Το ντεκολτέ, το ντεκολτέ.. Τι μας έκανε καλε;

Η φάση με την πρωθυπουργό της Φινλανδίας μυρίζει μάρκετινγκ από τόσο μακριά, που όταν τελειώσω το κείμενο, θα ανοίξω κανά παράθυρο…

”Στα ίδια μέρη, θα ξαναβρεθούμε” τραγουδούσε ο Ανδρεάτος στους τίτλους αρχής του ”Λόγω Τιμής” και να που η μυθοπλασία συναντά την πραγματικότητα και γράφω πάλι για την Πρωθυπουργό της Φιλανδίας, Σάνα Μαρίν και το επικοινωνιακό της επιτελείο.

Αυτή την φορά το δαιμόνιο επικοινωνιακό επιτελείο της, με το εγχειρίδιο ”Επικοινωνία και Πολιτική στον 20ό αιώνα” έκδοση του ’80,υπό μάλης, είπε στην γλυκύτατη Σάνα να βγάλει μια φωτογραφία με σακάκι χωρίς σουτιέν, έτσι για να τιμήσει και την παγκόσμια μέρα ”Χωρίς Σουτιέν”, να τιμήσει τις γυναίκες, να ανανεώσει την πολιτική σκηνή και να… ”ρίξει” το διαδίκτυο που μασά με κάτι τέτοια απλά τρικάκια.

Τα αγαπημένα αντανακλαστικά του διαδικτύου… Άμα πεις στα μόμολα να σηκωθούν από τους καναπέδες τους και να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής σου λένε ”Αχ.. Αυτό δεν γίνεται μωρέ-εεε” . Σωστά που να φτιάχνεις τώρα την ζωή σου και την διαβίωσή σου; Σε καταλαβαίνω μικρή χαζή… Πιο εύκολο είναι να πας στην ντουλάπα σου να βάλεις ένα σακάκι με τα τσιτσιά σου όξω και να στείλεις ένα viral ανούσιο κοινωνικό μήνυμα που θα πάει στο βρόντο, παρά να φτιάξεις πραγματικά την κοινωνία την άδικη.

Τα ΠΑΝΤΑ στην πολιτική είναι προ-με-λε-τη-μέ-να. Το είχαμε πει και σε προηγούμενο άρθρο μας εδώ. Το πώς θα σταθείς, πώς θα ντυθείς, τι θα πεις, αν θα το πεις ξεκάθαρα ή απλά θα το υπονοήσεις. ”Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ούτε τα άσχημα, ούτε τα ωραία” Μαρινέλλα.

Θα ξεκινήσω από τους επικριτές της που είδαν την εικόνα της με μισό μάτι και την θεώρησαν ”προκλητική” για μια πολιτικό. Το dress code στην πολιτική, στην πραγματικότητα, δεν υφίσταται. Δεν υφίσταται γιατί, υποτίθεται πως η αστική δημοκρατία μας, δίνει την δυνατότητα στον οποιοδήποτε από μας να εκλέγει και να εκλέγεται σε δημόσια θέση. Αυτό σημαίνει πως ο γιος του εργάτη και ο γιος του εφοπλιστή έχουν μπροστά στους νόμους του Συντάγματος τις ίδιες πιθανότητες εκλογής σε δημόσιο αξίωμα. Φυσικά και αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή..

Το λεγόμενο αυστηρό dress code στην πολιτική δεν είναι κάτι παραπάνω από κατάλοιπο μιας εποχής όπου η αστική δημοκρατία, όντας στα σπάργανα, έδινε ψήφο στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις οι οποίες είχαν να ρίξουν πάνω τους ένα καλό κουστούμι και να πάνε στην Βουλή. Λογικά, θα έπρεπε στο σήμερα να μην μας φαίνεται παράξενο, ένας ελαιοχρωματιστής-βουλευτής να μπορεί να μπει στην Βουλή φορώντας την φόρμα εργασίας του, παρότι καταχρηστικά η Βουλή μας έχει νόμο για dress code.

