Το μπαστούνι

Τέρμα τα προσωπικά. Το μπαστούνι μου νοερά έχει άλλη χρήση.

Να πάρω το μπαστούνι, μου ρχεται, και να το κοπανίσω στο κεφάλι όσων πουλάνε μαύρο μέλλον στα παιδιά για πράσινη ανάπτυξη, σε σχολεία χωρίς ψύξη ή θέρμανση. Αν αυτό δεν είναι πρώτη προτεραιότητα σε μια χώρα σαν τη δικιά μας, ηλιόλουστη αλλά και ψηλόβουνη, άγρια ηπειρωτική, και διάσπαρτα νησιωτική, τότε τι είναι;

Κι εκεί που προσπαθώ να συντονίσω την υποχρεωτική ακινησία με την ανάγκη της κίνησης, το χέρι με το ποδάρι, και το λεξιλόγιο του δρόμου με την πολιτική ευπρέπεια, βαράει το δημοσιογραφικό 112 και με προειδοποιεί την ώρα που γράφω τούτο δω, ότι θα κάνει το μεσημέρι ο …πρωθυπουργός ανασχηματισμό. Σε κάτι τέτοιους συναγερμούς έχω βρει, σύντροφοι, την ισορροπία μου στα αποσιωπητικά. Ειδικά στα μοντέρνα, τα σύγχρονα. Αλλωστε, ψυχή και δύναμη και αντοχή ΚΝίτισσας έχω. Οπότε απαντούσα: χεσ@@κα… Κι όποιος δεν καταλαβαίνει ότι η πολιτική, η κυρίαρχη μας πάει σε πόλεμο χειραγωγημένους πανταχόθεν, δεν είναι γιατί δεν ανοίγει το κεφάλι του και βαυκαλίζεται με μηνύματα που στέλνει η βολική αποχή, αλλά γιατί δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη για το παιδί, που εκβιασμένο πνευματικά, σωματικά και ψυχικά, διδάσκεται την ταξική Ιστορία των αστών ως δήθεν και λαϊκή, και προσωπική του νίκη ή αποτυχία, κατά το δοκούν των συμφερόντων. Οσο λοιπόν μεγάλοι σαν και μένα «έχουν τον νου τους στα παιδιά», όχι μόνο ποιητικά, αλλά και πολιτικά, κι αντέχουν και το χέ… και το πέ…σιμο που λέει κι ο λαός, τότε η χαρά μου ξεπερνάει και τα όριά μου, γιατί υπάρχει φως στο αστικό τούνελ, και δεν είναι αυτό εκπομπή.