Το Πολυτεχνείο μην το κλαις, εκεί που πάει να σβήσει…

…ή μάλλον όχι να σβήσει, να το σβήσουν, με φότοσοπ.

Ο τοίχος είχε τη δική του ιστορία
Κάποιοι τον βάλαν στην αφίσα με μοντάζ

Και κάπου εδώ μπορεί να υπάρχει ένα σύνθημα που λέει “έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ”, θα μας έλεγε ο Μπομπ Ρος, αλλά δε ζει για να διορθώσει τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της νεολαίας του, στον δρόμο που χάραξε η αφίσα της ΠΑΣΠ, όταν τα έσβηνε με φότοσοπ. Απ’ τα χρόνια του Ανδρέα πάντα αντιιμπεριαλιστικά. Φεύγουν οι βάσεις που μένουν που φεύγουν…

Και τώρα αυτοί που λες, αυτοί που είχαν μπράβους μπροστά στο μπλοκ τους -εκτός και αν ήταν πορτιέρηδες – επαφές του “Υπο”-, αυτοί που κάνουν είδηση ότι κατέβηκε ο αρχηγός τους σε μια πορεία, αλλά δεν ξέρουν πού χάθηκε και δεν τερματίζει στην Πρεσβεία, το ανέκδοτο της Νατοϊκής Αριστεράς, η ροζ εκδοχή του “κύριε πρέσβη μας κακομαθαίνετε…”, που φώναζαν χωρίς ντροπή τις προάλλες “η ιστορία γράφεται με ανυπακοή…” -και με 17 ώρες έρπη- θα κουνήσουν το δάχτυλο σε όσους δε σεβάστηκαν τον Μανιό και την ιστορία του Πολυτεχνείου.

Και σαν φτηνά τρολάκια, με εξαρτημένα -και ανισότιμα- αντανακλαστικά, θα πουν προβοκατόρικα -τύφλα να έχουν τα δεξιά τρολ- πως τους εμπόδισαν οι Κνίτες, πριν καταλήξουν τελικά στη νΚΑ. Εδώ οι Κνίτες δεν ασχολήθηκαν καν με την τροτσκιστική γκρούπα που νόμιζε ότι κάνει εισοδισμό στις πορείες του ΠΑΜΕ, πουλώντας (!) τις προκηρύξεις της, αλλά στην καραντίνα άλλαξε γνώμη και τώρα έχει αφίσα “κάτω η προδοτική ηγεσία του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ”… Αλλά αν τα τρολ άφηναν ποτέ το πληκτρολόγιο και κατέβαιναν στον δρόμο, θα ήξεραν πχ πως τα μπλοκ των Συριζαίων μπαίνουν στο τέλος, ακριβώς πίσω από τους κομμουνιστές, για να βρουν ασπίδα και να μη φάνε ξύλο από τους υπόλοιπους, που περνάνε τα στάδια του μεταμνημονιακού πένθους.

Ρε δεν πα’ να λογαριαστείτε (μετά) λέω εγώ;

Κι αν είναι να πουν “ανιστόρητους” τους Ναρίτες, ας είναι τουλάχιστον για τον μύθο που τους ενώνει, την Πανσπουδαστική Νο8, για την οποία θα μπορούσαν να έχουν ρωτήσει κατευθείαν στην πηγή, τον Κώστα Τζιαντζή, που τιμούν τη μνήμη του αυτές τις μέρες, για τα δέκα χρόνια από τον θάνατό του. Αλλά δεν το έκαναν ποτέ, λες και αναδύθηκαν από τον αφρό της ιστορίας, πολιτική Αφροδίτη με παρθενογένεση και ερμαφρόδιτες θέσεις. Το Πολυτεχνείο δεν ήτανε γιορτή, ρωτήστε τους Ναρίτες, δεν είχαν ιδρυθεί. Και άκουγες δίπλα έναν απολαυστικό διάλογο του σφου Κνίτη με δυο κοπέλες από το νεο-αριστεροχώρι, που δεν μπορούσαν να απαντήσουν πειστικά στο -βασικά ρητορικό- ερώτημα πώς συνεργάζονται με έναν χώρο, που λίγους μήνες πριν έβγαλε μαχαίρι ενάντια σε έναν δικό τους -και δεν ήταν για “συντροφικά μαχαιρώματα”. Μαζί να χτυπιόμαστε, χωριστά να βαδίζουμε…

Και έτσι έπαιξε ο καθένας τον ρόλο του, στο παιχνίδι των εντυπώσεων, όπου βγαίνουν όλοι νικητές. Οι Δεξιοί γιατί βλέπουν αριστερούς (εντός και εκτός εισαγωγικών) να πλακώνονται μεταξύ τους. Οι νεο-αριστεροί τιμώντας τον Ντεμπόρ και την κοινωνία του θεάματος. Και οι Νατο-αριστεροί γιατί βρήκαν τρόπο να παραστήσουν το θύμα και να διαφημίσουν τη θλιβερή τους παρουσία, που αλλιώς θα περνούσε απαρατήρητη.

Και είναι κρίμα, που δεν τα έφερε έτσι η τύχη, να είναι στη θέση του Μανιού ο Τζουμάκας, που ήταν και αυτός στη Συντονιστική του Πολυτεχνείου, για να γίνει (πιο) σουρεάλ το σκηνικό, και να μπει μπροστά του κόσμος ασπίδια, Συριζαίοι και μπράβοι μια φωνή και μια γροθιά, υπό την ομπρέλα του.

Αλλά οι πραγματικές εικόνες του φετινού τριημέρου ήταν άλλες.

