Το νερό και η ισότητα

Σε μια περιπέτεια του Πουαρώ, το κλειδί για να λυθεί το μυστήριο και να βρεθεί ο δολοφόνος ήταν πως όλα τα ανθρώπινα σώματα μοιάζουν σχεδόν ίδια στην παραλία, κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο.

Σε ένα σκίτσο του Αλτάν δύο λουόμενοι σχολιάζουν τις μεγάλες διαφορές ενός δεξιού και ενός σοσιαλδημοκράτη, που φυσικά δε φαίνονται στην παραλία με τα σώβρακα-μαγιό (αντίθετα με το χειμώνα, όπου μπορείς να τους καταλάβεις πχ από τη γραβάτα).

Η θάλασσα προσφέρει μια ιδιαίτερη ισότητα, τείνει να καταργήσει τις διαφορές και τα ελαττώματά μας. Μες στο νερό δεν υπάρχουν πχ χοντροί -ή απλά εύσωμοι- και δυσκίνητοι. Ακόμα και οι φελλοί επιπλέουν. Ενώ κάποια βρέφη μπορεί να κολυμπήσουν, πριν προλάβουν να ξεχάσουν το περιβάλλον της κοιλιάς που τα φιλοξενούσε.

Μια ισότητα που πάει μαζί με την ελευθερία, σε αντίθεση με αυτούς που τις βλέπουν ασύμβατες, σαν το λάδι με το νερό.

Μες στη “μαριόλα θάλασσα” μπορούμε να γίνουμε “καλύτεροι άνθρωποι”. Να γυμνάσουμε το σώμα μας και να μαυρίσουμε στον ήλιο, να κάνουμε μπάσα τη φωνή μας και μπούκλες στα μαλλιά μας από το αλάτι. Να πνίξουμε τις έννοιες και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ακόμα και να κοκκινίσουμε, όπως πολλά “νησιά της επανάστασης”, που παραμένουν κόκκινα κάστρα, στο Αιγαίο και αλλού.

Μόνο που σε αυτόν τον κόσμο, κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Έχουν δικές τους “πριβέ” παραλίες, που τις περιφράσσουν, για να μην τις μοιράζονται με την πλέμπα. Και θέλουν να βάλουν εισιτήριο σε άλλες, όπου γίνεται λαϊκό προσκύνημα στην ομορφιά τους, και δεν μπορούν να τις απολαύσουν με την άνεσή τους. Έχουν λεφτά για να πάνε σε διάφορα μέρη με τις καλύτερες θάλασσες του κόσμου. Και να τα καταστρέψουν με γνώμονα το κέρδος και την “τουριστική ανάπτυξη”.

Μπορούν ακόμα να πειράξουν το μυαλό του κόσμου με τη δύναμη της συνήθειας, να του μάθουν μια άλλη σχέση με τη θάλασσα και τη φύση γενικά. Ότι προνόμιο είναι να μπορείς να απολαύσεις την καταστροφή της, την υποβάθμιση ενός τοπίου -αρκεί να ωφελείσαι εσύ από αυτό. Από ένα αυθαίρετο πάνω στο κύμα ή από ένα μπιτσόμπαρο στην παραλία με ξαπλώστρες. Κι αυτό είναι ίσως το πιο ανησυχητικό, να γίνεσαι τουρίστας στο ανόργανο σώμα σου -όπως λένε οι κλασικοί για τη φύση.

Το νερό μπορεί να μας διδάξει πως τα πάντα ρει και ουδέν μένει, ακόμα κι αν φαίνεται αιώνιο κι ανίκητο. Αλλά δεν αρκεί από μόνο του για να ξεπλύνει την αδικία του συστήματος. Αυτό πέφτει σε εμάς ως χρέος. Ακόμα κι αν κάποιος αδιαφορεί και προτιμά να καθίσει αναπαυτικά στην ξαπλώστρα του -ως θερινό αντίστοιχο του καναπέ- πρέπει ακόμα και αυτό να το διεκδικήσει, κινώντας γη και ουρανό. Ενίοτε και ύδωρ.