχίζει να ζει λίγο πιο ανατολίτικα, οι είλωτες που είχαν μπαφιάσει απ’ τον πόλεμο τον κατηγόρησαν ότι ανταλλάσσει μέιλ της εποχής με τον εχθρό, οπότε οι Έφοροι τον ανακαλούν στη Σπάρτη για να τον δικάσουν.

Ο Παυσανίας αθωώνεται λόγω ελλείψεως αποδείξεων. Οι συμπατριώτες του δεν το χώνεψαν. Αποφασίζουν να τον εκτελέσουν. Βρίσκει καταφύγιο στο ναό της Αθηνάς ως ικέτης, ο φόνος του οποίου όμως απαγορευόταν. Σιγά μη κώλωναν οι έφοροι. Χτίζουν πόρτες και παράθυρα, ο στρατηγός λιμοκτονεί και ένδοξος, ξένδοξος, πεθαίνει από ασιτία…

Τα …διδάγματα, τώρα που αποκτήσαμε και φρονηματικό δυτικού τύπου ποινικό κώδικα με δυο αλλαγές από δυο κυβερνήσεις μέσα σε ένα εξάμηνο, τα αφήνω, όπως και τους συνειρμούς και τους χειρισμούς και τους παραλληλισμούς και τις στρατηγικές και τις τακτικές περί το άσυλο, στην κρίση σας. Με την προϋπόθεση και την ευχή ότι κανένας, και δη οι νέοι, δεν επιτρέπεται να καταντά για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία, ικέτης κανενός.

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 16 – 17/11/2019