Ήταν οι φαντάροι που κατέθεσαν στεφάνι, ήρθαν στην πορεία και ένας εξ αυτών απειλούνταν με καμπάνα, γιατί ο διοικητής του πίστευε ίσως πως μόνο παίρνοντας ένα τανκ να το ρίξει στην Πύλη, θα τιμούσε την επέτειο.

Ήταν οι διανομείς της eFood και της Wolt, που δίνουν πάτημα στην Πορτοσάλτε να έχει ευρύτερο πρόβλημα με την συμπεριφορά τους στον δρόμο -και δεν εννοούμε την οδηγική.

Ήταν η οικογένεια του δολοφονημένου Ρομά που ζητούσε δηκεοσύνη για τον Νίκο, στην πιο συγκινητική ανορθογραφία στα χρονικά, που καμία σχέση δεν έχει με τις πολιτικές ανορθογραφίες κάποιων άλλων “μορφωμένων”, σε μια χώρα όπου ο ήλιος της δικαιοσύνης είναι πάντα νοητός και έχει πάντα συννεφιά.

Ήταν η Μάγδα Φύσσα που κατάλαβε καλύτερα απ’ όλους ότι η μάχη ενάντια στον φασισμό δε σταμάτησε με την καταδίκη της οργάνωσης που δολοφόνησε τον Παύλο.

Ήταν και ο ντεμέκ αναρχικός των δύο ηπείρων και της μιας πατρίδας, με το εθνόσημο ΕΛΛΑΣ, και την ΕΛ.ΑΣ. στο φόντο. Και το ’73, άλλωστε, ελληνική σημαία είχε πάνω στην Πύλη, αλλά τότε τουλάχιστον έστηναν λίγο πιο έξυπνα τις προβοκάτσιες, με απογειωμένα συνθήματα (ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο κτλ) εκτός συγκυρίας, χωρίς να τους προδίδουν τέτοιες λεπτομέρειες.

Ήταν και τα παιδάκια που έρχονται για το πρώτο μάθημα ιστορίας (που δε θα μάθουν στο σχολείο) και αφήνουν ένα λουλούδι στο μνημείο. Και λίγο παραδίπλα, η στήλη για τους πεσόντες φοιτητές στα χρόνια της Αντίστασης, το “άλλο Πολυτεχνείο” που περιγράφει ο Φοίβος Τσέκερης στο ομώνυμο βιβλίο του. Κι αυτούς παιδί μου τους σκότωσαν οι φασίστες -και αργότερα οι Άγγλοι, τον Δεκέμβρη- και κανείς έξυπνος δε βρέθηκε να ρωτήσει αν το βόλι τούς βρήκε μέσα ή έξω από τον χώρο του ιδρύματος, λες και βλέπουμε αμφισβητούμενη φάση στο VAR…

Έρχονται οι ξένοι και τιμούν την ιστορία μας.#Πολυτεχνειο pic.twitter.com/MTrmdJaw4V

— Δον ΚιΧιώτης (@GiorgioDoloroso) November 17, 2021

Αλλά κανένα στιγμιότυπο δε συγκρίνεται με τις ζωντανές εικόνες – συζητήσεις. Να βλέπεις το νήπιο δακρυσμένο στην αγκαλιά του μπαμπά του, να παρακαλά γοερά να μείνουν “λίγο ακόμα-α-α…” καθώς βγαίνουν από την Πύλη της Πατησίων.

Να ακούς μια δασκάλα που αφηγούνταν στην τάξη της το χρονικό με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Αλλά το Αφγανάκι μπέρδεψε τον χρόνο και φοβόταν να ‘ρθει, μη γίνουν μία από τα ίδια με τότε, σαν… “αναπαράσταση” -αλλά όχι του Τεό. Και πόσοι θυμούνται σήμερα άραγε πως ένας από τους νεκρούς στα πέριξ του Πολυτεχνείου ήταν ένας Αφγανός υπήκοος στην Αχαρνών, που τον θέρισε μια “αδέσποτη” ριπή; Την ίδια στιγμή, το ελληνάκι αναμασούσε ό,τι είχε ακούσει σπίτι του και πόσο επικίνδυνο είναι να κατέβεις στο κέντρο τέτοια μέρα. Ενώ ένας συνάδελφος έφερνε τη δασκάλα ως παράδειγμα, για να το καταλάβουν και τα παιδιά: αν είχαμε χούντα, η κυρία τάδε θα ήταν στη φυλακή…

Και πάνω απ’ όλα να βλέπεις το ποτάμι που γέμισε όλη τη Σταδίου. Στη μοναδική πορεία σε όλο τον κόσμο, που γίνεται ανελλιπώς κάθε χρόνο, και καταλήγει στην πρεσβεία των ΗΠΑ με μήνυμα καθαρό, επίκαιρο, αντι-ιμπεριαλιστικό. Κι ας πασχίζουν τόσες δυνάμεις, “φίλοι” και εχθροί, να το θολώσουν, κι ας λυσσάει η Σώτη να καταργηθεί η επέτειος, και ας ζηλεύει το σινάφι της τις χώρες που βλέπουν τους ιμπεριαλιστές σαν απελευθερωτές…

Κι ας έμοιαζε λίγο υποτονικό το κλίμα τις πρώτες μέρες, χωρίς τα αναρίθμητα τραπεζάκια που είχε άλλες χρονιές, ως τη Στουρνάρη, και έδιναν τόνο πολιτικού Φεστιβάλ. Στην πορεία όμως ήταν όλοι εκεί, όπως κάθε χρόνο. Γιατί έχει σαν στάμπα τη ζωή τους σημαδέψει. Γιατί το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό, αλλιώς δε θα προσπαθούσαν τόσο πολύ -και τόσο πολλοί- να το σκοτώσουν.