Το λεξιλόγιο του πολέμου

«Ο ιστορικός αναθεωρητισμός με τη χρήση των όπλων πρέπει να βρει απέναντι του όλο τον δημοκρατικό πλανήτη. Και σε αυτό το μέτωπο κρίνεται τώρα η ευθύνη των κυβερνήσεων, των λαών αλλά και της ευρωπαϊκής οικογένειας»

Έτσι έκλεισε σήμερα (σ.σ. 24/2/2022) το διάγγελμα του ο πρωθυπουργός της χώρας μας. Ο πόλεμος είναι μία ακραία συνθήκη, που βγάζει στην επιφάνεια τα πιο άγρια ένστικτα του ανθρώπου. Ωστόσο αυτή η ακρότητα είναι που πολλές φορές «καθαρίζει» και το λεξιλόγιο της πολιτικής. Όταν ο πόλεμος έρχεται στην γειτονιά σου, σταματάς να απευθύνεσαι στην κοινωνία των πολιτών. Σταματάς να απευθύνεσαι στους συμπολίτες σου. Γυρνάς στο λαϊκό, ανθρώπινο και το μόνο αληθινό λεξιλόγιο. Απευθύνεσαι στον λαό.

Γιατί αυτός είναι που θα τραβήξει το κουπί. Το κουπί της πείνας, των στερήσεων και το κυριότερο του θανάτου. Αυτός θα χάσει τα παιδιά του. Αυτός θα χάσει «τις καλύβες και τα πεζούλια του», όπως έλεγε και ο Άρης. Αυτοί που σε καιρό ειρήνης είναι πάνω από τον λαό, αυτοί που σε καιρό ειρήνης κάνουν υποδείξεις και λένε στον λαό ότι μπορεί να ζει με 500 ευρώ, γίνονται λαγοί σε καιρό πολέμου. Όπως έφυγαν από την Αθήνα για την Αίγυπτο το 1941, όπως έκαναν και τώρα οι Ουκρανοί ολιγάρχες.

Το θέμα είναι να σταματήσουν οι λαοί να κουβαλάνε πολυβόλα και τ’ αφέντη το φαί. Και να στείλουν στον αγύριστο και την κοινωνία των πολιτών και τις κοινωνικές ομάδες. Και να μείνουμε οι υπόλοιποι. Ο ΛΑΟΣ.