Το αυστηρό κουστούμι, λοιπόν συντηρήθηκε μέσα στα χρόνια, ακριβώς για να τονίζει πως υπάρχουν νόμοι που δίνουν στους φτωχούς την δυνατότητα να εκλεγούν, αλλά στην πραγματικότητα θα πρέπει μετά να ”ενωθούν” με την νοοτροπία της ανώτερης αστικής τάξης που επιβάλλει ένα συγκεκριμένο τρόπο ντυσίματος.

Μια άλλη μερίδα των επικριτών της, θορυβήθηκαν επειδή ως συντηρητικοί έχουν και μια συγκεκριμένη νοοτροπία για το πώς πρέπει να εμφανίζεται το γυναικείο σώμα στο δημόσιο χώρο και δη στον πολιτικό χώρο. Η πολιτική είναι ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Τόσο ανδροκρατούμενο που χρειάστηκε η συμβολή του νομοθέτη ώστε να θεσπίσει ποσόστωση στην εκλογή γυναικών σε δημόσιες θέσεις. Οι μοντέρνες κοινωνίες μας μέχρι και σήμερα θεωρούν τους άνδρες ικανότερους από τις γυναίκες σε θέματα πολιτικής. Μια δημόσια θέση σε μια γυναίκα ακόμα θεωρείται πως δίδεται σαν ”χάρη”. Καλό θα ήταν να εμφανίζεται στην πολιτική ”όσο λιγότερο γυναίκα γίνεται”. Δεν είναι τυχαία πως τα ταγέρ είναι στην πραγματικότητα κουστούμια με φούστα. Το να βγάζει το στήθος της έξω μια νεαρή πολιτικός και να μας θυμίζει πως είναι ΚΑΙ γυναίκα, δεν αρέσει καθόλου στους συντηρητικούς.

Σε ό,τι αφορά τους υποστηριχτές της, οι περισσότεροι ή οι περισσότερες που έσπευσαν να φορέσουν σακάκι και να την υπερασπιστούν αμφιβάλλω αν έχουν προβληματιστεί ή αν γνωρίζουν όλα τα άνω. Πιστεύω πως οι περισσότεροι ακολούθησαν απλά τα αντανακλαστικά να μιμηθούν μια ”προκλητική” viral εμφάνιση. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μόδα και μια εκπληκτική ευκαιρία να προκαλέσουμε τα λάικς και τις καρδούλες που θέλουμε στην φώτο μας.

Όσοι όντως πιστεύουν πως με αυτή την εμφάνιση η Σάνα Μαρίν έδωσε μια γερή γροθιά στον συντηρητισμό και μια ώθηση στο φεμινιστικό κίνημα ή έστω στην γυναικεία αλληλεγγύη, θα έλεγα να κρατήσουν την πτήση τους σε χαμηλά υψόμετρα. Καταρχήν, το να ακολουθείς την μόδα δεν είναι επανάσταση…

Η Φιλανδία συνεχίζει να είναι μια αστική δημοκρατία και οι αστικές δημοκρατίες αρέσκονται να αφήνουν πού και πού κάποιο πυροτέχνημα να σκάει αλλά σε καμιά περίπτωση βόμβα που θα έριχνε το οικοδόμημά τους.

Ένα οικοδόμημα που έχει φτιαχτεί πάνω σε ιεραρχίες. Ταξικές και του φύλου. Οι γυναίκες αμείβονται λιγότερο. Οι γυναίκες πιέζονται να γεννήσουν τα αυριανά εργατικά χέρια ή οι γυναίκες υπογράφουν πως θα καθυστερήσουν να γίνουν μητέρες όσο καιρό η εταιρία τις χρειάζεται. Οι γυναίκες πρέπει να μένουν νέες και ωραίες, υπέρκομψες με στητά στήθη μέσα σε ακριβά σακάκια. Οι γυναίκες πληρώνουν περισσότερα για προϊόντα προσωπικής υγιεινής…

Αυτά δεν περνούν από τα χέρια της Σάνα Μαρίν να αλλάξουν και το ξέρει. Για να αλλάξουν πρέπει να αλλάξει το σύστημα, στο οποίο η ίδια είναι μέρος του και εγκολπώθηκε σε αυτό, όπως ο φτωχός  βουλευτής πρέπει να φορέσει κουστούμι για να ”ενωθεί” με το συντηρητικό αστικό dress code. Είναι εύκολο και ανέξοδο να κάνεις μια προκλητική εμφάνιση, να χαμογελάσεις στο φακό και να ευχηθείς να μην καταλάβουν πως τους κοροϊδεύεις στα μούτρα τους.

Ο εναλλακτικός τρόπος για να φορεθεί ”το αστικό κουστούμι” είναι ένα παλιό τρικ που το συναντάμε συχνά στην πολιτική. Ο Αντώνης Τρίτσης, το κρατούσε πίσω στην πλάτη του με το ένα δάκτυλο χαλαρά. Ο Κώστας Σημίτης φορούσε κόκκινες γραβάτες για να περάσει πολιτικά μηνύματα. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορούσε γραβάτα. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο, οι δυο άλλοι πολιτικοί ακολούθησαν το μονοπάτι της αστικής τάξης με τόση χαρά όσο η Ντόροθυ το Σμαραγδένιο μονοπάτι στον μαγικό κόσμο του Οζ.

Το είδα κάπου γραμμένο, πως είναι σεξιστές όσοι αντιδρούν στο ντεκολτέ και πως εκείνη έχει εισηγηθεί 6ωρη εργασία και μια σειρά από ρηξικέλευθες ιδέες κ.λ.π. Από τις αρχές του 20ού αιώνα, έχουν ακουστεί διάφορα για την μείωση του ωραρίου. Ο Πλάτων Δρακούλης, σοσιαλιστής πολιτικός στις αρχές του 20ού αιώνα στην Ελλάδα μιλούσε για 4ωρη εργασία. Προφανώς είχε αντιγράψει κάποια ιδέα Άγγλου ή Γάλλου πολιτικού. Προφανώς κανείς στις αρχές του 1920, δεν θα ήθελε να τον δει ξέστηθο μέσα από το σακάκι του… Αντίστροφός σεξισμός…

Έχουν περάσει 100 χρόνια και ακούμε για μείωση του χρόνου εργασίας και αυτό που βλέπουμε τελικά είναι μείωση του ελεύθερου χρόνου για τους εργαζόμενους και αύξηση των ωρών εργασίας. Αλήθεια πιστεύετε πως αυτή η μείωση του ωραρίου  θα αφορά τον απλό λαό ή θα είναι κάτι εφαρμόσιμο σε θέσεις εργασίας ανώτατων ή ανώτερων θέσεων  εργασίας; Κάτω από ποιους όρους θα γίνει αυτή η μείωση; Θα σημαίνει και μείωση απολαβών; Και αν εφαρμοστεί σε όλους και για όλους τότε ποιος θα δουλεύει; Γιατί αν είναι εγώ να κάθομαι και μια μικρή Κινέζα να δουλεύει 16ωρο για να φωτογραφίζομαι εγώ με σακάκια γυμνόστηθη, να χέσω και την  αλληλεγγύη μου και την εναλλακτικότητα μου.

Θα μου πείτε, δεν γίνεται να αλλάξεις σιγά -σιγά τον κόσμο;  Να απαντήσω… Όχι. ”Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του” λένε οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου και είναι αληθές πως όσο περισσότερο καθυστερείς και παίζεις το παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας, τόσο περισσότερο βουλιάζεις, προσαρμόζεσαι και βολεύεσαι. Πριν το καταλάβεις, σου έχει ράψει ένα σακάκι στα μέτρα σου μούρλια (αν και στην περίπτωση, εκεί ανήκε από γεννησιμιού του).

Όσα δικαιώματα μας έχει παραχωρήσει η αστική τάξη κερδήθηκαν στο δρόμο με πολλή κούραση, με πολύ ιδρώτα, με πολύ κόπο, με σύγκρουση. Μειδιώ όταν ακούω πως με selfies και duck faces νομίζουμε πως κάναμε το χρέος μας.